eitaa logo
کانون مداحان وخادمیاران رضوی چهارمحال وبختیاری
166 دنبال‌کننده
7.6هزار عکس
4.2هزار ویدیو
184 فایل
مشاهده در ایتا
دانلود
علی: آن که ندیده هیچ میدانی شکستش را ولی نامردها در خانه‌اش بستند دستش را دهان صبر وا مانده است از صبر جوانمردی که دیده روزگاری درب خیبر، ناز شستش را نگاهش کرد خاموش آتش نمرود را، اما در این آتش علی از دست خواهد داد هستش را به اسم دین درِ آن خانه‌ای را می‌زنند آتش که اسلام از درِ آن خانه دارد چفت و بستش را از اسلامِ پس از سوزاندن این در چه خواهد ماند؟! تصور کن، خرابه خانه‌ای بعد از نشستش را اگر اسلام این باشد که این‌ها مدعی هستند الهی که خدا ویران نماید پای بستش را! ✍
هر عاشقی که لایق وصل نگار نیست هر دل، برای عشق علی بی‌قرار نیست گاهی برای جار زدن از ولای او جایی رفیع‌تر ز بلندای دار نیست باید چگونه گفت که فضلش بیان شود؟! مردی که قدر او به کسی آشکار نیست سوزانده است هُرم نگاهش عقیل را در عدل او که صحبت ایل و تبار نیست شاهی که همنشین فقیران کوفه است جاه و مقام در نظرش اعتبار نیست فهمیده‌اند مرحب و عَمرو از نگاه او از خشم ذوالفقار مجال فرار نیست با افتخار نوکر این خانواده‌ایم گفتن ز غیر آل علی افتخار نیست ✍️
مریم به جز تو اُسوه‌ی دیگر نداشته است صبری شبیه صبر تو هاجر نداشته است راز حدیث قدسی "لولاک" چیست؟چیست؟* اینکه جهانِ بی تو پیمبر نداشته است "إنا لَحافظون" خدا را تویی دلیل انجیلِ دست خورده که کوثر نداشته است* این اعتقاد شاکله‌ی مذهب من است شیعه به غیر فاطمه مادر نداشته است اسلام بی ولای تو و بغض دشمنت مثل پرنده‌ای شده که پَر نداشته است این ارث مادر است که زینب دو چشم را یک لحظه از امام خودش برنداشته است ✍️ *إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ (حجر، ٩)
هر آن دلی که مصرانه مبتلای تو بود عزیز هر دو جهان شد که خاک پای تو بود در آن زمان که جهان بود مست غفلت خویش خدا به عرش خودش مست ربنای تو بود خدا به دست تو سیبی به دست احمد داد در آن شبی که صدای خدا، صدای تو بود به غیر پنج نفر یک نفر مسلمان نیست که فرق مسلم و کافر فقط ولای تو بود طناب، صبر خدا بود دور دستانت... وگرنه گردش گردون به دست‌های تو بود چقدر گفتی اناالحق، ولی نفهمیدند... سکوت کردی و این تازه ابتدای تو بود...!! ✍️
هر آن دلی که مصرانه مبتلای تو بود عزیز هر دو جهان شد که خاک پای تو بود در آن زمان که جهان بود مست غفلت خویش خدا به عرش خودش مست ربنای تو بود خدا به دست تو سیبی به دست احمد داد در آن شبی که صدای خدا، صدای تو بود به غیر پنج نفر یک نفر مسلمان نیست که فرق مسلم و کافر فقط ولای تو بود طناب، صبر خدا بود دور دستانت... وگرنه گردش گردون به دست‌های تو بود چقدر گفتی اناالحق، ولی نفهمیدند... سکوت کردی و این تازه ابتدای تو بود...!! ✍️
پس از زهرا نمی‌بینی زنی را این‌چنین باشد زنی این‌گونه هم‌پای امیرالمؤمنین باشد قدم بگذاشت در بیت علی فخر کلابیه که مفهوم جدیدی از ادب روی زمین باشد شده بانوی این خانه ولی چشمی ندید اصلاً سر یک سفره با اولاد زهرا هم‌نشین باشد اگر ام الاسد خوانند او را، این روا باشد ولی می‌خواست نام او فقط ام البنین باشد شجاعت را به فرزندان خود چون شیر می‌داده که ام الغیرت و ام الادب، شیر آفرین باشد :: ابالفضلم! همیشه سید و مولا بخوان او را کسی را که ز نسل رحمةٌ للعالمین باشد علمداری که در باران تیر علقمه داده دو دستش را که دستان خدا در آستین باشد سروده چارپاره در عزای کربلا اما هنوز از خیسی چشم عروسش شرمگین باشد به جای چار فرزندی که در کرببلا داده بنا شد در کنار چار امامش هم‌نشین باشد تویی بانو نخستین سفره‌دار داغ عاشورا که تا محشر قیام کربلا با تو عجین باشد :: اگر چه مادرم زهرا نشد اما خدا را شکر برای من همین بس مادرم ام البنین باشد ✍️
مریم به جز تو اُسوه‌ی دیگر نداشته است صبری شبیه صبر تو هاجر نداشته است راز حدیث قدسی "لولاک" چیست؟چیست؟* اینکه جهانِ بی تو پیمبر نداشته است "إنا لَحافظون" خدا را تویی دلیل انجیلِ دست خورده که کوثر نداشته است* این اعتقاد شاکله‌ی مذهب من است شیعه به غیر فاطمه مادر نداشته است اسلام بی ولای تو و بغض دشمنت مثل پرنده‌ای شده که پَر نداشته است این ارث مادر است که زینب دو چشم را یک لحظه از امام خودش برنداشته است ✍️ *إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ (حجر، ٩)
هرگز‌ ندیده کاسبیِ او، کساد را هرکس گرفته حرزِ امامِ جواد را ما ریزه‌خوار خوان جوادالائمه‌ایم داریم از ازل به دل این اعتقاد را نیکوست هرچه می‌رسد از دوست، بی دریغ هرچند می‌دهی به کمِ ما، زیاد را تو آن چنان ملیحی و زیبا که جبرئيل دارد مدام روی لبش "ان یکاد" را افلاک از نسیم عبای تو زنده است از دامنت جدا‌ نکنی دست باد را! خورشید آمده است به پابوس گنبدت آقا! نرانی از درت این خانه‌زاد را ای خوش به حال آن پدری که گذاشته‌ست بر طفل خویش، نامِ "محمد جواد" را ✍️
هر عاشقی که لایق وصل نگار نیست هر دل، برای عشق علی بی‌قرار نیست گاهی برای جار زدن از ولای او جایی رفیع‌تر ز بلندای دار نیست باید چگونه گفت که فضلش بیان شود؟! مردی که قدر او به کسی آشکار نیست سوزانده است هُرم نگاهش عقیل را در عدل او که صحبت ایل و تبار نیست شاهی که همنشین فقیران کوفه است جاه و مقام در نظرش اعتبار نیست فهمیده‌اند مرحب و عَمرو از نگاه او از خشم ذوالفقار مجال فرار نیست با افتخار نوکر این خانواده‌ایم گفتن ز غیر آل علی افتخار نیست ✍️
چنان که می‌برد عطش، ز طفل تشنه تاب را ندیدن ضریح تو ز من گرفته خواب را نمی‌رسد شمیم تو به دشمنت وگرنه او به کعبه پیش عطر تو، نمی‌زند گلاب را دو پادشاه و یک زمین؟ به این نگاه حق بده که در کنار گنبدت نبیند آفتاب را غنیمتی است بودنت برای سرزمینمان نگین به ارزش خودش بها دهد رکاب را بهشت در ورودی حریم تو نشسته است بیا و لحظه‌ای ببر ز چشم‌ها حجاب را چه خواهم از نگاه تو، کنار بارگاه تو تویی که قبل هر سؤال داده‌ای جواب را هزار غصه هست و من به امر "فابک للحسین" برای گریه‌های خود بهانه کردم "آب" را نوشتم آب سوختم، شبیه قلب مادری که دیده است هر قدم برابرش سراب را نوشتم آب! آه! آب!، امید می‌شود عذاب که ذره ذره آب کرده قامت رباب را به جنگ کفر می‌رود حسین معجزه به دست پیمبرانه می‌رسد که رو کند کتاب را و تیرهای حرمله چرا خطا نمی‌رود؟ بگو به باد لا اقل که کم کند شتاب را رباب بود و سلسله، حرامیان و هلهله و شعر لال می‌شود، که مجلس شراب را... :: بساط روضه جمع شد، شفا گرفت کودکی و مادری که آمده‌ست وا کند طناب را... ✍️
همان‌گونه که شب را روشنایِ ماه می‌بخشد خدا در ظلمت دنیا چراغ راه می‌بخشد به حکم"اَلْبَلاءُ لِلْوِلا" است اینکه در تاریخ خدا به دوستان خود غمی جانکاه می‌بخشد تو از نسل همان مردی که هنگام رکوع خود عقیقش را به سائل قُربةً لله می‌بخشد نگاه مهربانت آیه‌ی "وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظ" تو "عَافِينَ عَنِ النَّاسِی" که بی اکراه می‌بخشد * * به کم قانع نشو امشب، بخواه از او خودِ او را به کم قانع نشو ای دل، که دارد شاه می‌بخشد ✍️
همانگونه که در سیما، پیمبر بودنش پیداست میان کارزار جنگ، حیدر بودنش پیداست کسی که خون مولا در رگش جاری‌ست، معلوم است که در جولان شمشیرش، دلاور بودنش پیداست "علی ابن حسین ابن علی ابن ابی‌طالب" در این اصل و نسب، از عالمی سَر بودنش پیداست پدر دریای نور و مادرش دریای احساس است در این پیوند ارزشمند، گوهر بودنش پیداست پدر مانند خورشید و عمو ماه بنی هاشم میان آسمان قوم، اختر بودنش پیداست چنان با شور می‌گوید اذانش را که در معنا زمانِ گفتنِ الله، اکبر بودنش پیداست ✍