لقمه ی حروم! آدم خوبای قدیم کلا وقتی می خواستن غذا بخورن سعی می کردن غذایی بخورن که خودشون درست کردن یا از جایی می گرفتن که طرف رو می شناختن اگرم تو مسیرِ سیر و سلوک بودن، سعی می کردن حتی برای آماده کردن غذا هم خودشون غذا رو درست کنن غذای حرام رو که اصلا نمی خوردن و گفتش هم مسخره اس این حرکتشون هم برای این بود که مثلا اگر سازنده و تولید کننده غذا گناهکار بود ، چون غذا به روح انسان اثر مستقیم می ذاره اثر اون غذا ، روحشون رو آلوده نکنه حتی آشپز غذا هم مهم بود براشون و اثر گذار این غذای جسمی بود و اینقدر مهم ؛ حالا نمی دونم چه اتفاقی افتاده که موزیک؛ غذای روحی که اصلا به جسم هم نمی رسه و مستقیما می ره روی روح انسان ساکن می شه اینقدر بی اهمیت شده حرام و حلالش که برای کسی مهم نیست سازنده اش هم که اصلا اهمیت نداره و فقط خوشمزه باشه کافیه بعد می گیم چرا بی حجابی هست ، چرا خدا پیغمبر کم شده ، چرا فلان ، چرا بهمان ، چرا نسلش بد شده ، چرا استرس تو زندگیشه ، چرا افسردگی داره ، چرا ... همش اثرات لقمه ی حرومه نه صرفا یه لقمه نون و پنیر که می خوری و دفع می شه یه لقمه نون حروم که می خوری و دیگه دفع شدنی هم نداره #غذای_روح