در آغوشم بگیر که این شب طولانی است و استخوان‌هایم خسته‌اند.

«ای کاش گریه می‌کرد تا غمش را می‌فهمیدم دردمندِ صبر بود و حرف نمی‌زد.»

غم؛ انسانی بی‌پروا و جوان درکش نمی‌کند. آنکه با پوست و استخوان می‌فهمد که زلف سیاهش، خاکستر اندوه بگیرد. همان بیست‌ساله‌ی اسیر تیرگی، خنده‌های از دست رفته و شادی‌های تنگ. نمی‌داند درد چیست، آدمیزادِ «نه»ـگویِ دنیا و بی‌خیال ظلم و ستم‌ها. جور را تنها آدمی کشید که خاموش روزگار گشت و بهر تنهایی آغوش باز کرد. غم، همین گریه‌های قمر و آه سینه و دردودل‌های شمع و پروانه ست. سوختن جان‌های خسته‌ی در معرض قرار گرفته بادهای شعله فروزان حزن. آتش وجودی که فقط با خوابی طولانی آرام می‌گیرد. انسان باید بپذیرد جز گریستن در قبر، دردش کاسته نمی‌شود.

مرگ، دوای غم

.

«شَب، واژه‌ها را می‌آفرینَد تا سکوتِ خویش را با آنها بکشد و هَمنشینِ اَشک‌ها شود...»

دوستان عزیزی که خاک نقره‌ای هرمز رو آوردید یکم بدید به من فردا همزمان با زنگ خوردن آلارم بریزم توی سرم باتشکر

در آغوش کشیده بودَم‌ش، «مرج البحر یلتقیان» مگر همین نیست؟

بهم اعتماد کن پلی‌ـش کن"

بزرگسالی خیلی سخته، امروز به مشکل خوردی و فردا باید ادامه بدی، بابا من میخوام برم زیر پتو.

ولی آرامشی که این مسجد داشت :))

ماجرای عاشورا شنیدیم.. ولی غزه رو دیدیم:)

أَیْنَ الطّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلاءَ..؟

در غزه، آدم‌ها نمی‌میرند، آرام‌آرام خاموش می‌شوند... مثل شمع‌هایی که باد نمی‌وزد خاموششان کند، بلکه نفس‌های بریده بریده‌شان، آن‌ها را خاموش می‌کند.