پنجم ربیع‌الاول، یادآور وفات بانویی از سلاله پاکان است حضرت سکینه(س) کسی که در مکتب حسین(علیه‌السلام) رشد کرد و از فضل و کرم خاندانش نشانه‌ها دارد. او که از بانوان بافضیلت و از ستارگان درخشان آسمان علم و ادب و عفت بوده و پرورش یافته پدری چون ثارالله(علیه‌السلام) و مادری فداکار چون رباب... کسی که تحت حمایت و تربیت عمه‌ای چون زینب کبری(س) بود و برادر بزرگواری چون سجاد آل‌طه(ع) بود و با چنین عقبه و مرحمتی توانست از برترین زنان عصر خود باشد. او که فرزند رباب است و نامش را امنیه و آمنه ذکر کرده‌اند و لقب وی را سکینه نهاده‌اند که به معنی وقار و سکون وجود اوست. او که همسر عبدالله اکبر، فرزند امام حسن (ع) و پسر عموی اوست همسری که در روز عاشورا همراه پدرش به شهادت رسید. منزلت او تا جایی است که امام حسین(علیه‌السلام) خطاب به وی فرمود:«تو بهترین بانوانی!» پس در می‌یابیم که وی در کربلا بانویی رشیده بوده و بین ده تا سیزده سال، سن داشته است.