«نوحه سینه زنی شب عاشورا» میبارَدامشب اَزسماء باران غَمها برسَرَم دَر ذکر یارَب یارَبَند دلدادگان این حَرَم امشب نوای اَلعَطَش بَربام کَیوان میرسد ا‌زجای جای خیمه گَه آوای قُرآن میرسَد چشم مَلَک گریان بُوَددریاتَلاطُم میکنَد اینجااَجَل بَر روی هَرعاشق تَبَسُّم میکند اَزجام اَهلا من عَسَل نوشَدگل باغ حَسن تااَزشَهادت میکند مولای مَظلومان سُخَن شَهزادهٔ نیکولقا اینجا به مولای حَرَم گویَداَگَرمابَرحَقیم اَزلشکَردشمن چه غَم هَفتادودوپَروانه أند بَرگِردشمع آن جناب هَفتادو دو اَختَر بُوَد آئینه دار آفتاب خورشیدعاشوراحسین ماه حَرَم عباس او عالَم فَدای زینَبَش با این دل حَساّس او دشمن اَمان آوَرده است بَهرابوالفَضل جوان زینب ا‌زاین غَم درتَب است ودست میشویدزجان امشَب اذن گوی حَرَم آقا عَلیّ اَکبَراَست باگریه میگوید حسین که این اَذان آخَراست امشب کتاب عشق راشاه شَهیدان واکند امشَب شَهادتنامهٔ عُشاّق را امضا کند گویَدبه زینب شاه دین ای یادگارمادَرَم وَقت نمازشَب بَرای مَن دعاکن خواهَرَم فَردا دراین صحراهمه بیدَست وبیسَرمی شوند صدپاره پیکَراَز دَم شَمشیروخَنجَر می شوند تو به اسارَت میرَوی تاکوفه وشام بلا اما صَبوری پیشه کن ای دُختَرشیرخدا بَرنیزه گَردیدی سَرم راشیون واَفغان مکن هَرگز دَریغ اَزبَذل جان دَرمحضَرجانان مکن خسروی فَر

«نوحه روزعاشورای حسینی» سوی میدان میروَد. شَهریارمُلک دین تا کند جان را فَدا. دَر رَه دین مُبین آسمان مینالَد و. اَشک میریزَد زَمین جامه بَرتَن میدرَد. حضرَت روح الأمین شاه خوبان میرود. سوی میدان میرود2 آه وصَدواویلَتا 2 حَرم آل رَسول. غَرق درآه وفَغان همه پَروانه صفَت. گرداومویه کُنان دختَرشیر خدا. نگران اَست نگران بوسه بَرحَنجَرشَه. میزنداَزدل وجان شاه میدان میرَو‌د. سوی جانان میرود آه وصَد واویلَتا2 کَربَلا غَرق غَم. پسَر شیر خداست هَرکجا که بنگَری.دَرد واَندوه وبَلاست دیده هاگریان بُوَد.خیمه ها غَرق عَزاست پُراَز شیوَن وشور. هَمهٔ اَرض وسَماست شاه میدان میرود.سوی جانان میرود آه وصَد واویلَتا2 کودکی دَستش بُوَد. سوی دامان پدَر اَزغَم واَزغُربَت و. داغ هجران پدَر آن یکی درخیمه گه. شد پَریشان پدَر میزَنَد گُلبوسه ها. روی دستان پدَر شاه میدان میرود. سوی جانان میرود آه وصَد واویلَتا2 گَشته بَرتوسَن سوار. آن ولی کردگار هرطَرَف رومیکند.میگریزدخَصم زار یکتن ویک لَشکر از. دُشمنان بیشمار آسمان لَبریزاَشک. اَزغَمَش درکارزار شاه میدان میرود.سوی جانان میرود آه وصَد واویلَتا2 آن یکی بَرپیکَرَش. تیغ وخَنجَرمیزَند آن یکی طَعنه بَرآن. پورحیدرمیزَنَد اومیان مَقتَل و. خَصم اَزاو سَرمیزَنَد تیغ برحُلقوم او. پیش مادر می زَنَد روبه مقتل خواهَر. اوشتابان میرود آه وصَدواویلَتا2 آمَد او دَرمَقتَل و. نیزه ها را زَد کنار کَم کَم آن گُمگَشته شد.جسم پاکَش آشکار زینب است ویکجهان. دردوداغ بیشمار بوسه زَدبَرحَنجَر. آن شَه والا تَبار گفت بَرخیز وببین. اَزتَنم جان میرَود آه وصدواویلَتا2 خسروی فَر

«نوحهٔ سینه زنی روزعاشورای حسینی» «کَربلا کعبهٔ دلهاست خدامیداند» «دیدنش آرزوی ماست خدامیدانَد» «کَربلاگُلشَن سَرسَبز عَلی وزَهراست» «تاچه حَدوَقف تماشاست خدامیدانَد» «ماعَزادارحسینیم که اَشک غَم او» «آبروی هَمهٔ ماست خدامیداند» حُسین اَباعَبداللّه2 دَرکنارحَرَم وتربَت شش گوش حسین عشق بی واسطه پیداست خدامیداند یادم آمد زوداع حَرَم مُحتَرَمَش کودکی غَرق تَمَناّست خدا میدانَد میزند چَنگ بدامان پدَر دختر زار بَسکه دلدادهٔ باباست خدا میدانَد حسین اَباعبداللّه 2 انبیاءگریه کُن مَجلس پُرفیض وی أند گریه رزقی است که باماست خدامیدانَد عشق هم آمده امروزبه امداد عَطَش پای تاسَر هَمه غوغاست خدا میدانَد چکَداَزحَنجَرشاهَنشَه دین خون خدا بال پَرواز مُهَیاست خدا میدانَد حسین اَباعبدالله2 پیکری غَرق بخون روی زَمین افتاده دَشت ازخون همه دریاست خدامیداند تن سقای حرم بیسر ودَست افتاده علقمه سینهٔ سَیناست خدا میدانَد میوهٔ قلب حسن غَرق بلاگردیده تَنَش زیر سُم اَسبهاست خدا میدانَد جُرعه نوشان هَمه سَرمَست بخاک افتاده نوششان بادهٔ میناست خدا میدانَد ناله ای میرسَداَزقتلگه شاه شَهید حَتماً این نالهٔ زَهراست خدامیدانَد نالهٔ اَلعَطَش جملهٔ طفلان حَرَم در دل حادثه پیداست خدا میداند حسین اَباعبدالله2 خسروی فَر

«اَشعارونوحه سینه زَنی آقااَباعبدالله الحسین علیه السلام» عَشق حُسین بن علی. آخَرهَلاکَم میکند گَرچه بَدَم اَماّ چوحُر. اوپاک پاکَم میکنَد سوزونَوادارم بدل.. مهرتورا دارَم بدل دَرسینه اَم عشق توشاه کَربَلا دارَم بدل یاسَیدُ العطشان حسین2 جانم تورا قُربان حسین2 جانم حسین جانم حسین 2 عشق حُسین بن عَلی آخَرشهیدَم میکند گَرچه سیه رویَم ولی اوروسپید‌َم میکند اوغَمگُسار مَن بُوَد. باغ بَهار مَن بُوَد هَرجاکه اُفتادَم زپا. دیدَم کنارمَن بُوَد یاسَیدُّالعَطشان حسین جانم تورا قُربان حسین جانم حسین جانم حسین 2 درباغ عشقَت کَمتَراَز. خاربیابانَم حُسین دَرپای روضه های تو. گریان ونالانَم حسین خاک دراین خانه اَم. من عاشقی دیوانه اَم بَهرگدائی آمَدَم. پُرکن یکی پیمانه اَم ای شاه بی غُسل وکَفن ای تشنهٔ خونین بَدَن. جانم حسین 2 اَزکودَکی بامهرتوگَشته عَجین آب وگلَم شُکرخُداخورده گره باتار گیسویَت دلَم ای عشق مَن ای هَست مَن دامَن مَکش ا‌ز دَست من یاسَیّد العَطشان حسین. جانم حسین 2 شُکرخُدا اَزکودَکی باعشق توخوکَرده اَم بادَستهای خالی اَم بَردَرگه اَت رو کَرده اَم روح ورَوان مَن توئی. تاب وتوان من توئی من بی توچون خار وخَسَم خَطّ اَمان مَن توئی یاسَیدّالعَطشان حسین جانم توراقُربان حسین. جانم حسین2 رَخت عزاداری تو جوشَن کَبیر من بُوَد شش ماهه طفل کوچَک تودَستگیرمن بُوَد آن کودَک عَطشان تو. دُردی کش نالان تو یاسَیدّالعطشان حسین. جانم توراقُربان حسین جانم حسین 2 خسروی فَر

درمدح امام حُسین عَلیه السلام زطفلی ریزه خوار این دَرَم مَن گدای بی نَوای حیدَرَم مَن مَراشیر مُحَبَتّ داده مادَر که مَمنون ا‌ز عَطای مادَرَم مَن غُلام حَلقه دَرگوش حُسینَم ثَناخوان عَلیّ اَکبَرَم مَن اَگَریک شَب شَوَم مهمان کویَش توگوئی اَز مَلَک بالاتَرَم مَن بهشتَم کَربَلا عشقَم حسین اَست اَبوالفَضلی حُسینی باوَرَم مَن نمی تَرسَم مَن اَزقَبر وقیامَت گدای این شَفیع مَحشَرَم مَن نَسوزَد آتَش دوزَخ تَنَم را که اَز عشق حُسین دَرآذَرَم مَن ضمانَت نامه دارَم اَز پَیَمبَر مُطیع زادهٔ پیغَمبَرَم مَن سَری دارَم پُر اَز سودای عشقَش بکویَش مُرغ بی بال وپَرَم مَن بَرایَش گریه کَردَم آب خوردَم بفَردا جُرعه نوش کوثَرَم مَن مدال نوکَری اَز او گرفتَم که ا‌زطفلی به کویَش نوکَرَم مَن نَه اَز امروز هَستَم سائل او که اَزقَبلاً گدای این دَرَم مَن خسروی فَر#در_مدح_اهل_بیت_ع https://eitaa.com/khosrvi_madah لینک کانال اشعار آئینی (خادم الذاکرین خسروی فر ) ⫍❃⫎⫍❃⫎⫍❃⫎⫍❃⫎⫍❃⫎⫍❃⫎

درمدح امام حسین علیه السلام «نوحهٔ سینه زَنی» «اَشعار» قَطره اَزلُطف تو دریاست اباعبداللهّ بُردَن نام تو زیباست اَباعَبداللّه هَرکه شدنوکَرتوسَلطنَت عالم اَزاوست نوکَر دَرگَه أت آقاست اَباعَبداللّه آدَم ا‌ز روز اَزَل دَست بدامان تو بود زائرَت حَضرَت حَواّست اَباعبداللّه هَرکه دَرمأتَم تواَشک بریزَد اینجا راحَت ا‌ز محنَت فَرداست اَباعَبداللّه گرچه اَزدَست عَلَمدار تواُفتاد عَلَم پَرچَم سُرخ توبالاست اَباعَبداللّه اَزتودَرس اَدَب وعشق گرفته عَباّس کُشتهٔ راه تو سَقاّست اَباعَبداللّه انبیاء گریه کُن محفل پُرفیض توأند گریهٔ بَرتو مُهَناّست اَباعَبداللّه دَرکنارحَرَم وتُربَت شش گوشهٔ تو عشق بی واسطه پیداست اَباعبداللّه یادَم آمَد زوداع حَرَم مُحتَرَمَت کودَکی غَرق تَمَناّست اَباعَبداللّه میزَند چنگ بدامان پدَر دُختَر زار بَسکه دلدادهٔ باباست اَباعبداللّه به نماز تو وسَجاّده وسوزومَحَنَت آسمان غَرق تَماشاست اَباعَبداللّه خواهَرَت دَست به سَردارَدودرمقتل تو سَرِ اَموال تو دَعواست اَباعَبداللّه میهمان حَرَمَت هَرشَب جُمعه بخدا مادَرت حَضرَت زهراست اَباعبداللّه «مادَرَت گفت بُنیَه دل ماریخت بهَم» خون زداغ تو دل ماست اَباعَبداللّه خسرَوی فَر#در_مدح_اهل_بیت_ع https://eitaa.com/khosrvi_madah لینک کانال اشعار آئینی (خادم الذاکرین خسروی فر ) ⫍❃⫎⫍❃⫎⫍❃⫎⫍❃⫎⫍❃⫎⫍❃⫎

: نوحه سینه زَنی امام حسین «شور» اَگرتورا رَها کنَم مَنو «رَها» نمی کنی میدونَم آقا مَن وا‌زخودت «جدا» نمیکنی بهَرکُجاکه میرَوَم بدعوت تو می رَوَم من وجدا زتُربَت «کَربُبَلا» نمی کنی توئی که دَست رَدبه سینهٔ گدانمی زَنی توئی که رَد زدَرگه خودَت «گدا» نمیکنی کَریم هَل اَتی حسین. عزیزمصطفی حسین. حسین حسین 4 دل بتوبَسته اَم مَنو واَزتو «جدا» نمیشوم مُرغ اَسیرمیشوم دگر «رَها» نمی شوم سنگ مُحَبَت تو را بَر سَروسینه میزَنَم دَست بدامن کَسی غیر «شُما» نمی شَوَم نگاه لطف تو مَرابه این طرَف کشیده و بی توپُراَزمُحَبَّت وشورو «نَوا» نمیشوم روبکسی نمیزَنَم دل بکَسی نمیدَهَم فُطرُس پَرشکَسته و بی تو «هَوا» نمیشوم کَریم هَل اَتی حسین. عزیزمصطَفی حسین. حسین حسین4 مَرابیک نگاه خودتوعاقبَت «بخیر» کُن دل مراپُرازمُحَبتت چُنان «زُهیر» کن آب اَزسَرَم گذَشته وغلام عابس توأم عنایَتی کن ومراخاک دَرِ «بُریر» کن چوپیرراهبی که شُداَسیر عشق توحسین نگاه مرحمَت به این گدای پای «دَیر» کن کریم هَل اَتی حسین. عزیزمصطفی حسین. حسین حسین4 دل بتوبَسته اَم دلَم ازتو «جدا» نمیشود زهرکسی جُداشَوَداَزتو «جدا» نمیشود جزسَرکوی تو مَرا نَباشَد آشیانه ای مُرغ اَسیرعشق تو دگَر «رَها» نمی شَوَد «هیچ کجا بَرای من کربُبلا نمیشَوَد» کریم هَل اَتی حسین. عزیزمصطفی حسین. حسین حسین4 گریه کن غَم تورا «غَمی»نباشَد ای حُسین نگاه تو بارقهٔ «کَمی» نباشَد ای حسین بلوح خلقَت خدا روزازَل نوشته است بغیر مأتَم تو مأتَمی نباشَد ای حُسین که بی نگاه توکَسی عَبد «خُدا» نمی شَوَد «هیچ کجابرای من کرببلا نمی شود» کریم هَل اتی حسین. عزیزمصطفی حسین. حسین حسین4 روزاَزل گِل مَرا خدا به مهر تو سرشت نمیشود رها شَوَدکسی زدَست سَرنوشت اَشک مراقَبول کن اَگرچه لایقَت نیَم گریه کُن تومیرَوَدخَنده کُنان سوی بهشت جزبه عنایتَت لَبی به خَنده «وا»نمیشَوَد «هیچ کجا بَرای من کَربُبَلا نمیشود» کریم هَل اتی حسین. عزیزمصطفی حسین. حسین حسین4 بی تونَفَس نمی کشَم. دَم زکسی نمیزَنَم چرادَم اَز کسی زَنَم چونکه گدای تومنَم بزَخم توبغیر اَشک هیچ «دَوا» نمیشود «هیچ کجابَرای من کَربُبلا» نمیشود» کریم هَل اَتی حسین. عزیزمصطفی حسین. حسین حسین4 خسروی فَر

: نوحهٔ واَشعار شام غَریبان حسینی «شام غَریبان سَحَرندارَد. سَحَرنَدارَد» «آه یَتیمان اَثَر نَدارَد. اَثَر نَدارَد» «زینب تنهاگردیده ویاورندارَد» 2 جانم حسین جان 2آه وواویلا2 «درزیرسنگ ونیزه شکست» «عزیز زهرا درخون نشسته» زینب دگراین داغ راباور ندارَد2 «درآسمانها اَمواج دود اَست» «هَرکس که بینی رویَش کَبود است» این لالهٔ پَرپَر مَگر مادر ندار2 «زهرافغان درمعراج میکرد» «دشمن به خیمه تاراج میکَرد» میگریَد اَزغَم دختری مَعجَرندارَد2 گُلهای زهراگردیده پَرپَر اَزضرب تیغ وشَمشیر وخَنجَر دُخت علی تاب وتوان دیگَر ندارَد2 دُخت علی با قَلب شکَسته خوانده نماز خود رانشَسته دیگرتوان چون دختَرحیدَرندارَد2 آواره گَشته طفلی به صحرا باپای زَخمی تنهای تنها جزآه وناله دختَرمُضطَر ندارَد2 بایدبگریی با قَلب سوزان برحال وروز سَیدّعَطشان شاه شهید اَنگُشت واَنگُشتَرندارد2 باضرب تیغ وشمشیر وخنجَر جسم حسینَش گردیده بی سَر درموج خون افتاده اَماّ سَر نَدارَد2 اَنگشتَرَش دست ساربان است آنسوی زینب آتَش بجان است این باغ گل جزلالهٔ پَرپَر نَدارَد2 آنسوی خیمه بَزم شراب است این سوی خیمه قَحطی آب است گرید رُباب ازغم ولی اَصغَر ندارَد2 درکنج خیمه سَیدّ سَجاّد مینالَد اَزغَم باآه وفَریاد تنهای تنها گشته واَکبَر ندارَد2 درخاک علقَم سقای طفلان درخاک ودرخون گردیده غَلطان ساقی زپا افتاده وساغَرندارَد2 خسروی فَر

نوحه سینه زنی روزعاشورا «اَزحَرَم تاقتلگه زینب صدا میزَد حسین» زیرتیغ شمرمَلعون دَست وپا میزَدحسین نالهٔ واغُربَتا واغُربَتا میزَد حسین گاه گاهی مادرش راهَم صدامیزَدحسین یاحسین ویاحسین2ای علی رانورعین2 کربلا بود ونوا بود وخدا بود وحسین لَشکری اَزکوفیان بی حیا بود وحسین تیغ وشَمشیر وسنان بودوعَصابودوحسین خیمه ها لَبریز اَزاَشک وعَزابود وحسین درمیان موج خون حَرف اَزخدامیزد حسین واحسین. واحسین ای علی رانورعین2 غَرق درخون پیکَرشاه شهید افتاده بود یکطَرَف دَست عَلَمداررشیدافتاده بود آنطَرَف دیگَر غُلامی زَرخَرید افتاده بود بیسَراَزجور لَعینان پَلید افتاده بود دَست غم برسینه زین جوروجفامیزد حسین2 واحسین واحسین2 ای علی رانورعَین2 نوجوانی تشنه درموج بلا افتاده بود دَرمیان لُجَّهٔ خون سَر جداافتاده بود ای دَریغا زیرسُّم اَسبها افتاده بود باتَن صدپاره دیگَر اَز نوا افتاده بود جام می اَزساغَرعشق خدامیزدحسین2 واحسین واحسین. ای علی رانورعین2 کاکُل شَهزاده اَکبرغَرق خون گردیده بود سَرزَمین کَربَلا دَشت جنون گَردیده بود پیکَرشبه پَیَمبَرلاله گون گردیده بود باقَدخَم نالهٔ روحی فدا میزَد حسین2 یاحسین ویاحسین. ای علی رانورعین2 میچکید خون خدا اَزحَنجَرسُلطان دین اَزسماءفَریادمیزَد حَضرَت روحُ الاَمین گوئیا اَزچَمبَرخلقَت جداگَشته نگین گَشته جاری خون ثارَاللّه بَرروی زَمین ناله های بیکَسی دَرکَربَلامیزَدحسین2 یاحسین ویاحسین. ای علی رانورعین2 زینَب کُبری بگریَداَزغَم سُلطان عشق اَزغَم گلهای پَرپَرگَشته درمیدان عشق میزَنَدبَرسینه وسَراَزغم جانان عشق آفَرینش هم شده درمانده وحیران عشق باهَمین حالَش دَم اَزصَبرورضامیزَدحسین یاحسین ویاحسین. ای علی رانورعین2 خیمه ها آتَش گرفته شوروغوغائی بپاس پیکَرشاه شَهیدان زیرسَنگ ونیزه هاست گوئیا عَرش خدا هم زائر کَربُبَلاست باغ گل پُراَزگُلان تشنه کام وسَرجداست اَزثَری تا به ثُرَیاّ ناله ها میزَد حسین2 یاحسین ویاحسین. ای علی رانورعین2 آنطَرَف دریای آب واینطَرَف قَحطی آب چَشم دریا خونفشان گردیده چون چَشم رباب این هَمه تَحقیر باآن ظُلم بیحَدّوحساب اَزعَطَش لبهاکبوداست وزغَم دلها کَباب ناله اَزسوزجگَرتابه خدا میزَد حسین2 یاحسین ویاحسین. ای علی رانورعین2 دَرمیان دود وآتَش ناله هاپیچیده بود لَعل لَبهای همه اَزتشنگی خُشکیده بود بَرسَراَهل حَرَم باران غَم باریده بود وَخزانی باغ گلهای نَبی گردیده بود نالهٔ یارَبَناّ یا رَبَناّ میزَد حسین2 یاحسین ویاحسین. ای علی رانورعین2 کودکی گریان وَلی آتَش گرفته دامنَش سوزَداَزجوروجفای کوفیان پیراهَنَش گَشته سوزان پیش چَشمان تَراو گُلشَنش روبصَحراکرده ازجوروجَفای دُشمَنَش باز دَم اَزآیَهٔ قالوا بلا میزَد حسین 2 یاحسین ویاحسین. ای علی رانورعین جبرَئیل اَزعَرش پایین آمده است در دل گودال خونین آمده است بادلی مَحزون وغَمگین آمده است مَحضَرشاهَنشَه دین آمَده است آتَش غَم بَردل خَیرُالنساّ میزَدحسین2 یاحسین ویاحسین. ای علی رانورعین2 بازکرده شَهپَرش رالیک از راه ثواب تانَسوزَاند تَن سلطان دین را آفتاب آفتاب گرم اَماّ بی حجاب وبی نقاب تانبیندپیکَرصَدپاره راچَشم رُباب صحبَت اَزلطف خدای کبریا میزدحسین یاحسین ویاحسین. ای علی رانورعین2 گفت باروحُ اَلاَمین آن شهریار محتَرم لَحظه ای بَرگیربال خویش اَزروی سَرَم تادَمی برروی جانان باتأمُلّ بنگَرَم جبرئیلا بین ماحائل مَشو . سَدّ راه مادراین مَنزل مَشو بَزم عشق وعاشقی برهم مَزَن بَرتَن زخمی من مَرهَم مَزن جبرَئیلا شوروحالَم راببین بین مَقتل قیل وقالَم راببین من به عشق دوست اینجاآمدَم قَطره اَم که سوی دَریاآمدَم آمدَم تاعشق رامَعنا کنم پای این پَرونده را امضا کنَم عشق یعنی همچوگُل پَرپَرشدن درمیان موج خون بیسَرشُدَن عشق یعنی یاری اَزدین جدا دستگیری کَردَن اَزشاه وگدا خسروی فَر

اشعارونوحه حرکت اَزکربلا«روزیازدهُم» سبک. امشبی راشه دین درحرمش مهمان است» مامیرَویم ای کربلا.جان تووجان حسین2 این کارَوان باشوروشین بارسَفَربسته چرا بانگ رَحیل قافله گویَد رَویم اَز کَربلا این کاروان غَمزَده دارَد گله اَز حَرمَله باران غَم میبارَداینجا بر سَراین قافله درسینه دارد داغ هادردیده دارداَشکها مامیرَویم ای کربلا.جان تووجان حسین2 این لاله های غَرق خون میل شکُفتن میکند این قافله بااَشک وآه آهَنگ رَفتَن میکند بی قاسم وبی اَکَبرآن شَهزادهٔ نیکو لقا مامیرویم ای کربلا.جان تووجان حسین2 لَبیک یاثارَاللّه اَز عَرش خداآمَدبگوش وقتی گُذارکاروان اُفتاد پای قَتلگاه مامیرَویم ای کَربلا. جان تووجان حسین2 آن کَعبَهٔ خونین بَدَن بیسَرفتاده روی خاک افتاده بی غُسل وکَفَن درخاک وخون گشته رها مامیرَویم ای کَربلا.جان تووجان حسین2 زینب زاَشک مأتَم خودخاک راگِل می کند ا‌زبس که میگریَد زداغ آن شَهید سَر جدا مامیرویم ای کربلا.جان تووجان حسین2 باکَعبهٔ خونین خودمیگویَداَز درد فراق بالالهٔ بی سَرکند نَجوا درآن مأتَم سَرا مامیرویم ای کربلا.جان تووجان حسین2 آن سَرکه شُسته فاطمه نیزه نشین گردیده و نیزه نشین فاطمه بَرقافله شد رَهنُما مامیرویم ای کربلا.جان تووجان حسین2 ای شُسته موخونین لب آل پَیَمبَریاحسین خورشیدعاشوراچرانیزه نشین گشتی شما مامیرَویم ای کربلا.جان تووجان حسین2 دارَدهزاران رازها این دیدهٔ طوفانی أت دیدم که اَزسنگ جَفا بشکسته شدپیشانی أت مامیرویم ای کربلا.جان تووجان حسین2 صَبرمرا اَز کَف رُبود داغ علی اَکبَر‌ت اَی وای من بر روی نی دیدَم بَرادرجان سَرَت مامیرویم ای کربلا.جان تووجان حسین2 ای قاری قُرآن مَن اَزروی نَی قُرآن بخوان ای چلچراغ راه من ای زادهٔ خَیرُالنسا مامیرَویم ای کربلا.جان تووجان حسین2 شدخواهَر غَمپَروَرَت بَرناقهٔ عُریان سَوار بادَست بَسته میروم ا‌ز این دیار پُر بَلا مامیرویم ای کربلا.جان تووجان حسین2 چون مَن کَسی بوسه نَزَدبَرحَنجَرخونین تو دیدم تورادَرموج خون که میزَدی تودَست وپا مامیرَویم ای کَربَلا. جان تووجان حسین2 خسروی فَر

نوحهٔ سینه زَنی امام حسین علیه السلام «هَرکه دارَدهَوَس کَربُبَلا بسم اللّه» هَرکه دارَد به سَرَش شورونوابسم اللّه هَمهٔ کون ومَکان گَشته عَزادار حسین عالَم وآدَم اَز این غَم شده بیمار حسین سَرِ ما و قَدَم میر وعَلمدار حسین آن عَلمدار سَراَفراز و وَفادار حسین آفَرینش زغَمَش گَشته پُراَز شور ونوا2 هَرکه دارد هَوس کَرببلا بسم الله2 میرسَدتا به فَلَک ناله وفَریادوفَغان عَرش وفَرش وقَلم ولوح هَمه نوحه کنان حَضرَت فاطمه آیَد به سَروسینه زَنان میدَرد جامهٔ غَم بَرتَن خود پیروجوان تاکه افتاد به گودال بَلا ثارَاللّه2 هَرکه دارَدهَوَس کَرببلا بسم الله2 خال لَبهای توبسم اللَه عشق است حسین چَشم زیبای توعَینُ الله عشق است حسین جلوهٔ روی تووَجهُ اللَّه عشق است حسین تیغ اَبروی توسیفُ اللَّه عشق است حسین توکه هَستی که خداخوانده توراثارَاللّه2 هَرکه دارَدهوس کرببلا بسم الله2 توکه هَستی که بدلهای هَمه جاداری این هَمه عاشق دلخَسته وشیداداری زیرشمشیرستَم ناله وغوغا داری «هَرچه خوبان همه دارندتویکجاداری» حَرم توحَرمُ الله وخودَت بابُ الله2 هَرکه داردهَوس کرببلابسم الله2 خَجل اَزصَبرخدائی تو اَیوّب شده توشدی غالب وخَصمَت همه مَغلوب شده تا قیامَت خَجل اَز لَعل لَبت چوب شده پیکَرَت زیرسُم اَسب لَگَدکوب شده حَرمت کعبهٔ عشق است وخودت عشق الله2 هَرکه دارَد هَوَس کَرببلا بسم الله2 قافله میرَو‌د اَزکَربُبَلای تو حسین شده هَمرَه سَرِاَزتَن زقفای تو حسین جان فَدای تَن بَرخاک رَهای توحسین میکندگریه جَهانی زبَرای تو حسین نَشَوَم اَز تو جدا تابه اَبَدلا وَاللّه2 هَرکه دارَدهَوَس کرببلا بسم الله2 زیربار غَم تو قامَت اَفلاک خَمید بی تورَنگ اَز رُخ غَمدیدهٔ سَجاّد پَرید نالهٔ وا اَبَتا اَز دل پُر دَرد کشید آنچه اودیدنَدیده است کسی ونشنید زَخمی این همه داغ است دل آلُ الله2 هَرکه دارَدهَوَس کرببلابسم الله2 مادَرت بَرسَروبَرسینه زَنان گفت حسین خَیزَران بَر لَب توبوسه زَنان گَفت حسین زَن ومَرد وهَمه پیروجوان گفت حسین آسمانها وزمین بلکه جهان گفت حسین پَرچَم سُرخ توبالاست انشاءالله2 هَرکه داردهَوَس کَرببلا بسم الله2 خسروی فَر

«درمدح امام حسین علیه السلام» دیدَن کَربُبَلایَت اَزدودُنیا بهتَر اَست درهَوایَت پَرکشیدَن اَزتماشابهتَراست گوهَراَشک عَزایت ای قَتیل اَشک ها اَز نماز شَب برای اَهل مَعنا بهتَر است حضرَت صادق چنین فَرمودبایاران خود اَزتَهَجُّد یک سلام بَرتو آقا بهتَر اَست گَرکسی آبی بنوشَد وَز شُمایادی کُنَد اَزهزاران سجدهٔ بی مهرمولابهتَراست گریه اَزداغ غَمت ای زادهٔ خَیرُالنساء نَزد زَهرا وعَلی اَز دُرّ زیبا بهتَر است میروی روضه بگوکه میروَم کَربُبلا روضه هاا‌زصَدبهشت وعرش اَعلابهتَر است یکشَبی کُنج خَرابه گفت باعَمّه یکی گَربیاید باسَر بُبریده بابا بهتَر است خَیزران هَم گریه کردوگفت باسوزجگر گَرنباشداین سَرفَرزَند زَهرا بهتَر است سلسله بَردَست وپای حضرت سَجاّدگفت هَرکُجا باشیدای آقا اَز اینجا بهتَراست خسروی فَر

«مَرثیَهٔ روز یازدهم محرَم» اَلا ای دلبَر ودلدار زینَب اَنیس ومونس وغَمخوارزینَب کجائی ای طَبیب قلب زارَم شفا بَخش دل بیمار زینَب بسوی شام وکوفه می بَرَندَم کجائی قافله سالار زینَب خداحافظ خداحافظ بَرادَر ببین دَرد وغَم بسیار زینَب زکویَت می رَوَم با چَشم گریان کُجائی ای هَمیشه یار زینَب کجائی ای عَلَمدار رَشیدَم که اُفتاده گره دَر کار زینَب زجا خیز ای عَلی اَکبَر که گیری غُبار غَم تو اَز رُخسار زینَب کجائید اَی بَنی هاشم که بندید دوباره مَحمل خونبار زینَب خسروی فَر

زبان حال امام سَجاّدعلیه السلام چهل سال اَست اَزغَم گریه کَردَم به صَداَندوه ومأتَم گریه کَردَم لباس غَم زتَن بیرون نَکَردَم شَب وروز مُحَرَّم گریه کَردَم کنار پَنجَره با دیدَن آب بچشم خیس ونَم نَم گریه کردم بیاد کام عَطشان بَرادَر کنار آب زَمزَم گریه کَردَم سَرِخورشید رادیدَم چوبَرنَی بپای نَیزَه هَردَم گریه کَردَم نگاهَم هَرزَمان بَرماه افتاد بیاد ماه عَلقَم گریه کَردَم نظَرکَردَم کَردَم چوبَردستان عَمّه خدا دانَد دَمادَم گریه کَردَم چودیدم عَمه رابا قامتی خَم بحال آن قَدخَم گریه کَردَم زهجده یوسُفَم یک پیرُهَن ماند زبوی پیرُهَن هَم گریه کَردَم خسروی فَر

درمدح ومأتم امام سجادعلیه السلام تو یکّه تازعَرصَهٔ صَبروسیادتی حَبلُ المَتین محکم اَهل ولایَتی ماراچه غَم زو‌رطَهٔ طوفانی است تا تو ناخدای کَشتی پُرنور عترَتی معراج توست شام وبُراق تو ناقه أت در روزگار تَلخ امام هدایَتی اَزبسکه ظُلم بَرتوعَدوبیشمارکَرد2 آخَر تو را به ناقهٔ عُریان سَوار کرد2 بَرحال دَست وپای توزَنجیرگریه کَرد هَرروزوشَب بَرای توزَنجیرگریه کَرد وَقتی که دَم زاَحمَدمُختارمیزَدی هنگام خُطبه های توزَنجیرگریه کَرد چون چوب خَیزران بلَب باب تورسید هَمراه عَمه های توزَنجیر گریه کَرد جُز دَرنماز عشق بکسی لا نگفته أی2 جزحَرف حَق بزندگی اَصلا نَگفته أی2 باران سَنگ بَرسَرَت اَزپُشت بام خورد اَزچَشم شامیان شَرَر انتقام ریخت وقتی که سَنگ بَرسَرپاک امام خورد اَشک عَزا زدیدهٔ اُختُ الأم ریخت شام بلاورأس حسین درمیان طَشت خون جگَرزدیدهٔ خَیرُالأنام ریخت اَزسینه کنده شددل مَحزون زینَبَش وَقتی به طَشت شَرابی زجام ریخت باخطبه أی که خواندامام المجاهدین قَطعاً که آبروی یَزید هم بشام ریخت این نخل سَربُلَندوسَراَفرازعالَم است2 پورحُسین ونوردوچَشمان خاتم است2 خسروی فَر

درمدح ومأتم امام سجادعلیه السلام ای که اَزکوی ماگُذَر داری آسمانی زچَشم تَر داری کَربَلا رَفته أی وکوفه وشام خاطری تلخ اَزاین سَفرداری گَرچه بَسته به کُندو زَنجیری سایبانی به روی سَر داری اَزغَم لاله های پَژمُرده اَشک دَر دیده چون گُهَرداری اَزغَم خَنجَربُریدهٔ عشق ناله هَرصُبح وهَرسَحَر داری دیده أی روی نَی سَربابا دلی اَزغُصّه پُرشَرَر داری مابداغ تومبتَلا هَستیم اَزدل عاشقان خَبَر داری گَرچه با زَهرکین شهیدشدی بَرتَنَت لااَقل توسَر داری نیزَه هابَرتَنَت نَخوردآقا توسَری بَربدن اَگر داری تادَم لَحظه های آخَر عُمر شکوه هایی زطَشت زَرداری شکوه اَزخَیزران ودست یَزید گله اَز خَلق بی خَبَر داری خسروی فَر

«درمَصائب شام بلا ومأتم خرابه» غوغای شام دختَرما راهَلاک کَرد اورا میان خانهٔ ویرانه خاک کَرد «دُشمَن به انتقام قتیلان روزبَدر» مارا اَسیرحادثه أی دردناک کَرد رأس پدَربه نیزَهٔ غَم آشکار بود غَمنامه های عَمه مَرابیمناک کَرد بادَست بَسته بَرسَربازار رَفتَم و دیدم فَلک زمأتَم ماسینه چاک کَرد وَقتی به شام سنگ جَفابَرسَرَم زَدَند گریه بحال مُضطَرم هَرچَشم پاک کَرد عَماّمه سوخت هَمچوخیام حَریم ما دُشمَن دراین شَرَر زَدَنَش اشتراک کَرد وَقتی که چوب بَرلَب ودندان باب خورد عَمه به سَرزَنان شُدوروحی فداک کَرد خسروی فَر

«درمأتم امام حسین عَلیه السلام» کاری که با آل عَلی روزگار کَرد تا روز حَشرقَلب مَرا داغدار کَرد باخنجَرستیغ وستَم کوفی لَعین داغی بروی سینهٔ عالَم سَوار کَرد اَصحاب باوَفا هَمه درموج خون طَپان بااین شَقاوَتی که خصم درکارزارکَرد روزی که گَشت نوبَت جانبازی حسین پاد‌ر رکاب مَرکَبَش آن شَهسَوار کَرد بَهروداع اَهل حَرَم آن اَمیر عشق رو دَرحَریم عترَت والا تَبار کرد تاپیرُهَن زخواهَرمَحزون طَلَب نمود رازی ز روز خلقَت خود آشکار کَرد صَدآسمان ستاره بَراین داغ میگریست داغی که عَرش رازغَمَش بیقَرارکَرد هَی زَدبه مَرکَبَش که رَوَدسوی کارزار دستی مَهار مَرکَب او رامَهار کَرد طفلی نَشسته بَرسَرراه عُبور او بایَدکه رَفت بادل اوپَس چکار کَرد اورانشاندبَرسَرزانوی خود حسین دست مُحبَتّی به سَرِ او نثار کَرد جسمش بخاک بود وسرش روی نیزه ها مارا بدَرد و داغ غَم خود دُچار کَرد دشمن که دید زینَب کُبری اَسیر شُد او را به روی ناقهٔ عُریان سوارکرد خسروی فَر

درمَدح امام حسین عَلیه السلام دل مَبَنداَی دل به هرشاه وگدا اِلاّحُسین میشَوَی اَز هَرکسی آخَر جُدا اِلاّ حُسین جُزعلی آن مَظهَرعشق ووَفاداری نَبود دَر زَمین وآسمان خون خدا اِلاّ حسین گَرتورامُلک سُلیمان هَم بکَف باشدبدان دَستگیر تو نَگَردَد دَر جَزا اِلاّ حُسین هَرکه رادَردی بُوَداینجا مُداوا می شَوَد کس نَداند چارهٔ هَردَرد را اِلاّ حُسین پنج تَن جَمعَندوسوی آسمان دَست دُعا و گرفتندی زسَر عَماّمه ها اِلاّ حُسین ماشَهیدان زیادی دَر رَه دین داده أیم ونداریم ما شَهید بِل قَفا اِلاّ حُسین بالَب تشنه. تَن زَخمی. میان موج خون کَس نَخوانده آیهٔ قالوا بَلا اِلاّ حُسین بانگ هَل من ناصرَش راهَم نداده کس جواب کس ندارد این هَمه بَزم عَزا اِلاّ حُسین بَرسَرپیراهَنَش دعوا شده درقَتلگَه کَس نَگَشته این چنین بی اَقرَبا اِلاّحسین قصّهٔ اَنگُشت واَنگُشتَر بمانَدکه نَرَفت رَأس پُرخون دردل طَشت طَلا اِلاّ حُسین خسروی فَر

نوحه سینه زَنی حضرت اَبوالفَضل علیه السلام» «والله اِن قَطَعتُموا یَمینی» «اِنی اُحامی اَبَدَاً عَن دینی» «وَعَن امام الصادقُ الیَقینی» «نَجل النَبیّ المَصطَفی الأمینی» ای باوَفا اَبوالفَضل. مشکل گشاابوالفضل2 دامن کشان اَزخیمه سوی مَیدان رَفتی که آری آب بَهر طفلان حَتّی اَگَرباشَد به قیمَت جان گَرکه ببارَد تیر وهَمچو باران تونَخل سَرفَراز این زَمینی 2 «والله ان قَطَعتموا یمینی» ای باوَفا اَبوالفضل2 دَستت اَگرگَردد جدا زپیکَر اَزپا نمی نشینی ای دلاوَر آب آوَر طفلان زار ومُضطَر خوفی نباشد دردلَت زلَشکَر توبَرحسین هم یاور ومُعینی2 «والله ان قَطَعتموا یَمینی» ای باوَفا ابوالفَضل2 اِرث شُجاعَت ا‌زپدَر توداری زیرا که تو اَزبهتَرین تَباری چون حَیدَر کَراّرو نامداری لب تشنه پادَرعَلقمه گُذاری داری دلی غَمدیده وغَمینی2 «والله ان قَطَعتموا یمینی» ای باوفا ابوالفضل 2 ا‌زچه تَنَت دَرموج خون طپیده تیغ جفا بَرپیکَرَت رسیده قَدّ حسین اَزداغ تو خَمیده رَنگ اَزرُخ سُلطان دین پَریده خورده بفَرقَت گُرز آهَنینی 2 «والله ان قَطَعتموا یَمینی» ای باوَفا ابوالفَضل 2 تاکه شنیدم بانگ یا اَخایَت چون مُرغ پَرکشیده دَر هَوایَت تاکه زَدَم بوسه به دَستهایَت جاری شداَشک اَزدیده أم بَرایَت ندیده أم که پیش مَن نشینی2 «والله ان قَطَعتموا یَمینی» ای باوفاابوالفضل.مشکل گشا ابوالفضل2 بَرخیز وای ساقی لَشکَر مَن بَرخیز عباّس دلاوَر مَن میبارَد اَشک اَزدیدهٔ تَر مَن پیچیده اینجا عطر مادَر مَن توحَیدر ثانی وبی قَرینی2 «والله ان قَطَعتموایَمینی» «انی اُحامی اَبَداً عَن دینی» ای باوفاابوالفضل.مشکل گشاابوالفَضل2 خواندی مَرا با یا اَخا بَرادَر دَر موج خون دیدم تو را بَرادَر اَماّ دو دَست اَز تَن جُدا بَرادَر گَشتَم تورا روحی فَدا بَرادَر دَر سینه دارم آه آتشینی 2 «والله ان قَطَعتموا یَمینی» ای باوَفاابوالفضل.مشکل گشاابوالفضل2 باران غَم اَز آسمان ببارَد غم روی غَم بَرقَلب مَن گُذارَد دشمن هَراس اَزهیبَت تو دارَد وَقتی که بَر فَرَس تو می نشینی2 «والله ان قَطَعتموا یمینی» ای باوَفاابوالفضل.مشکل گشاابوالفضل2 خسروی فَر

«مَرثیهٔ تنورخولی ملعون» یکی نیمهٔ شَب زَنی باشُعور نگاهَش بیفتاد کُنج تَنور تَنوری که سَرتا به پا نور بود تَنوری که نورُ عَلی نور بود مَگَر جای سَرکُنج مَطبَخ بُوَد وَیا این حَرَمخانه مَسلَخ بُوَد سَری رابه خاکستَرآغشته دید که خون خدا اَز رُخَش میچکید سَری هَمچوخورشیدتابَنده بود که خورشیداَزآن چهره شَرمنده بود بگرد سَرَش مُرغَکی چَند دید فَلَک راتوگوئی که د‌ر بَند دید گمانَم جهان بَرسَرَش شُد خَراب دل زَن شدا‌زاین مُصیبَت کَباب به بالین شوهَرشُد آن بیقَرار بزَد بانک بَراوکه ای نابکار بگواین سَراَزکیست اَهل کُجاست که سَرتا به پا غَرق نورخداست بگفت این سَر سَرور عالَم اَست سَرِ سبط پیغَمبَر خاتَم اَست بَرایَت زَر وزیوَر آوَرده أم وسوغات چون گوهَرآوَرده أم گَریبان خود رازغَم چاک کَرد نگاهی سوی آن سَرپاک کَرد نُمود آن زَن هَمسایه ها را خَبَر ولی داغ اوشَد هَمی بیشتَر بیائید که نور دوعَین آمَده به مهمانی ما حسین آمده دل آزُرده شد آن زَن کامکار یکی هودَجی رابدید آشکار زَنانی زجنس بهشتی رُخان سیه پوش ومَحزون وقامت کمان یکی بانوئی دیدآن سَرفَراز که با رأس بُبریده میکَرد راز سُخن اَزعَطش بودوهجران یار زگُلهای پَرپَر دَرآن گُلعُذار خسروی فَر

«درمدح حضرَت زینب سلام الله علیها» «خطبهٔ حضرَت در بازار کوفه» بَعدزَهرادومیّن بانوی«مَحشَر»زینب است مایهٔ آرامش جان «بَرادَر» زینَب است اَز پَی حَفظ«حجاب»عَباّس واَکبَرمیدهد تا نَگیرَداَزسَراو خَصم«معجَر»زینب است سالها اَزمادَرَش درس «عفاف» آموخته دانش آموز کلاس دَرس«مادر»زینب است چلچراغ آفَرینش باشَد اَز نور حُسین وَچراغ مَسجدومحراب و«منبَر»زینب است آنکه حَتیّ سایهٔ او را ندیده هیچ کَس جُزمَحارم باسرشک دیدهٔ«تَر»زینب است آنکه باباگفتَنش دل بُرده اَزبابَش عَلی آنکه زَین اَب بُوَداَزبَهر«حَیدر»زینَب است آنکه داغ شش بَرادَردیده دَریک نیمه روز آنکه درمقتَل زَده بوسه بَه«حَنجَر»زینَب اَست آنکه زَد دَرکوفه باتیغ زَبان حیدَری بَرسَرِقوم جفاکارو«ستَمگَر»زینب است آنکه بایَک اُسکُتوتَسخیرقَلب کوفه کرد آنکه زَدبَرچوبَهٔ مَحمل زغَم«سَر»زینب است آنکه دیده بَر سَرِ نیزَه سَرِخورشید را درکنار رأس عباّس«دلاوَر»زینَب اَست خسروی فَر

#در_مدح_اهل_بیت_ع https://eitaa.com/khosrvi_madah لینک کانال اشعار آئینی (خادم الذاکرین خسروی فر )

«نوحهٔ آهنگ بانوای کاروان» «بانوای کاروان باربَندید همرَهان» قَدّ زینب خم شده اندکی آهسته ران این قافله عَزم شام بَلا دارَد این قافله با خود شورونَوا دار‌د 2 شورعاشورا بپاست. کَربَلامأتَم سَراست اَزنوای یاحسین. غَرق درغم خیمه هاست هَرکس که می بینی شورونوا دارَد این قافله عَزم شام بَلا دارَد درمیان موج خون جسم سَقاّراببین پیش چَشمَش موج زن آب دریا راببین افتاده ودَستی اَزتَن جدا دارَد2 این قافله عَزم شام بَلا دارد 2 یکطَرَف جسم حسین بیسَرافتاده بخاک باتَنی بیسَرشده قطعه قطعه چاک چاک یکسوزغَم زینب خدا خدا دارَد این قافله عَزم شام بلا دارد 2 جسم علی اَکبَر تا اّربَاً اِربا شد زَدناله ثارَاللّه باغَم هَم آوا شُد درخیمه گَه زینَب. بَزم عَزا دارَد این قافله عَزم شام بَلا دارَد2 افتاده قاسم دَر. زیرسُم اَسبان جام عَسل بَرلَب. دارَد دَرآن میدان باپیکَر زَخمی واویلَتا دارَد این قافله عَزم شام بَلا دارَد2 سینه چاکان حَرَم. روی خاک افتاده اَند تشنه کامان حَرَم. تشنه لب جان داده اَند اَزداغشان مأتَم. اَرض وسَما دارد این قافله عَزم شام بَلادارَد2 میرسَد بانگ جَرَس هَردَم اَزاین کاروان چون نوای نینَوا ناله دارَد آسمان دُخت علی بانگ واغُربَتا دارَد این قافله عَزم شام بَلا دارَد 2 کودَکی اَزقافله بَرزَمین افتاده اَست روی خار وخَس گُلی نازَنین افتاده است این گُل نشانی اَز. خیرُالنسا دارَد این قافله عَزم شام بَلا دارَد 2 کاروان غَمزَده در دل صَحرای غَم میرَودبا اَشک وآه باغَم ودرد واِلَم این کاروان باخودنورخدا دارَد این قافله عَزم شام بَلا دارَد 2 میرَودتاراه دین. راکنَد هَموارتَر درس آزادی دَهَد. تابه اَبناء بَشَر درد بَشراَزاین. غمها دَوا دارَد این قافله عَزم شام بَلا دارَد 2 خسروی فَر

«درمأتم امام حسین علیه السلام» کَربَلای توحُسین اَزعَرش اَعظَم بهتَراَست اَشک چَشم گریه کُن هایَت ززَمزَم بهتَر است مادَرَت زَهرا که نَه. بَل فضهٔ خدمَتگُذار اَزهزاران مادَر عیسی مَریَم بهتَراست خارها رامیزَدی درپُشت خیمه گاه شَب این بَرای کودکان غَرق مأتم بهتَراست اَزحَدیث غُربَتَت خَم قامَت زینَب شُده سوختن ازداغ توباقامت خَم بهتَراَست چون خدابَرگریه کُن هایَت فرستاده سلام این سَلام اَزآنچه میتابَد بعالم بهتَر است رشتهٔ مِهر تو ای صاحب لَوای روز حَشر اَزتمام رشته های قُرص ومُحکَم بهتراست اَزبَرای دوستان توبهشت آماده اَست وَز بَرای دشمنان توجَهَنَّم بهتَر است گرچه گریه درغَم تو کارمَرهَم میکند گریه درسوگ تواَماّ دَر مُحَرَّم بهتَراست خسروی فَر