پدرِ عالم روزت مبارک. #امام_زمان

ادامه ..

...

«ما از آن ها می ترسیم.آن ها آرامش را از زندگی ما زدوده اند.هرچه می کشیم از دست آن هاست.اصلا زندگی هایمان را با آن ها تنظیم کرده ایم.همه حق دارند آن های زندگی ما باشند.به همین سبب است که ما برای آن ها پول های زیادی خرج می کنیم.برای آن ها مبل می خریم،بهترین جای خانه مان را برای آن ها می چینیم،پارچه هایی در طول سال بر مبلمانمان می کشیم و خود را از نشستن وحتی دیدن تشک و پشتی مبل ها محروم می سازیم تا اگر یک روز یا دو روز سال به خانه ما آمده اند،بیشتر از خود ما لذت دیدن و نشستن بر آن را ببرند.ما اصلا خانه مان را برای آن ها چیدیم..»

ما به خاطر آن ها تن به قرض های جانکاه می سپاریم.تا اگر آن ها دقیقه ای،حتی ناشناس در سر چهار راهی ما را در ماشینمان دیدند،کم نیاوریم.

ما در ازدواج فرزندمان،برای آن ها که یک شب و یکی دو ساعت می آیند و می روند وپشت سرشان را هم نگاه نمی کنند ،گاهی یک نیم عمر خود و فرزندمان را گرفتار می کنیم.

ما از ترس آن ها،از زمان کودکی ِدخترانمان کاسه و کوزه زرّین جمع می کنیم و کنار می گذاریم،اما از فوت کوزه گری زندگی،کلمه ای به دختر و پسرمان یاد نمی دهیم..چون مجالی برای ما نگذاشته اند.

ما به آن ها هم زمان، هم عشق می ورزیم و هم نفرت می ورزیم.از دستشان عصبانی و کلافه ایم اما خواسته هاشان را مو به مو اجرا می کنیم.

اصلا خوشبختی ما در این است که آن ها ما را خوشبخت تلقی کنند و مهم نیست خودمون نسبت به خودمون چه حسی داریم..

آن ها کاری کرده اند که معنی خوشبختی را با خیالات آن ها تطبیق داده ایم..

برای آن ها لباس می پوشیم،برای آن ها به جاهای گران و اصطلاحاً با کلاس می رویم،و اگر حضور نداشته باشند ،برای آن ها عکس می گیریم..