متاسفانه ما فکر می‌کنیم کسی که رشد کنه، حتما باید پول💶 داشته باشه، مدرک خاصی 👩🏻‍🎓داشته باشه(البته به کمتر از دکترا هم خاص گفته نمیشه در این تعریف)، جای خاص و خوبی کارمند👩🏻‍💻 باشه یا مثلا صاحب یه کسب و کار بزرگ و خیلی موفق در حد شرکت گوگل باشه😜، و همش توی باغ شخصیشون مهمونی بده و همیشه لبخند رضایت 😌به لبش باشه و همیشه سالم و خوش هیکل در حد صوفیا لورن یا دیپیکا پادوکونه یا همچین شخصیتایی باشه، و البته سه تا هم بچه داشته باشه که همیشه تمیز و تپل و خندان باشن.🤦🏻‍♀ خداوکیلی چند نفر لازمه تا همچین چیزی رو بسازن؟! یه آدم، یه زن، چه قدر قدرت داره برای ساختن همه جانبه همچین تصویری؟! 😒 هممون به تجربه فهمیدیم که سرمایه های زندگیمون، مثل توان جسمی💪، فکری 🧠و زمانی🕐 ما برای رشد و پیشرفت محدوده و اگر بخوایم به پیشرفت شخصی برسیم، باید از پیشرفت خانوادگی بزنیم،و اگر بخوایم به پیشرفت اجتماعی برسیم باید از پیشرفت فردیمون بزنیم. و همه‌ش باهم در حد اعلی ممکن نیست. بعضیا گفتن که اگه کسی بخواد توی یه زمینه‌ای موفق بشه، در زمینه های دیگه شکست خواهد خورد. مثلا بیل گیتس که نابغه شرکت مایکروسافت هست، زندگی خانوادگی ناموفقی داشته. و اینو یه مسئله عادی قلمداد کردن و گفتن باید باشه. اما اگر بخوایم همچین پیشرفتی رو به صورت یه انسان نقاشی کنیم، مثل این می‌مونه که یه آدم باشه که مثلا دست‌های بزرگی داره اما پاهاش کوتاه و ضعیفه، یا مثل صورت کسی که دماغ خیلی بزرگی داره اما لب‌هاش به طرز عجیبی کوچیک و جمع و جوره. یاد چی افتادید؟! 😃 درسته، کاریکاتور! زندگی هم یه نقاشیه که اگر قرار باشه یه چیزی توش زیادی بزرگ بشه و رشد کنه اما یه چیز دیگه کوچیک بمونه، این نقاشی متوازن و متعادل نمیشه و حالت کاریکاتور و خنده دار به خودش می‌گیره و راستش رو بخواید این شکل رشد، با تعالیم دین منافات داره. دین از ما یه رشد متعادل و همه جانبه می‌خواد. چون اگر رشد متعادل نباشه خودش باعث عدم رشد میشه. یعنی چی؟! یعنی رشد غیر متعادل انسان ساز نیست. اما ما که منابعمون محدوده، پس چه کار کنیم؟!🤔 راهش مدیریت و متعادل سازی سرمایه هامون و اولویت بندی های جوانب مختلف زندگی در عرصه ها و زمان های مختلفه. یعنی چی؟!🤔 اینو دیگه شب می‌گم. الان کار دارم، به عبارتی بمونید تو خماریش تا شب😜 #گفتگو #کمال_گرایی #کلبه_عاطفه https://eitaa.com/joinchat/3451519230C6fa3f1b279

گفتیم رشد غیر متعادل انسان ساز نیست. خب چه طوری می‌تونیم این تعادل رو بشناسیم؟! ببینید یه رویکردی هست که توی روانشناسیه و می‌گن: دنبال اون چیزی برو که استعداد‌شو داری، علاقه‌شو داری... اما این توصیه با این که درسته ولی خیلی فردگرایانه ست. ما هممون یه بخش از جامعه هستیم و انتخاب‌هامون در جامعه موثره. پس فقط تنها معیارمون برای انتخاب مسیر زندگی( و البته شناخت اون تعادل) نمی‌تونه علاقه فردی و استعداد شخصی مون باشه. از طرف دیگه ما یه بازه زمانی‌ای به عنوان سرمایه اصلی در اختیارمون داریم که «عمر» خونده میشه. باید عمرمون رو با توجه به اون دو تا معیار بالا، به بهترین نحو استفاده کنیم تا زندگی متعادلی داشته باشیم. حالا از این بازه زمانی عمده، یه بخشیش خیلی پربازده هست و اون «جوانی» ماست. ببینید واقعیت اینه که نمیشه معیار جنسیت رو از بررسی مسیر رشد و تعالی و انتخابهامون، کنار بذاریم و انتظار داشته باشیم، به یه جواب درست برسیم. یعنی سوال دقیق اینجا اینه: ما به عنوان زن مسلمان چه طور باید جوانیمون رو بگذرونیم که اونو هدر نداده باشیم و متعادل زندگی کرده باشیم؟! ... #گفتگو #کمال_گرایی #کلبه_عاطفه https://eitaa.com/joinchat/3451519230C6fa3f1b279

سوالمون چی بود؟! ما به عنوان زن مسلمان جوانیمون رو چه جور باید بگذرونیم که اونو هدر نداده باشیم و متعادل زندگی کرده باشیم؟! ببینید، چند تا معیار برای ایجاد تعادل وجود داره، ۱. استعداد فردی مون ۲. نیاز جامعه ۳. معیار های دین( اینجا دین در واقع سبک زندگی ماست و نه صرفا یه سری دستورات خشک و بدون عمق) تا الان در مورد استعداد فردی و نیاز جامعه حرف زدیم اما دین وظیفه یک زن رو دقیقا چی می‌دونه؟ روایت داریم «جهاد المرأة حسن التبعل». یعنی خوب شوهرداری کردن جهاد زنه. یعنی زن اگر بخواد در راه خدا فعالیت مثبت و مثمر ثمری داشته باشه، اولویت با شوهرداریه. شوهرداری خوب توی احکام اسلامی شامل فرزند آوری هم میشه چون اختیار فرزندآوری با مرده و هرجا زن باید با مرد همراهی کنه، این همراهی شوهرداری محسوب میشه. می‌دونید با نگاه به شکل جهاد زن میشه این طور برداشت کرد که در دین ما، ساختن سخت‌افزاری جامعه و حفظ مرزهای خاکی اون برای زن در اولویت نیست؛ بلکه ساختن انسان برای جامعه و حفظ مرزهای قلب انسان‌های اون جامعه در اولویته. یعنی زن سرباز نرم و فرهنگی جامعه ست و برای حفظ مرزهای فرهنگی بهترین جبهه هم خانواده ست. چون رفتار و عملکرد اون سرباز( زن و مادر در خانواده) خیلی بهتر و راحت تر در عمق قلب اعضای خانواده که در واقع سنگر های نبرد هستن، نفوذ می‌کنه. و رفتار های زن اون‌ها رو نسبت به تهاجمات نرم دشمن هم بیمه می‌کنه. خب یه سرباز خوب، باید جاگیری خوبی هم برای نبرد داشته باشه وگرنه نمی‌تونه نبرد رو به نفع خودش تموم کنه. حالا چی شد؟ پس بهترین زمان عمر جوانیه، بهترین کار جهاده، و بهترین جهاد زنانه حفظ خانواده و حفظ سنگر های اعتقادی و روانی اعضای خانواده ست. یادتون هست اون خانومی که خودش رو وقف خانواده کرد؟! اون خانوم دقیقا جاگیری درستی رو زیر نظر فرمانده خودش داشته و این پاداش فرمانده به اون زن بوده. حالا ربط این صحبتا به #کمال_گرایی چیه؟! فردا بهتون می‌گم...😈😃 #گفتگو #کمال_گرایی #کلبه_عاطفه https://eitaa.com/joinchat/3451519230C6fa3f1b279

تا امروز داشتیم یه پایه و میزان برای حفظ تعادل رو پیدا می‌کردیم. باید این تعادل رو منطقی بررسی می‌کردیم و بهش می پرداختیم تا محکم بشه، بعد می‌رفتیم روش( روش ها نه روش، روی اون منظورمه😅) و فعالیت های روزانه و ماهانه و سالانه و حتی عمرانه(😄) مون رو بررسی می‌کردیم. یعنی من اگر غیر از خانواده و حفظ آرامشش هر چیزی دارم باید در تناسب و برای حفظ این باشه، تا بتونم زمینه رو برای رشد همه اعضای خانواده( همه خانواده، نه بقیه منهای خودم) مهیا کنم. یعنی می‌تونم درس بخونم، اگر به آرامش کمک کنه، می‌تونم بازی کنم با بچه ها اگر به آرامش کمک کنه، می‌تونم آشپزی کنم اگر به آرامش کمک کنه...و الی آخر حتی این طور بهتون بگم، اگر یکی از اینا ، یعنی درس یا خونه داری( به معنی تمیزکاری و آشپزی و...) کم باشه و باعث از بین رفتن آرامش هرکسی حتی خودم بشه، باید زیادش کنم. دیدید بعضی مادرا هی به بچه می‌گن: من به خاطر تو موندم خونه، من به خاطر تو دارم زندگی می‌کنم...من به خاطر تو فلان...و دائم از همه کس طلبکارن و به اطرافیانشون احساس گناه میدن که مظلومن و داره در حقشون جفا میشه؟ می‌گم اینم بده و کاش اون خانوم فعالیت های خودش رو تا حدی که آرامش پیدا کنه ادامه می‌داد تا بچه ها و شوهر آرامششون از بین نره... یعنی مادری که نیاز داره برای حفظ آرامش خانواده‌ش شاغل باشه، باید باشه. مادری که نیاز داره برای حفظ آرامش خانواده تحصیل کنه، باید تحصیل کنه... و این فرمول شامل هر فعالیتی میشه...وحفظ و تشخیص این تعادل کار اون خانومه و هر لحظه باید اینو بررسی و رصد کنه. حالا جای #کمال_گرایی اینجا کجاست؟! ببینید کمال طلبی یا #کمال_گرایی ، به خودی خود اصلا چیز بدی نیست. هرچیزی، هر کاری، هر فعالیتی خوبه که به کمال برسه، و نهایت خودش رو بروز بده، درس خوبه که خوب خونده بشه و امتحان خوبه که بیست بشه، اما وقتی ما منابع و قدرت محدودی داریم که باید به واسطه اون کلیت زندگیمون رو در تعادل قرار بدیم، گاهی لازمه به نمره هفده توی یه فعالیت رضایت بدیم، گاهی هم صرفا به نمره قبولی. این شامل خودمون فقط نمیشه، شامل بچه ها و شوهرمون هم میشه. یعنی کمال طلبی وقتی بد میشه که در تضاد با حفظ اون آرامش که قراره بستر برای رشد مهیا کنه، قرار بگیره. پس برای حفظ روحیه کمال طلبی منفی باید اولویت بندی و کل نگری داشت و برای حفظ خودمون از تنبلی و توجیه کردن شکست های مداوم باید کمال طلبی مثبت داشت. حالا این خانوم که اینجا( همون اول که بهانه شد این پست ها رو بنویسم و وسطش پاره شدم تا حرفام تموم بشه😅😅) نگاه کمال طلبانه‌ای به حفظ آرامش خانواده داشته، کار خوبی کرده. و کمال طلبی منفی خودش رو با اولویت بندی درست، کنترل کرده و بازهم کار خوبی کرده.🙂 ان‌شاءالله که توی درس و کارای شخصیشون و جهاد حفظ خانواده در آرامش موفق بشن و دست بقیه خانوم های دغدغه مند، چه مذهبی و چه غیر مذهبی رو هم بگیرن.🤲 تموم شد بالاخره💃💃💃😂😂😂 #گفتگو #کمال_گرایی #کلبه_عاطفه https://eitaa.com/joinchat/3451519230C6fa3f1b279