تو را ديدم كه در گلوي شرجي گرفته ات غم دويده بود... ميان اندوه و آه ... در ريه هات حُزن و اندوه نفس هايت را محبوس كرده اند... لحظه ها با ريتم كُندي دوره ات ميكنند... هزار زمستان سرد در شانه هايت لم داده اند... من اما...هماني مي شوم از آه هاي خاكستري برهانمت... هماني كه نيلوفر هاي آبي بركه ات را از پژمردگي ها برهانم... همان تكه ابري در آسمانت مي شوم كه ببارم... تو نيز... اندكي از ته مانده ي سكوتت را در من فرياد كن.. #وفا_فرجامیان 💕 @kolbehmatn

به هوايِ ابريِ دلت نگاه مي كنم مشتاقِ باريدن مي شوم.. همين جاها كه همه چيز معلق است چون بادبادكي رها در آسمانت؛ رقصِ اندوهت را تماشا مي كنم... خسته و بي رمق... فرسنگ ها سوگ را دوره كرده اي... بي باك و بدون همهمه ها... نرم و آهسته در من قدم بزن... پس مانده ي بغض هايت را در گلوي من بريز... در تراكم سايه ها ؛ كه بيكراني و بي قرار.. به سوي تو پارو مي زنم تا كه در پهناي وجودت غرق شوم... #وفا_فرجاميان 💕 @kolbehmatn

اینجا دلتنگی رمیده تر از شب پهلوهایم را فشرده اند... شیفتگی ام از لا به لای نیستی ام ،پیداست.. و من غزال ترسیده ای... که هر روز یک عالمه کشتی به گِل نشسته در من فرو می ریزد ... مگذار بیش از این حمل کنم قابِ تنهایی را... خُنکای مرهم عصر های پاییزم باش.. زیر نور ماه در تقاطع شعر و خیال به سراغم بیا... بگذار گنجشک های من روی شاخه ی تو بنشینند... #وفا_فرجامیان 💕 @kolbehmatn