💙🦋💙🦋💙🦋💙🦋💙🦋💙🦋
🦋💙🦋💙🦋💙🦋💙🦋💙🦋
💙🦋💙🦋💙🦋💙🦋💙🦋
🦋💙🦋💙🦋💙🦋💙🦋
💙🦋💙🦋💙🦋💙🦋
🦋💙🦋💙🦋💙🦋
💙🦋💙🦋💙🦋
🦋💙🦋💙🦋
💙🦋💙🦋
🦋💙🦋
💙🦋
🦋
🦋بِـسـمِالـرَبِّالـعـالَـمیـنَ🦋
#نَـجـوآیِعـآشِـقی
وَرَقِسیُیِک
بـهقلـمحَـنیـفا|مَـجهـولالـهـویـه
سلامی جمعی میدهد و به اتاقِ حاجکاظم میرود.
میخواهم بروم و بااو حرف بزنم.
اما رویش را ندارم!
عقلم مدام میگوید، توکه حرفهایت را زدی!
نجوا بخواهد تورا بپذیرد، میپذیرد..
خودت را کوچک نکن!
اما نمیشود..میدانید؟
مغز و قلبم خسته شده آنقدر که باهم در جدال بودهاند.
آخر و عاقبتِ عشقِ من و نجوا بهم را، فقط خدا میداند.
و منی که دیگر قلبم سازِ ناکوکش را علم کرده، کنجکاوی میکنم که بدانم..
دستی به صورتم میکشم و راهِ طبقهی بالا را در پیش میگیرم
امین و محمد، سخت مشغولِ رمزگشایی هستند.
بالاسرِ امین میروم و دستی به شانهاش میکوبم:
-خسته نباشی!
سرش را بالا میآورد و چشمانِ سرخش، تویِ ذوق میزند.
اگر سرِ جمع حساب کنیم، دقیقاً ۷۲ ساعت است که به خانه نرفته و به قطع، جانش را ندارد.
از این ۷۲ ساعت، ۴۸ ساعتش را به صندلی دوخته شدهاند و مشغولِ کارند.
بچههایِ رمزگشایی همیشه کارشان همین است!
میخندد و خسته میگوید: قربونت، جآن!
-هیچی..اومدم بگم کار و باری نداری؟
-داری میری؟
-آره..شیفتم تمومه!
-بهسلامتداداش..
-نهدیگه! اومدمازصندلیبکنمتببرمت!
-منکاردارم..توبروداداش.
-لوس نشو، سه روزه رنگِ خونه ندیدی؛ بلندشو برو تا برات مرخصی رد نکردم.
میخندد: رئیسبازی بهت نمیاد!
خندهام را در گلویم خفه میکنم و بااخمی ساختگی میگویم:
-یهکار نکن ثابت کنما! بلندشو زود باش.
سری تکان میدهد و میگوید:
-چشم؛ تو برو پایین این گزارشو بنویسم، بریم.
-پایین منتظرتم
پایین میروم که امین بعد از دقایقی، میآید.
بینِ راه، تمامِ فکرم معطوفِ نجواست.
آنقدری که سیگنال هایِ امین را تحریک میکند و میپرسد:
ـادامـهدارد:)💙
-کپیبدونِهماهنگیوذکرنامنویسندهوآیدیِکانال، رضایتیدرپیندارد!
