دلبسته‌ام مرا ز سرِ خویش وا مکن از من مرا جدا مکن و از خود جدا مکن هرگز نگویمت که بیا دستِ من بگیر گویم گرفته‌ای ز عنایت رها مکن من با تو پیش از آمدنم آشنا شدم ای آشنا مفارقت از آشنا مکن تنها بود به دستِ تو تومارِ جرم ِمن این مشتِ بسته را به درِ خلق وا مکن...

به چه دل بسته‌ای؟ انسان ها؟ ای طفلک آدمی‌زاد که هنوز با فطرت هم‌نوعانت آشنا نیستی. جز حسین به هرکس و هرچه دل ببندی؛ باخته ای ..

دلم می‌خواد بگم شماهایی که هرسال اربعین رفتید مشایه.. شماهای که حتی ته دلتون خیالتون راحت بوده که میرید دیگه به هرحال، چون کار هرساله‌تونه... هیچوقت ما جامونده‌های هرساله‌ی اربعینُ درک نکردید.. نگرانی و حال خرابمونُ.. اینکه شبا از گلودردِ ناشی از بغض خوابمون نمی‌بره رو درک نکردید... شماهایی که تا دلتون شکست کربلا بودید.. شماهایی که هرجا نشستید شروع کردید به تعریف کردن خاطرات اربعین‌هایی که رفتید... دل مارو خیلی سوزوندید(: شماهایی که میگید ان‌شاءالله اگر امام‌حسین بخواد اربعین امسال هم می‌ریم مثل سالای گذشته.. معلومه که شما رو می‌خواد... مگه جای ما بدا اونجاست؟! تو مسیر؟ تو بین‌الحرمین؟!... نه اصلا.. جای ما همین کنج تاریک و پرسکوت اتاقمونه و یه لیست مداحی پرخاطره و یه حال داغون از فراق... به قول آقای‌امین‌قدیم: «دوری اقبال منه.. این وضع حال منه.. از حرم ِکرب‌وبلا دلتنگیش مال منه(: بوسیدن ضریحِ تو.. رویا و خیال منه..»

خرده نگیرید... به دلم مونده بود اینُ بگم.. یه خورده هم از احوالات منِ حسرت‌زده بخونید!(:

آخ آقای اباعبدلله...(:

_

همونجایی که آقای‌ستوده میگه: دوای هردردی...(:

دقت کردین وقتایی که آدم دلتنگه انگار هرچیزی که توجهشُ جلب می‌کنه رنگ‌وبویی از اون دلتنگی داره؟! مثلا قرآن برمی‌داری بخونی بلکه یه خورده قلبت آروم شه... یهو چشمت قفل میشه رو این کلمه... خدای من(:

‌

ایستادی لبه‌ی زندگی‌ام؛ از این‌روست هرکسی رفت سراغت نفسم بند آمد...

عهد بستم‌ نفسم‌ باشی و من‌ باشم‌ و تو ای‌ که‌ بی‌تو‌ نفسم تنگ، دلم‌ تنگ‌تر است...