شهید تا نمیرد زنده نمی‌ شود اما عالِم، قبل از مرگ زنده است! این زندگی که در سوره انفال فرمود: ﴿یا أَیهَا الَّذینَ آمَنُوا اسْتَجیبُوا لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاكُمْ لِما یحْییكُمْ﴾، این #حیات برای عالِم، قبل از مرگ هست, حین مرگ هست, بعد از مرگ هست؛ امّا این حیات برای شهید در حین جهاد نیست، بلکه بعد از مرگ هست. اگر گفته شد: ﴿لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی‏ سَبیلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاء﴾ یا ﴿لا تَقُولُوا لِمَنْ یقْتَلُ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ أَمْواتٌ بَلْ أَحْیاء﴾، این مربوط به بعد از مرگ است، امّا آن كه قلمش، رقمش و مركّبش بالاتر از خون شهید است، هم ‌اكنون «حی مرزوق عند الله»! این كم مقامی نیست، خودتان را ارزان نفروشید! انسان می ‌تواند هم ‌اكنون #حی_مرزوق_عند_الله باشد، چرا خودش را ارزان بفروشد؟! مگر عوامی فضیلت دارد؟! مگر دنیا به چیزی می‌ ارزد؟! مگر این القاب رایجی كه زیر دست و پا ریخته است، برای آدم هنر است؟! شهید باید در معرکه خون بدهد جان بدهد، بعد بشود «حی مرزوق عند الله»، خب ما که می توانیم هم ‌اكنون به این مقام برسیم چرا نرسیم؟! اگر وجود مبارك حضرت امیر(سلام الله علیه) فرمود: «الْعُلَمَاءُ بَاقُونَ»، در زمان حیات باقی ‌اند, حین احتضار باقی ‌اند, بعد از مرگ باقی ‌اند, باقی به «بقاء الله»! چه كسی باقی است؟ مطابق آیه سوره «نحل» آ‌ن که «عند اللّه»ی فكر می ‌كند باقی است: ﴿ما عِنْدَكُمْ ینْفَدُ﴾ ولی ﴿ما عِنْدَ اللَّهِ باقٍ﴾. تا انسان «عنداللّه»ی نشد كه باقی نیست؛ #علامه_طباطبایی و امثال ایشان, امام و سایر مشایخ ما ـ هر كدام از این‌ها نوری بودند كه حشرشان با اهل بیت(علیهم السلام) ـ این‌ها «حی عند الحیات», «حی عند الاحتضار», «حی بعد الممات»؛ این‌ها حی_عند_الله هستند. آیت_الله_جوادی_آملی