سقوط دولت اسدواثرات آن:غلامرضا جعفری کارشناس مسائل سیاسی بین المللی.
سقوط دولت بشار اسد به‌عنوان یک رویداد کلیدی می‌تواند تحولات پیچیده‌ای در سطح داخلی و بین‌المللی به همراه داشته باشد.
نیروهای کرد:
کردها، به‌ویژه یگان‌های مدافع خلق (YPG)، می‌توانند در پی کسب خودمختاری بیشتر از دولت مرکزی باشند. این اقدام ممکن است به کشمکش‌هایی با کشورهای همسایه، به‌ویژه ترکیه، منجر شود.
رژیم صهیونیستی:
رژیم صهیونیستی ممکن است به دنبال تقویت نفوذ خود باشد و اشغال بیشتر جولان را به بهانه ایجاد منطقه حایل دنبال کند.
نقش قدرت‌های جهانی
ایران: سقوط دولت اسد در نگاه اول شاید تهدیدی برای استراتژی‌های منطقه‌ای پیشین ایران باشد، اما ایران در سیاستی همه‌جانبه و عملگرا تلاش می‌کند نفوذ خود را از طریق گروه‌های وابسته به محور مقاومت حفظ کند و حتی احتمالاً افزایش دهد.
روسیه: اگرچه حامی اصلی بشار اسد و پدرش در نیم قرن اخیر بوده،اما ممکن است برای حفظ منافع خود به توافق‌هایی با دیگر بازیگران برسد.
کشورهای عربی (امارات، قطر، عمان، اردن، عربستان و مصر): این کشورها ممکن است از اپوزیسیون حمایت کنند و به دنبال تشکیل دولتی دموکراتیک باشند، به‌ویژه عمان و قطر که رویکرد تعاملی‌تری خواهند داشت.
چین: چین تلاش خواهد کرد تا روابط اقتصادی و تجاری خود را حفظ و تثبیت کند و از بی‌ثباتی جلوگیری کند و حتی دورنمایی از فرصت‌های اقتصادی و سرمایه‌گذاری جدید داشته باشد.
نقش اتحادیه عرب:
اتحادیه عرب: ممکن است تلاش کند تا فرایندهای صلح و آشتی را تسهیل کند، هرچند اختلافات داخلی ممکن است چالش‌زا باشد.
در خاتمه باید افزود:سقوط دولت بشار اسد در سوریه به مسأله‌ای بحرانی بدل شده که می‌تواند مکانیزم‌های پیچیده و تضادهای مختلفی را در سطح بین‌المللی ایجاد کند. این وضعیت ممکن است حتی به چالشی جدی برای سازمان کنفرانس اسلامی و سازمان ملل تبدیل شود. مواضع متفاوت سازمان‌ها و کشورها نشان‌دهنده تنوع دیدگاه‌ها نسبت به این بحران است. در حالی که سازمان‌های غربی معمولاً از مخالفان اسد حمایت کرده‌اند، کشورهایی مانند چین و روسیه به‌دنبال دفاع از حاکمیت افراد نزدیک به سیاست خارجی خاندان اسد در سال‌های پیشین هستند. نگرانی‌ها در خصوص بحران انسانی، حقوق جنگ و حقوق بشر و همچنین معادلات سیاسی و امنیتی در این تحولات نقش محوری دارند.
سقوط دولت اسدواثرات آن:غلامرضا جعفری کارشناس مسائل سیاسی بین المللی.
سقوط دولت بشار اسد به‌عنوان یک رویداد کلیدی می‌تواند تحولات پیچیده‌ای در سطح داخلی و بین‌المللی به همراه داشته باشد.
نیروهای کرد:
کردها، به‌ویژه یگان‌های مدافع خلق (YPG)، می‌توانند در پی کسب خودمختاری بیشتر از دولت مرکزی باشند. این اقدام ممکن است به کشمکش‌هایی با کشورهای همسایه، به‌ویژه ترکیه، منجر شود.
رژیم صهیونیستی:
رژیم صهیونیستی ممکن است به دنبال تقویت نفوذ خود باشد و اشغال بیشتر جولان را به بهانه ایجاد منطقه حایل دنبال کند.
نقش قدرت‌های جهانی
ایران: سقوط دولت اسد در نگاه اول شاید تهدیدی برای استراتژی‌های منطقه‌ای پیشین ایران باشد، اما ایران در سیاستی همه‌جانبه و عملگرا تلاش می‌کند نفوذ خود را از طریق گروه‌های وابسته به محور مقاومت حفظ کند و حتی احتمالاً افزایش دهد.
روسیه: اگرچه حامی اصلی بشار اسد و پدرش در نیم قرن اخیر بوده،اما ممکن است برای حفظ منافع خود به توافق‌هایی با دیگر بازیگران برسد.
کشورهای عربی (امارات، قطر، عمان، اردن، عربستان و مصر): این کشورها ممکن است از اپوزیسیون حمایت کنند و به دنبال تشکیل دولتی دموکراتیک باشند، به‌ویژه عمان و قطر که رویکرد تعاملی‌تری خواهند داشت.
چین: چین تلاش خواهد کرد تا روابط اقتصادی و تجاری خود را حفظ و تثبیت کند و از بی‌ثباتی جلوگیری کند و حتی دورنمایی از فرصت‌های اقتصادی و سرمایه‌گذاری جدید داشته باشد.
نقش اتحادیه عرب:
اتحادیه عرب: ممکن است تلاش کند تا فرایندهای صلح و آشتی را تسهیل کند، هرچند اختلافات داخلی ممکن است چالش‌زا باشد.
در خاتمه باید افزود:سقوط دولت بشار اسد در سوریه به مسأله‌ای بحرانی بدل شده که می‌تواند مکانیزم‌های پیچیده و تضادهای مختلفی را در سطح بین‌المللی ایجاد کند. این وضعیت ممکن است حتی به چالشی جدی برای سازمان کنفرانس اسلامی و سازمان ملل تبدیل شود. مواضع متفاوت سازمان‌ها و کشورها نشان‌دهنده تنوع دیدگاه‌ها نسبت به این بحران است. در حالی که سازمان‌های غربی معمولاً از مخالفان اسد حمایت کرده‌اند، کشورهایی مانند چین و روسیه به‌دنبال دفاع از حاکمیت افراد نزدیک به سیاست خارجی خاندان اسد در سال‌های پیشین هستند. نگرانی‌ها در خصوص بحران انسانی، حقوق جنگ و حقوق بشر و همچنین معادلات سیاسی و امنیتی در این تحولات نقش محوری دارند.
سقوط دولت اسدواثرات آن:غلامرضا جعفری کارشناس مسائل سیاسی بین المللی.
سقوط دولت بشار اسد به‌عنوان یک رویداد کلیدی می‌تواند تحولات پیچیده‌ای در سطح داخلی و بین‌المللی به همراه داشته باشد.
نیروهای کرد:
کردها، به‌ویژه یگان‌های مدافع خلق (YPG)، می‌توانند در پی کسب خودمختاری بیشتر از دولت مرکزی باشند. این اقدام ممکن است به کشمکش‌هایی با کشورهای همسایه، به‌ویژه ترکیه، منجر شود.
رژیم صهیونیستی:
رژیم صهیونیستی ممکن است به دنبال تقویت نفوذ خود باشد و اشغال بیشتر جولان را به بهانه ایجاد منطقه حایل دنبال کند.
نقش قدرت‌های جهانی
ایران: سقوط دولت اسد در نگاه اول شاید تهدیدی برای استراتژی‌های منطقه‌ای پیشین ایران باشد، اما ایران در سیاستی همه‌جانبه و عملگرا تلاش می‌کند نفوذ خود را از طریق گروه‌های وابسته به محور مقاومت حفظ کند و حتی احتمالاً افزایش دهد.
روسیه: اگرچه حامی اصلی بشار اسد و پدرش در نیم قرن اخیر بوده،اما ممکن است برای حفظ منافع خود به توافق‌هایی با دیگر بازیگران برسد.
کشورهای عربی (امارات، قطر، عمان، اردن، عربستان و مصر): این کشورها ممکن است از اپوزیسیون حمایت کنند و به دنبال تشکیل دولتی دموکراتیک باشند، به‌ویژه عمان و قطر که رویکرد تعاملی‌تری خواهند داشت.
چین: چین تلاش خواهد کرد تا روابط اقتصادی و تجاری خود را حفظ و تثبیت کند و از بی‌ثباتی جلوگیری کند و حتی دورنمایی از فرصت‌های اقتصادی و سرمایه‌گذاری جدید داشته باشد.
نقش اتحادیه عرب:
اتحادیه عرب: ممکن است تلاش کند تا فرایندهای صلح و آشتی را تسهیل کند، هرچند اختلافات داخلی ممکن است چالش‌زا باشد.
در خاتمه باید افزود:سقوط دولت بشار اسد در سوریه به مسأله‌ای بحرانی بدل شده که می‌تواند مکانیزم‌های پیچیده و تضادهای مختلفی را در سطح بین‌المللی ایجاد کند. این وضعیت ممکن است حتی به چالشی جدی برای سازمان کنفرانس اسلامی و سازمان ملل تبدیل شود. مواضع متفاوت سازمان‌ها و کشورها نشان‌دهنده تنوع دیدگاه‌ها نسبت به این بحران است. در حالی که سازمان‌های غربی معمولاً از مخالفان اسد حمایت کرده‌اند، کشورهایی مانند چین و روسیه به‌دنبال دفاع از حاکمیت افراد نزدیک به سیاست خارجی خاندان اسد در سال‌های پیشین هستند. نگرانی‌ها در خصوص بحران انسانی، حقوق جنگ و حقوق بشر و همچنین معادلات سیاسی و امنیتی در این تحولات نقش محوری دارند.
سقوط دولت اسدواثرات آن:غلامرضا جعفری کارشناس مسائل سیاسی بین المللی.
سقوط دولت بشار اسد به‌عنوان یک رویداد کلیدی می‌تواند تحولات پیچیده‌ای در سطح داخلی و بین‌المللی به همراه داشته باشد.
نیروهای کرد:
کردها، به‌ویژه یگان‌های مدافع خلق (YPG)، می‌توانند در پی کسب خودمختاری بیشتر از دولت مرکزی باشند. این اقدام ممکن است به کشمکش‌هایی با کشورهای همسایه، به‌ویژه ترکیه، منجر شود.
رژیم صهیونیستی:
رژیم صهیونیستی ممکن است به دنبال تقویت نفوذ خود باشد و اشغال بیشتر جولان را به بهانه ایجاد منطقه حایل دنبال کند.
نقش قدرت‌های جهانی
ایران: سقوط دولت اسد در نگاه اول شاید تهدیدی برای استراتژی‌های منطقه‌ای پیشین ایران باشد، اما ایران در سیاستی همه‌جانبه و عملگرا تلاش می‌کند نفوذ خود را از طریق گروه‌های وابسته به محور مقاومت حفظ کند و حتی احتمالاً افزایش دهد.
روسیه: اگرچه حامی اصلی بشار اسد و پدرش در نیم قرن اخیر بوده،اما ممکن است برای حفظ منافع خود به توافق‌هایی با دیگر بازیگران برسد.
کشورهای عربی (امارات، قطر، عمان، اردن، عربستان و مصر): این کشورها ممکن است از اپوزیسیون حمایت کنند و به دنبال تشکیل دولتی دموکراتیک باشند، به‌ویژه عمان و قطر که رویکرد تعاملی‌تری خواهند داشت.
چین: چین تلاش خواهد کرد تا روابط اقتصادی و تجاری خود را حفظ و تثبیت کند و از بی‌ثباتی جلوگیری کند و حتی دورنمایی از فرصت‌های اقتصادی و سرمایه‌گذاری جدید داشته باشد.
نقش اتحادیه عرب:
اتحادیه عرب: ممکن است تلاش کند تا فرایندهای صلح و آشتی را تسهیل کند، هرچند اختلافات داخلی ممکن است چالش‌زا باشد.
در خاتمه باید افزود:سقوط دولت بشار اسد در سوریه به مسأله‌ای بحرانی بدل شده که می‌تواند مکانیزم‌های پیچیده و تضادهای مختلفی را در سطح بین‌المللی ایجاد کند. این وضعیت ممکن است حتی به چالشی جدی برای سازمان کنفرانس اسلامی و سازمان ملل تبدیل شود. مواضع متفاوت سازمان‌ها و کشورها نشان‌دهنده تنوع دیدگاه‌ها نسبت به این بحران است. در حالی که سازمان‌های غربی معمولاً از مخالفان اسد حمایت کرده‌اند، کشورهایی مانند چین و روسیه به‌دنبال دفاع از حاکمیت افراد نزدیک به سیاست خارجی خاندان اسد در سال‌های پیشین هستند. نگرانی‌ها در خصوص بحران انسانی، حقوق جنگ و حقوق بشر و همچنین معادلات سیاسی و امنیتی در این تحولات نقش محوری دارند.
سقوط دولت اسدواثرات آن:غلامرضا جعفری کارشناس مسائل سیاسی بین المللی.
سقوط دولت بشار اسد به‌عنوان یک رویداد کلیدی می‌تواند تحولات پیچیده‌ای در سطح داخلی و بین‌المللی به همراه داشته باشد.
نیروهای کرد:
کردها، به‌ویژه یگان‌های مدافع خلق (YPG)، می‌توانند در پی کسب خودمختاری بیشتر از دولت مرکزی باشند. این اقدام ممکن است به کشمکش‌هایی با کشورهای همسایه، به‌ویژه ترکیه، منجر شود.
رژیم صهیونیستی:
رژیم صهیونیستی ممکن است به دنبال تقویت نفوذ خود باشد و اشغال بیشتر جولان را به بهانه ایجاد منطقه حایل دنبال کند.
نقش قدرت‌های جهانی
ایران: سقوط دولت اسد در نگاه اول شاید تهدیدی برای استراتژی‌های منطقه‌ای پیشین ایران باشد، اما ایران در سیاستی همه‌جانبه و عملگرا تلاش می‌کند نفوذ خود را از طریق گروه‌های وابسته به محور مقاومت حفظ کند و حتی احتمالاً افزایش دهد.
روسیه: اگرچه حامی اصلی بشار اسد و پدرش در نیم قرن اخیر بوده،اما ممکن است برای حفظ منافع خود به توافق‌هایی با دیگر بازیگران برسد.
کشورهای عربی (امارات، قطر، عمان، اردن، عربستان و مصر): این کشورها ممکن است از اپوزیسیون حمایت کنند و به دنبال تشکیل دولتی دموکراتیک باشند، به‌ویژه عمان و قطر که رویکرد تعاملی‌تری خواهند داشت.
چین: چین تلاش خواهد کرد تا روابط اقتصادی و تجاری خود را حفظ و تثبیت کند و از بی‌ثباتی جلوگیری کند و حتی دورنمایی از فرصت‌های اقتصادی و سرمایه‌گذاری جدید داشته باشد.
نقش اتحادیه عرب:
اتحادیه عرب: ممکن است تلاش کند تا فرایندهای صلح و آشتی را تسهیل کند، هرچند اختلافات داخلی ممکن است چالش‌زا باشد.
در خاتمه باید افزود:سقوط دولت بشار اسد در سوریه به مسأله‌ای بحرانی بدل شده که می‌تواند مکانیزم‌های پیچیده و تضادهای مختلفی را در سطح بین‌المللی ایجاد کند. این وضعیت ممکن است حتی به چالشی جدی برای سازمان کنفرانس اسلامی و سازمان ملل تبدیل شود. مواضع متفاوت سازمان‌ها و کشورها نشان‌دهنده تنوع دیدگاه‌ها نسبت به این بحران است. در حالی که سازمان‌های غربی معمولاً از مخالفان اسد حمایت کرده‌اند، کشورهایی مانند چین و روسیه به‌دنبال دفاع از حاکمیت افراد نزدیک به سیاست خارجی خاندان اسد در سال‌های پیشین هستند. نگرانی‌ها در خصوص بحران انسانی، حقوق جنگ و حقوق بشر و همچنین معادلات سیاسی و امنیتی در این تحولات نقش محوری دارند.
هدایت شده از یاران دولت همراهان وفاق
هدایت شده از یاران دولت همراهان وفاق
هدایت شده از یاران دولت همراهان وفاق
هدایت شده از یاران دولت همراهان وفاق