#تکبر ۱ من توی یه خانواده خیلی خوب به دنیا اومدم. همه چی دستم بود، هیچ کمبودی نداشتم. زندگی راحت و آرومی داشتم. همیشه به خودم می‌گفتم که باید اولویت اولم خودم باشم. همیشه می‌خواستم آرامش داشته باشم و زندگیم رو به شکلی که دوست دارم بچرخونم. وقتی به سن ازدواج رسیدم، یه خواستگار از خانواده‌ای به نسبت خوب و پولدار برام اومد. اسمش پیمان بود. اولش خیلی بهش توجه نکردم، اما وقتی بیشتر با هم صحبت کردیم، فهمیدم که این آدم دقیقا همونی هست که می‌خواستم. هوش، شخصیت و رفتار خوبی داشت. حتی به خاطر علاقه‌ای که بهش پیدا کرده بودم، بیشتر از اینکه به شرایطش فکر کنم، می‌خواستم باهاش زندگی کنم. وقتی با هم بیشتر آشنا شدیم، تصمیم گرفتم که با پیمان ازدواج کنم. هیچ چیزی توی دنیا نمی‌تونست منو از این تصمیم منصرف کنه. از طرفی می‌دونستم که خانواده‌اش وضع مالی خوبی دارن، ولی هیچ وقت به خاطر این موضوع باهاش ازدواج نکردم. من عاشق شخصیت پیمان شدم، نه پول و جایگاه خانوادگیش. بعد از ازدواج، پیمان و من خونه‌ای توی شهر گرفتیم. من همیشه می‌خواستم توی شهر زندگی کنم و حس می‌کردم اینجا همون جاییه که باید باشم. اما کم کم متوجه شدم که خانواده پیمان خیلی برای من غیرقابل تحملن. اصلاً نمی‌تونستم با خانواده‌ش کنار بیام. از همون روزهای اول که به خونه‌شون رفتم، حس کردم که تفاوت زیادی بین من و اون‌ها هست. ادامه دارد کپی حرام

#تکبر ۲ بعد از ازدواج، زندگی‌مون توی شهر خیلی خوب شروع شد. خونه‌مون رو همونجوری چیدم که همیشه آرزوش رو داشتم. کلاس‌های ورزش و زبانم رو ادامه دادم و هر روز بیشتر حس می‌کردم دارم توی یه دنیای شیک و مرتب زندگی می‌کنم. اما از اون طرف، هر بار که مجبور می‌شدم با خانواده پیمان در ارتباط باشم، انگار یه چیزی توی گلوم گیر می‌کرد. پدر و مادرش توی روستا زندگی می‌کردن. نمی‌خوام بگم روستا بده یا آدمای روستا خوب نیستن، ولی خب... اونا اصلاً به دلم نمی‌نشستن. لباساشون همیشه بوی عجیب می‌داد. هر بار که دستشون به چیزی می‌خورد، دلم نمی‌خواست دیگه بهش دست بزنم. غذاهایی که درست می‌کردن رو اصلاً نمی‌تونستم بخورم، حتی بوی خورش‌هاشون حالمو بد می‌کرد. خواهر و برادرای پیمانم از همون اول با نگاه و رفتاراشون نشون می‌دادن که منو تو دلشون قبول ندارن. مهسا، خواهرش، خیلی صمیمی بود با سیمین، زنشوهر داداشش. هر وقت می‌رفتم خونه‌شون، دوتایی یه گوشه می‌نشستن و پچ‌پچ می‌کردن. حس می‌کردم دارن پشت سرم حرف می‌زنن. اصلاً نمی‌تونستم تحمل کنم. خودم رو یه خانوم شهری می‌دونستم که هر چیزی که بخوام، می‌تونم داشته باشم. اون وقت باید توی خونه‌ای می‌نشستم که گاو و گوسفنداشون از حیاط صدا می‌دادن و بچه‌های خواهرشوهرم با دمپایی گِلی میومدن تو خونه؟ چند بار به پیمان گفتم که دیگه نمی‌خوام خونه‌شون برم. گفتم: "ببین، من تو خونه شما حس خفگی می‌کنم. واقعاً نمی‌فهمم چجوری تو اون شرایط بزرگ شدی!" پیمان فقط سر تکون می‌داد و چیزی نمی‌گفت، ولی حس می‌کردم که حرفام براش سنگینه. ادامه دارد کپی حرام