«مَرثیَهٔ روز یازدهم محرَم» اَلا ای دلبَر ودلدار زینَب اَنیس ومونس وغَمخوارزینَب کجائی ای طَبیب قلب زارَم شفا بَخش دل بیمار زینَب بسوی شام وکوفه می بَرَندَم کجائی قافله سالار زینَب خداحافظ خداحافظ بَرادَر ببین دَرد وغَم بسیار زینَب زکویَت می رَوَم با چَشم گریان کُجائی ای هَمیشه یار زینَب کجائی ای عَلَمدار رَشیدَم که اُفتاده گره دَر کار زینَب زجا خیز ای عَلی اَکبَر که گیری غُبار غَم تو اَز رُخسار زینَب کجائید اَی بَنی هاشم که بندید دوباره مَحمل خونبار زینَب خسروی فَر

زبان حال امام سَجاّدعلیه السلام چهل سال اَست اَزغَم گریه کَردَم به صَداَندوه ومأتَم گریه کَردَم لباس غَم زتَن بیرون نَکَردَم شَب وروز مُحَرَّم گریه کَردَم کنار پَنجَره با دیدَن آب بچشم خیس ونَم نَم گریه کردم بیاد کام عَطشان بَرادَر کنار آب زَمزَم گریه کَردَم سَرِخورشید رادیدَم چوبَرنَی بپای نَیزَه هَردَم گریه کَردَم نگاهَم هَرزَمان بَرماه افتاد بیاد ماه عَلقَم گریه کَردَم نظَرکَردَم کَردَم چوبَردستان عَمّه خدا دانَد دَمادَم گریه کَردَم چودیدم عَمه رابا قامتی خَم بحال آن قَدخَم گریه کَردَم زهجده یوسُفَم یک پیرُهَن ماند زبوی پیرُهَن هَم گریه کَردَم خسروی فَر

درمدح ومأتم امام سجادعلیه السلام تو یکّه تازعَرصَهٔ صَبروسیادتی حَبلُ المَتین محکم اَهل ولایَتی ماراچه غَم زو‌رطَهٔ طوفانی است تا تو ناخدای کَشتی پُرنور عترَتی معراج توست شام وبُراق تو ناقه أت در روزگار تَلخ امام هدایَتی اَزبسکه ظُلم بَرتوعَدوبیشمارکَرد2 آخَر تو را به ناقهٔ عُریان سَوار کرد2 بَرحال دَست وپای توزَنجیرگریه کَرد هَرروزوشَب بَرای توزَنجیرگریه کَرد وَقتی که دَم زاَحمَدمُختارمیزَدی هنگام خُطبه های توزَنجیرگریه کَرد چون چوب خَیزران بلَب باب تورسید هَمراه عَمه های توزَنجیر گریه کَرد جُز دَرنماز عشق بکسی لا نگفته أی2 جزحَرف حَق بزندگی اَصلا نَگفته أی2 باران سَنگ بَرسَرَت اَزپُشت بام خورد اَزچَشم شامیان شَرَر انتقام ریخت وقتی که سَنگ بَرسَرپاک امام خورد اَشک عَزا زدیدهٔ اُختُ الأم ریخت شام بلاورأس حسین درمیان طَشت خون جگَرزدیدهٔ خَیرُالأنام ریخت اَزسینه کنده شددل مَحزون زینَبَش وَقتی به طَشت شَرابی زجام ریخت باخطبه أی که خواندامام المجاهدین قَطعاً که آبروی یَزید هم بشام ریخت این نخل سَربُلَندوسَراَفرازعالَم است2 پورحُسین ونوردوچَشمان خاتم است2 خسروی فَر

درمدح ومأتم امام سجادعلیه السلام ای که اَزکوی ماگُذَر داری آسمانی زچَشم تَر داری کَربَلا رَفته أی وکوفه وشام خاطری تلخ اَزاین سَفرداری گَرچه بَسته به کُندو زَنجیری سایبانی به روی سَر داری اَزغَم لاله های پَژمُرده اَشک دَر دیده چون گُهَرداری اَزغَم خَنجَربُریدهٔ عشق ناله هَرصُبح وهَرسَحَر داری دیده أی روی نَی سَربابا دلی اَزغُصّه پُرشَرَر داری مابداغ تومبتَلا هَستیم اَزدل عاشقان خَبَر داری گَرچه با زَهرکین شهیدشدی بَرتَنَت لااَقل توسَر داری نیزَه هابَرتَنَت نَخوردآقا توسَری بَربدن اَگر داری تادَم لَحظه های آخَر عُمر شکوه هایی زطَشت زَرداری شکوه اَزخَیزران ودست یَزید گله اَز خَلق بی خَبَر داری خسروی فَر

«درمَصائب شام بلا ومأتم خرابه» غوغای شام دختَرما راهَلاک کَرد اورا میان خانهٔ ویرانه خاک کَرد «دُشمَن به انتقام قتیلان روزبَدر» مارا اَسیرحادثه أی دردناک کَرد رأس پدَربه نیزَهٔ غَم آشکار بود غَمنامه های عَمه مَرابیمناک کَرد بادَست بَسته بَرسَربازار رَفتَم و دیدم فَلک زمأتَم ماسینه چاک کَرد وَقتی به شام سنگ جَفابَرسَرَم زَدَند گریه بحال مُضطَرم هَرچَشم پاک کَرد عَماّمه سوخت هَمچوخیام حَریم ما دُشمَن دراین شَرَر زَدَنَش اشتراک کَرد وَقتی که چوب بَرلَب ودندان باب خورد عَمه به سَرزَنان شُدوروحی فداک کَرد خسروی فَر

«درمأتم امام حسین عَلیه السلام» کاری که با آل عَلی روزگار کَرد تا روز حَشرقَلب مَرا داغدار کَرد باخنجَرستیغ وستَم کوفی لَعین داغی بروی سینهٔ عالَم سَوار کَرد اَصحاب باوَفا هَمه درموج خون طَپان بااین شَقاوَتی که خصم درکارزارکَرد روزی که گَشت نوبَت جانبازی حسین پاد‌ر رکاب مَرکَبَش آن شَهسَوار کَرد بَهروداع اَهل حَرَم آن اَمیر عشق رو دَرحَریم عترَت والا تَبار کرد تاپیرُهَن زخواهَرمَحزون طَلَب نمود رازی ز روز خلقَت خود آشکار کَرد صَدآسمان ستاره بَراین داغ میگریست داغی که عَرش رازغَمَش بیقَرارکَرد هَی زَدبه مَرکَبَش که رَوَدسوی کارزار دستی مَهار مَرکَب او رامَهار کَرد طفلی نَشسته بَرسَرراه عُبور او بایَدکه رَفت بادل اوپَس چکار کَرد اورانشاندبَرسَرزانوی خود حسین دست مُحبَتّی به سَرِ او نثار کَرد جسمش بخاک بود وسرش روی نیزه ها مارا بدَرد و داغ غَم خود دُچار کَرد دشمن که دید زینَب کُبری اَسیر شُد او را به روی ناقهٔ عُریان سوارکرد خسروی فَر

درمَدح امام حسین عَلیه السلام دل مَبَنداَی دل به هرشاه وگدا اِلاّحُسین میشَوَی اَز هَرکسی آخَر جُدا اِلاّ حُسین جُزعلی آن مَظهَرعشق ووَفاداری نَبود دَر زَمین وآسمان خون خدا اِلاّ حسین گَرتورامُلک سُلیمان هَم بکَف باشدبدان دَستگیر تو نَگَردَد دَر جَزا اِلاّ حُسین هَرکه رادَردی بُوَداینجا مُداوا می شَوَد کس نَداند چارهٔ هَردَرد را اِلاّ حُسین پنج تَن جَمعَندوسوی آسمان دَست دُعا و گرفتندی زسَر عَماّمه ها اِلاّ حُسین ماشَهیدان زیادی دَر رَه دین داده أیم ونداریم ما شَهید بِل قَفا اِلاّ حُسین بالَب تشنه. تَن زَخمی. میان موج خون کَس نَخوانده آیهٔ قالوا بَلا اِلاّ حُسین بانگ هَل من ناصرَش راهَم نداده کس جواب کس ندارد این هَمه بَزم عَزا اِلاّ حُسین بَرسَرپیراهَنَش دعوا شده درقَتلگَه کَس نَگَشته این چنین بی اَقرَبا اِلاّحسین قصّهٔ اَنگُشت واَنگُشتَر بمانَدکه نَرَفت رَأس پُرخون دردل طَشت طَلا اِلاّ حُسین خسروی فَر

نوحه سینه زَنی حضرت اَبوالفَضل علیه السلام» «والله اِن قَطَعتُموا یَمینی» «اِنی اُحامی اَبَدَاً عَن دینی» «وَعَن امام الصادقُ الیَقینی» «نَجل النَبیّ المَصطَفی الأمینی» ای باوَفا اَبوالفَضل. مشکل گشاابوالفضل2 دامن کشان اَزخیمه سوی مَیدان رَفتی که آری آب بَهر طفلان حَتّی اَگَرباشَد به قیمَت جان گَرکه ببارَد تیر وهَمچو باران تونَخل سَرفَراز این زَمینی 2 «والله ان قَطَعتموا یمینی» ای باوَفا اَبوالفضل2 دَستت اَگرگَردد جدا زپیکَر اَزپا نمی نشینی ای دلاوَر آب آوَر طفلان زار ومُضطَر خوفی نباشد دردلَت زلَشکَر توبَرحسین هم یاور ومُعینی2 «والله ان قَطَعتموا یَمینی» ای باوَفا ابوالفَضل2 اِرث شُجاعَت ا‌زپدَر توداری زیرا که تو اَزبهتَرین تَباری چون حَیدَر کَراّرو نامداری لب تشنه پادَرعَلقمه گُذاری داری دلی غَمدیده وغَمینی2 «والله ان قَطَعتموا یمینی» ای باوفا ابوالفضل 2 ا‌زچه تَنَت دَرموج خون طپیده تیغ جفا بَرپیکَرَت رسیده قَدّ حسین اَزداغ تو خَمیده رَنگ اَزرُخ سُلطان دین پَریده خورده بفَرقَت گُرز آهَنینی 2 «والله ان قَطَعتموا یَمینی» ای باوَفا ابوالفَضل 2 تاکه شنیدم بانگ یا اَخایَت چون مُرغ پَرکشیده دَر هَوایَت تاکه زَدَم بوسه به دَستهایَت جاری شداَشک اَزدیده أم بَرایَت ندیده أم که پیش مَن نشینی2 «والله ان قَطَعتموا یَمینی» ای باوفاابوالفضل.مشکل گشا ابوالفضل2 بَرخیز وای ساقی لَشکَر مَن بَرخیز عباّس دلاوَر مَن میبارَد اَشک اَزدیدهٔ تَر مَن پیچیده اینجا عطر مادَر مَن توحَیدر ثانی وبی قَرینی2 «والله ان قَطَعتموایَمینی» «انی اُحامی اَبَداً عَن دینی» ای باوفاابوالفضل.مشکل گشاابوالفَضل2 خواندی مَرا با یا اَخا بَرادَر دَر موج خون دیدم تو را بَرادَر اَماّ دو دَست اَز تَن جُدا بَرادَر گَشتَم تورا روحی فَدا بَرادَر دَر سینه دارم آه آتشینی 2 «والله ان قَطَعتموا یَمینی» ای باوَفاابوالفضل.مشکل گشاابوالفضل2 باران غَم اَز آسمان ببارَد غم روی غَم بَرقَلب مَن گُذارَد دشمن هَراس اَزهیبَت تو دارَد وَقتی که بَر فَرَس تو می نشینی2 «والله ان قَطَعتموا یمینی» ای باوَفاابوالفضل.مشکل گشاابوالفضل2 خسروی فَر

«مَرثیهٔ تنورخولی ملعون» یکی نیمهٔ شَب زَنی باشُعور نگاهَش بیفتاد کُنج تَنور تَنوری که سَرتا به پا نور بود تَنوری که نورُ عَلی نور بود مَگَر جای سَرکُنج مَطبَخ بُوَد وَیا این حَرَمخانه مَسلَخ بُوَد سَری رابه خاکستَرآغشته دید که خون خدا اَز رُخَش میچکید سَری هَمچوخورشیدتابَنده بود که خورشیداَزآن چهره شَرمنده بود بگرد سَرَش مُرغَکی چَند دید فَلَک راتوگوئی که د‌ر بَند دید گمانَم جهان بَرسَرَش شُد خَراب دل زَن شدا‌زاین مُصیبَت کَباب به بالین شوهَرشُد آن بیقَرار بزَد بانک بَراوکه ای نابکار بگواین سَراَزکیست اَهل کُجاست که سَرتا به پا غَرق نورخداست بگفت این سَر سَرور عالَم اَست سَرِ سبط پیغَمبَر خاتَم اَست بَرایَت زَر وزیوَر آوَرده أم وسوغات چون گوهَرآوَرده أم گَریبان خود رازغَم چاک کَرد نگاهی سوی آن سَرپاک کَرد نُمود آن زَن هَمسایه ها را خَبَر ولی داغ اوشَد هَمی بیشتَر بیائید که نور دوعَین آمَده به مهمانی ما حسین آمده دل آزُرده شد آن زَن کامکار یکی هودَجی رابدید آشکار زَنانی زجنس بهشتی رُخان سیه پوش ومَحزون وقامت کمان یکی بانوئی دیدآن سَرفَراز که با رأس بُبریده میکَرد راز سُخن اَزعَطش بودوهجران یار زگُلهای پَرپَر دَرآن گُلعُذار خسروی فَر

«درمدح حضرَت زینب سلام الله علیها» «خطبهٔ حضرَت در بازار کوفه» بَعدزَهرادومیّن بانوی«مَحشَر»زینب است مایهٔ آرامش جان «بَرادَر» زینَب است اَز پَی حَفظ«حجاب»عَباّس واَکبَرمیدهد تا نَگیرَداَزسَراو خَصم«معجَر»زینب است سالها اَزمادَرَش درس «عفاف» آموخته دانش آموز کلاس دَرس«مادر»زینب است چلچراغ آفَرینش باشَد اَز نور حُسین وَچراغ مَسجدومحراب و«منبَر»زینب است آنکه حَتیّ سایهٔ او را ندیده هیچ کَس جُزمَحارم باسرشک دیدهٔ«تَر»زینب است آنکه باباگفتَنش دل بُرده اَزبابَش عَلی آنکه زَین اَب بُوَداَزبَهر«حَیدر»زینَب است آنکه داغ شش بَرادَردیده دَریک نیمه روز آنکه درمقتَل زَده بوسه بَه«حَنجَر»زینَب اَست آنکه زَد دَرکوفه باتیغ زَبان حیدَری بَرسَرِقوم جفاکارو«ستَمگَر»زینب است آنکه بایَک اُسکُتوتَسخیرقَلب کوفه کرد آنکه زَدبَرچوبَهٔ مَحمل زغَم«سَر»زینب است آنکه دیده بَر سَرِ نیزَه سَرِخورشید را درکنار رأس عباّس«دلاوَر»زینَب اَست خسروی فَر

#در_مدح_اهل_بیت_ع https://eitaa.com/khosrvi_madah لینک کانال اشعار آئینی (خادم الذاکرین خسروی فر )

«نوحهٔ آهنگ بانوای کاروان» «بانوای کاروان باربَندید همرَهان» قَدّ زینب خم شده اندکی آهسته ران این قافله عَزم شام بَلا دارَد این قافله با خود شورونَوا دار‌د 2 شورعاشورا بپاست. کَربَلامأتَم سَراست اَزنوای یاحسین. غَرق درغم خیمه هاست هَرکس که می بینی شورونوا دارَد این قافله عَزم شام بَلا دارَد درمیان موج خون جسم سَقاّراببین پیش چَشمَش موج زن آب دریا راببین افتاده ودَستی اَزتَن جدا دارَد2 این قافله عَزم شام بَلا دارد 2 یکطَرَف جسم حسین بیسَرافتاده بخاک باتَنی بیسَرشده قطعه قطعه چاک چاک یکسوزغَم زینب خدا خدا دارَد این قافله عَزم شام بلا دارد 2 جسم علی اَکبَر تا اّربَاً اِربا شد زَدناله ثارَاللّه باغَم هَم آوا شُد درخیمه گَه زینَب. بَزم عَزا دارَد این قافله عَزم شام بَلا دارَد2 افتاده قاسم دَر. زیرسُم اَسبان جام عَسل بَرلَب. دارَد دَرآن میدان باپیکَر زَخمی واویلَتا دارَد این قافله عَزم شام بَلا دارَد2 سینه چاکان حَرَم. روی خاک افتاده اَند تشنه کامان حَرَم. تشنه لب جان داده اَند اَزداغشان مأتَم. اَرض وسَما دارد این قافله عَزم شام بَلادارَد2 میرسَد بانگ جَرَس هَردَم اَزاین کاروان چون نوای نینَوا ناله دارَد آسمان دُخت علی بانگ واغُربَتا دارَد این قافله عَزم شام بَلا دارَد 2 کودَکی اَزقافله بَرزَمین افتاده اَست روی خار وخَس گُلی نازَنین افتاده است این گُل نشانی اَز. خیرُالنسا دارَد این قافله عَزم شام بَلا دارَد 2 کاروان غَمزَده در دل صَحرای غَم میرَودبا اَشک وآه باغَم ودرد واِلَم این کاروان باخودنورخدا دارَد این قافله عَزم شام بَلا دارَد 2 میرَودتاراه دین. راکنَد هَموارتَر درس آزادی دَهَد. تابه اَبناء بَشَر درد بَشراَزاین. غمها دَوا دارَد این قافله عَزم شام بَلا دارَد 2 خسروی فَر

«درمأتم امام حسین علیه السلام» کَربَلای توحُسین اَزعَرش اَعظَم بهتَراَست اَشک چَشم گریه کُن هایَت ززَمزَم بهتَر است مادَرَت زَهرا که نَه. بَل فضهٔ خدمَتگُذار اَزهزاران مادَر عیسی مَریَم بهتَراست خارها رامیزَدی درپُشت خیمه گاه شَب این بَرای کودکان غَرق مأتم بهتَراست اَزحَدیث غُربَتَت خَم قامَت زینَب شُده سوختن ازداغ توباقامت خَم بهتَراَست چون خدابَرگریه کُن هایَت فرستاده سلام این سَلام اَزآنچه میتابَد بعالم بهتَر است رشتهٔ مِهر تو ای صاحب لَوای روز حَشر اَزتمام رشته های قُرص ومُحکَم بهتراست اَزبَرای دوستان توبهشت آماده اَست وَز بَرای دشمنان توجَهَنَّم بهتَر است گرچه گریه درغَم تو کارمَرهَم میکند گریه درسوگ تواَماّ دَر مُحَرَّم بهتَراست خسروی فَر

«مَرثیَهٔ روز عاشورای حسینی» آنروز عالَم غَرق دَرشور ونَوا بود دَریائی اَزخون سَرزَمین کَربَلا بود ماه مَدینه دریَم خون دَست وپا زَد باچشم گریان بانگ اَدرِک یا اَخا زَد دُشمن تَنی صدپاره را پامال میکَرد باقَصد قُربَت حمله بَرگودال میکَرد آن روز تَشییع جنازه دیدَنی بود آن اَسب ها بانَعل تازه دیدَنی بود آن روز اَز نیزَه سَرِ خورشید تابید آن روز زَهرا اَشک غَم اَزدیده بارید می زَد شَرار آتَش اَز خَیمه زَبانه در دَست دشمن بود آن جا تازیانه یکسو حَرَم دَرآتَش بیداد میسوخت آن سوی جان سَیّدسَجاّدمیسوخت اَزگوش طفلان گوشواره میکشیدَند گوش یَتیمان حَرَم را می د‌ریدَند زَهرا فغان درعالَم معراج می کَرد خَصم زَبون دَرخیمه هاتاراج میکَرد آنجا شَفَق گُلگون زخون عاشقان شُد لَبریز اَشک غَم زمین وآسمان شد سَرها همه بَرنیزه های بی کسی بود دَرقَلب زینَب عالَمی دلواپَسی بود روز وداع ا‌ز حَرَم آغاز گَردید باهَردل بشکَسته غَم دَمسازگردید کوفه دوباره شاهد درد وبَلاشُد تازه دوباره درد وداغ کربلا شد آن سَرکه اَزاوآفَرینَش غَرق نوراست در مَطبَخ خولی دون کُنج تَنوراَست یکشب میان دَیر راهب میهمان بود یکروزهَم مهمان چوب خَیزران بود خسروی فَر

«غَزَل عشق» «نوحهٔ چسب هم خوانده میشود» «دَرمدح امام حُسین عَلیه السلام» عشق میخواهَم که اِمدادَم کُنَد بار دیگَر ا‌ز غَم آزادَم کُنَد بازامَشب باده اَز غَم میزَنَم ا‌زحُسین و کَربَلا دَم میزَنَم سَرخوش ا‌زجام ولایَش میشوَم زائر کَربُبَلایَش می شَوَم اِذن میخواهَم زشاه عالمَین عشق آموز هَمه عالَم حُسین چَشم میخواهَم که گریانَش شَوَد اَشکبار کام عَطشانَش شَوَد دَست میخواهَم که سینه زَن شَوَم غَرق آه وناله وشَیوَن شَوَم پای میخواهَم که باشورونَوا پا گُذارَم دَر زَمین کَربَلا سینه أی خواهَم پُرآه آتَشین تابسوزَد اَز غَم سُلطان دین خواهَم امشب بازطوفانی شَوم درهَوای دوست بارانی شَوم روزعاشورا که روز شور بود جَنگ سَخت تیرگی بانور بود یکطَرَف دریای لَشکربی حساب یکطَرَف هَفتادودو عالی جناب یکطَرَف اَصحاب مولا بیدَریغ در رَه دین سَر نَهاده زیر تیغ عَرصه را تاخَصم بَراو تَنگ کَرد شاه دین خودقَصدعَزم جنگ کرد دل به بازار ولا آوَرده بود رو به درگاه خدا آوَرده بود گوهَرجان رابجانان عَرضه کَرد هَستی خود رابه سُلطان عَرضه کرد شُد تَنَش آماج شَمشیر وسَنان تا بمانَد دین وقُرآن جاودان دست وپا میزَد میان قَتلگاه لیک چَشمَش بودسوی خَیمه گاه جبرئیل ا‌زعَرش پایین آمَده دردل گودال خونین آمده بازکَرده شَهپَراَز راه ثواب تا تَن شَه را نَسوزَد آفتاب دیده بگشودآن گُل خیرُالنسا گفت باجبریل کَی پَیک خُدا بال خودبَردار اَز روی سَرَم تادَمی بَرروی جانان بنگَرَم بَرتن زَخمی مَن مَرهَم مَزَن بَزم عشق وعاشقی بَرهَم مَزَن جبرَئیلا بین ما حائل مَشو سَدّ راه ما دراین مَنزَل مَشو باخدای خود دَراین دَشت جُنون عشقبازی میکُنَم در موج خون رو مَرا باخالق خود وا گُذار تا نَبینَد دیده أم جُز روی یار این بگُفت وسَربه زیر تیغ بُرد همچو مُرغ نیم بسمل جان سپُرد خسروی فَر

«زبان حال امام رضاعَلیه السلام باابن الشبیب» گوش کُن تا باتوگویَم مَن سُخَن یَابن الشَبیب ا‌ز غَم آن کُشتهٔ دور اَز وَطَن یَابن الشبیب گَرکه خواهی اَشک ریزی اَزدوچشمان تَرَت گریه کُن تو اَز بَرای جَدّ مَن یابن الشَبیب می نَهد پا رابه فردای قیامَت در بهشت هَرکه شدپا روضه هایَش سینه زَن یابن الشبیب آسمان خون گریه میکَردوزَمین غَمنامه خواند بَهرآن لَب تشنهٔ خونین بَدَن یابنَ الشبیب پلک مارا کَرده زَخمی در میان روضه ها داغ آن گُلهای پَرپَر دَر چَمَن یابن الشبیب شَک نَدارم ساربان اَنگُشتَرَش رابُرده اَست آن عَقیق سُرخ زیبای یَمَن یَابن الشبیب خون زَخمَش جای غُسل وبوریاجای کَفَن چون نَدارَد آن شَه خوبان کَفَن یابن الشبیب وَقت غارت بودودُشمن راغَنائم کورکَرد کَزتَنَش بُردَند حَتیّ پیرُهَن یابن الشبیب خسروی فَر

«نوحهٔ سینه زَنی حَضرَت اَبوالفَضل علیه السلام» مَدح آن آقاکُنَم که آسمان غَیرَت اَست مَظهَرِ جودوسخاواقتدار وعزَّت اَست هَم یَل اُمُ البَنین وهَم یَل شیر خُدا هَم سپاه عشق رافَرماندهٔ باقُدرَت است اِبن شَعثا راچُنان طومار پیچیده بهَم که بمَدحَش بارها گویا زَبان عتَرَت است عشق هم تَسلیم این سَرحَلقهٔ خوبان بُوَد هَرکُجابینی اَزآن شیردلاوَرصُحبَت است عباّس میرلَشکَراَست.حسین رابرادراست2 «یاعباس یاسیدی.فَخرُالناس یاسیدی2» گوش دل واکُن شنوامشب حَدیث یاررا کُن برون اَزخانهٔ دل صُحبَت اَغیار را ساقی میخانهٔ کَربُبَلا را یاد کُن آنکه دارَد حُکم سَقاّئی شَه اَبرار را تیغ اَبروی کَمانَش ذوالفَقارعشق بود خال لبهایَش شفامیداد هَربیمار را اَزعَطَش میسوخت لبهایَش ولی آبی نَخورد سیرچَشمی راببین ومَعنی ایثار را نَخلها درپیچ وتاب حمله هاوامانده بود دَرتَجَلّی دید دَست حَیدَر کَراّر را ناگهان تیغی فرودآمَدوَدَستَش قَطع شد دَست دیگَرکَرد یاری تیغ آتَشبار را اَزجَفای کوفیان دَست دگر هَم قَطع شُد عاقبَت اَز زین بزیر اَفکَند آن سَردار را عباس میرلَشکَراَست.حُسین رابَرادَراست2 «یاعباس یاسیدی. فخرالناس یاسیدی2» یکطَرَف دَست بُریده اوفتاده بَر زَمین یکطَرَف فرقَش شکَسته باعمودآهنین یکطَرف تیرسه شُعبه خورده برچشم تَرَش که چُنین برروی خاک اُفتاده اَزبالای زین بانگ اَدرک یا اَخایش تادل خیمه رسید بادلی خون آمَده درعلقَمه سُلطان دین گرد دَستان بُریده عطر زهرا می و‌زَد زائرخیرُالنساء گَشته یَل اُمُ البَنین دامَن وَصلَش بگیریدای عَزاداران که او دارد هَمچون مُرتَضی دست خدادرآستین عباس میرلَشکَراست. حسین رابَرادَراست «یاعباس یاسیدی. فَخرالناس یاسیدی» عشق راتسخیرکَرده تاکه یاهومیزَند نَقش بسم اللَّه به اِذن اللَّه ببازو میزَند بَسته دستاری شَبیه مُرتَضی دورسَرَش آسمان دَرمَحضرَش هَرروز زانومیزَنَد تارسانَدآب رادَرخیمه گاه عاشقان یاحُسین گوخویشتَن را اوبهَرسومیزَنَد پیکَری درعَلقَمه درموج خون اُفتاده و دُشمَنی دیدَم که خَنجربَرتَن او میزَنَد گیسوانی غَرق خون دیدم که زَهرای بتول دیده گریان شانه بَرآن طُرَّهٔ مو میزَنَد بَرگلوی پارهٔ شَه درمیان قتلگاه وای من گُلبوسه آن مَظلومه بانومیزَنَد کودکی دیدم میان عَلقَمه بااَشک وآه بوسه بَربازوی بُبریدهٔ عَمو میزَنَد عباّس میرلَشکَراست.حسین رابَرادَراست یاعباس یاسَیدّی.فَخرالناس یاسَیدی 2 خسروی فَر

«مَرثیَّهٔ دیر راهب نَصرانی» دوباره نوبَت تکرار این «مَصائب» بود غَروب. قافله نَزدیک دیر «راهب» بود بروی نَی سَرخورشید آشکارا شد زمان دیدن اَنوار آن «کَواکب» بود بچشم دل بنگَراین همه مَواهب را دَریغ ودَردکه پوشیده این «مَواهب»بود بخوان تو آیهٔ پُرخیروبَرکَتِ مُباهله را ببین که حُجَّت حَق کُشتهٔ «اَجانب» بود مَسیح آمده گویا به دَیر این راهب که غَرق نورخدااَزهَمه «جَوانب» بود بروی نَی سَر پُرخون شاه عطشان است شَهی که درنگَهَش عالَمی «عَجائب» بود امام قافله بادَست وپای دَربَندَش اَسیر سلسلهٔ مَردمان «غاصب» بود بَرای اوشب تغییر سَرنوشتَش شد شبی که بهتَرِ اَز «لیلَةُ الرَغائب» بود مَسیح واری او دل ز پیر راهب بُرد تکَلُّم سَر بُبریده اَز «غَرائب» بود هزارچشمهٔ اَشک ازدوچشم اوجاریست کتاب عشق وحَدیثَش پُراَز «مَناقب» بود صدای صوت حَزینی بگوش می آمَد که بَرتمامی اَصوات خلق «غالب» بود درون هودَجی ازنور مادری نالان حضورداشت ولی پیش خلق «غائب» بود خسروی فَر

«مَرثیَهٔ دَیر راهب نَصرانی» شبی خورشیددَر دیری مکان کَرد بَهار جان راهب را خَزان کَرد سَری میدید بَر نَی آرَمیده رُخی زیبا چُنین هَرگَز نَدیده سَری میدیدچون خورشید تابان که گردیده سَرنیزه نُمایان مَسیحائی سَری میدید راهب وَیا پیغَمبَری میدید راهَب بگردش طائرانی چَند می دید سَرخورشید را دَر بَند میدید گرفت او را به عُنوان اَمانَت مَگَر فَردا کُنَد او راضمانت سَرخورشید رامیبُرد دَر دیر توگوئی میکُنَد د‌رآسمان سَیر سَرسَجاده بنهادَش بصَدآه کشیداَزسینهٔ خودآه جانکاه سَرَش رابا گُلاب ناب میشُست سُخَن با آن سَربُبریده میگُفت که ای سَراَزکُدام ایل وتَباری چرا نام ونشان اَز خود نَداری تَکَلُم با زَبان حال میکَرد شکایَت زآن هَمه دَجاّل میکَرد د‌ری اَزآسمان بَردیر وا شُد زَمین روشَنتَراَز عَرش خداشد فَغان وشیوَنی اَز غَیر بشنید صدای طَرِقوا ا‌ز دیر بشنید بناگه هودَجی گردید پیدا بهشتی صورَتانی دید آنجا دَرآن هودَج زَنانی چندمیدید که اَزدیدارشان خُرسَندگردید عیان شُدبانوئی قامَت خمیده بزَد بوسه بَرآن رأس بُریده سُخَن باآن سَرتابنده میکَرد که عالَم رازخودشَرمنده میکَرد بگفتاباحُسین ای نور دیده کدام ظالم سَر پاکت بُریده «اَگرکُشتَند چراآبَت ندادَند» «چرازآن دُر نایابَت ندادَند» «اَگرکُشتَند چراخاکَت نکَردند» «کَفَن بَرجسم صَدچاکت نکَردند» خسروی فَر

«درخصوص حجاب وگریزبه اسارَت آل الله علیهماسلام» کَسی که در پَی حفظ«حجاب» نَباشَد به کُنج سینَهٔ او مِهر«بوتُراب»نَباشَد بَدا به حال زَنی که به پیش نامَحرَم چوماه پَرده نشین دَرپَس«نقاب»نَباشَد خوشاکَسی که لَبی تشنَه راکُنَدسیرآب مَگَرکه کار سقایَت رَهِ «ثَواب» نَباشَد اَگرچه بَستَن دَستان مَردهَم سَخت است خدا کُنَدکه زَنی بَسته دَر«طناب»نباشد نَبود شَرط مُسلمانی وچه میشد که تَن شَریف حَسین زیر«آفتاب»نباشَد سَوارناقه شُدَن بَهر هَرزَنی سَخت است خصوصَاً اینکه درآنجادگَر«رکاب»نباشد سَری به نیزَهٔ غَم هاچراغ قافله بود چراغ قافله هم بلکه بی«حساب»نَباشَد میان طَشت زَر اُفتاده رَأس سُلطانی که آفتاب به خوبی آن«جناب»نَباشَد نَسیم بَرسَرنی چون بزُلف اومیخورد به گریه گُفت که ای کاش«رُباب»نَباشَد خسروی فَر

«پَندیات»گریزبه روضهٔ امام حسین علیه السلام» بهترین رَه توشه راه عشق پیداکردَن اَست بعداَزآن صَدهاگره ا‌زکاردل واکَردَن اَست اینکه مااَزمَرگ میتَرسیم میدانی زچیست خانه بَر روی خَرابی ها سَرِ پاکَردَن اَست بهتَراَزصَدباغ خُرما نَذرکَردَن بَعد مَرگ دانهٔ خُرمابدَست خویش اِهداکَردَن اَست وَقت تَنگ اَست ومَجال توبه اَندَک ای عَزیز بهتَرین رَه توشه بَهرَت دیده د‌ریاکَردَن اَست اَزچراغ پُشت سَرهَرگز کَسی بَهره نَبُرد بی چراغ پیش رو این پاوآن پا کَردَن اَست گوهَرتَقوا به کَف آوَر که این دُرّ گران بَهرپیداکَردَنَش روسوی مولاکَردَن اَست بهتَرین سَرمایَهٔ ما. دَر بَهار زندگی مَجلس روضه بَرای یار بَر پاکَردَن اَست بهتَرین کاری که دربَزم مُحَبَت می کُنی گوهَراَشکی زچَشم خودهُویداکَردن است زندگی باعَشق مولا بهتَرین سَرمایه اَست بَدترین سَرمایه هَم امروز وفَردا کَردَن اَست خسروی فَر

«نوحه سینه زَنی»زبان حال امام سَجاّد «ترکیب بَند مُرَبَع» صَدسینه سوزان دارَم ا‌زداغ شَهیدان صَددیده گریان دارَم اَزداغ شَهیدان قَلبی پَریشان دارَم اَز داغ شَهیدان غَم دَردل وجان دارَم اَز داغ شَهیدان2 من یادگار زادهٔ خَیرُالنسایَم چَشم وچراغ اَهلبیت مصطَفایَم من روح تَسبیح ومناجات ودُعایَم آری شَهید زندهٔ کَربُبَلایَم صَدآه واَفغان دارَم ا‌ز داغ شَهیدان2 درپیش چَشمَم لاله هاراسَربُریدَند بَرحَنجَر بابَم حُسین خَنجَرکشیدَند خُفاّش هاخون شهیدان رامَکیدَند قَلب عَزیزان پَیَمبَر را دَریدَند درد فَراوان دارَم اَز داغ شَهیدان 2 دیدَم که سَقای حَرَم لَب تشنه جان داد وَقتی که بابای حَرَم لَب تشنه جان داد آن طفل زیبای حَرَم لَب تشنه جان داد خورشیدزیبای حَرَم لَب تشنه جان داد شام غَریبان دارَم اَز داغ شهیدان 2 باغ گُلَم درکَربلا درشُعله ها سوخت درپیش چَشمان تَرمَن خیمه هاسوخت اَزآتَش بیداد دیدَم جان ما سوخت دامان طفلی بینَوا دَر نینوا سوخت سَر روی دامان دارَم اَز داغ شَهیدان 2 بَرپیکَرسُلطان دین مَرکَب دَواندند او را به مقتَل با لَب تشنه کشاندند ما را به روی ناقهٔ عُریان نشاندَند درشام مارا خارجی اَزکینه خواندند پاره گَریبان دارَم ا‌زداغ شَهیدان 2 قَلبَم اَزآن دَرد وغَم ومحنت کَباب است درخاطرَم زنده غَم طفل رُباب اَست زَخمی دلَم ازداغ آن بَزم شَراب اَست زَخمی ز درد ومأتَم شام خَراب است فَریادو اَفغان دارَم اَز داغ شَهیدان 2 خسروی فَر

«زبان حال حَضرت رُقَیَّه سلام الله علیها شَبی که رأس تورامَن بروی نَی دیدَم هزار مَرتَبه مُردَم وَزنده گَردیدَم «زخانه ها هَمه بوی طعام می آمَد» «ولی بجان تو بابا گُرُسنه خوابیدَم» بروی نیزَه تَمایُل به دیدَنَم کَردی به جای آنکه ببینَم رُخ توبوسیدَم زروی ناقه شَبی ناگهان زَمین خوردم زدرد سینه وپَهلو بخویش پیچیدَم نَوید وَصل به من داد مادَرَت زَهرا گُلی زگُلشَن رویَش زبوسه می چیدَم دَمی که زَجرستَمگَرمَرا به سیلی زَد بحال مَرگ فُتادَم زبس که تَرسیدَم مرا تو زنده مَپندار مُرده أم بابا اَزآن زَمان که لباس غَم تو پوشیدَم شَبی نَبوده بدون تو سَرکُنَم بابا بدون یادتو هَرگز شَبی نَخوابیدَم اَگَرکه آمده أی باخودَت مَرا ببَری مَرابه هَمرهَت ببَرم ای تَمام اُمیدَّم اَگرچه پای آمدَنم لَنگ میزَنداَماّ بَرای آمَدَنِ تا خَرابه کوشیدَم خسروی فَر

زبانحال حضرَتابوالفَضل علیه السلام من که اَزطفلی غَمَت درسینه دارَم یاحسین دَست اَزدامان لُطفَت بَر نَدارَم یا حسین مادرم شیرتَولاّی تو را داده به مَن ای غُلامی أت مدال افتخارَم یا حسین مَن توراهَرگزبَرادرهم نمیکردم خَطاب تادَمی که مادرَت آمَد کنارَم یا حُسین توسَرَت باشدسلامَت دَست میخواهم چکار ای فَدای تو هَمه ایل وتَبارَم یا حسین گرتوراخواندَم بَرادَرمادَرَت دَستَم گرفت گَرقَلَم شددَستهایَم غَم ندارَم یاحسین خون زچَشمَم پاک کُن تابنگَرَم روی تورا ای تمام هَستی أم ای اعتبارَم یا حسین اَزرُباب واَصغَرشش ماهه أش شَرمَنده أم چون نَشدآبی بیارَم شَرمسارَم یا حسین سَرشکَستَم تاسَرتونَشکَنَداَز تیغ کین گرچه پائیزَم وَلی با توبَهارَم یاحسین خسروی فَر

«درمدح امام حسین علیه السلام» هَرکه بَربام غَم تو ز اَزَل پَرچَم زَد هَرکُجا رفت زلُطف وکَرَم تو دَم زَد جَذبهٔ چَشم توتَسخیر مَلائک میکَرد شُعلهٔ عشق توآتَش به هَمه عالَم زَد تا قَلَم نام تو را ثَبت بدَفتَر میکَرد جوهَرَش خون شُدوبَرسینه مدال غَم زَد تاسُخَن اَزتو وا‌ز مأتَم تو گُفت خُدای گوئیا آتَشی اَز غَم به دل آدَم زَد چونکه جبریل اَمین نام تورازمزمه کَرد اَشک دَر دیدهٔ او دایرهٔ مأتم زَد روضه خوان توخُدابوددَرآن وادی نور آدَم اَزگریه به زَخم دل خود مَرهَم زَد ا‌زحدیث غم توجان مَلائک میسوخت تاخداوند دَم اَز ساقی واَز عَلقَم زَد خسروی فَر