پیامهای سورۀ قصص - آیۀ ۲۹:
۱. مؤمن، به شرط و قرارداد خود، وفادار است. «قَضی مُوسَی الْأَجَلَ»
۲. #زن و فرزند نباید مانع حرکت، هجرت و انجام مسئولیّتها شوند، چنان که مرد هم نباید آنها را رها کند، بلکه باید در کنار و #همراه یکدیگر باشند. «سارَ بِأَهْلِهِ»
۳. در جایی که اطمینان خاطر نداریم، #خانواده خود را نبریم. «امْکُثُوا» دیدن آتش، به قرینۀ جملۀ «إِنِّی آنَسْتُ ناراً»، مخصوص حضرت موسی بوده و برای آن حضرت مبهم بوده است، لذا از خانوادهاش خواست که در همان جا منتظر بمانند تا خود تنها به نزد آتش رود و برگردد.
۴. هر کجا که به تحقّق #قول خود مطمئن نیستیم، وعدۀ قطعی ندهیم. «لَعَلِّی آتِیکُمْ ... لَعَلَّکُمْ تَصْطَلُونَ» (کلمۀ «لعل» به معنای شاید است، یعنی شاید خبری بیاورم یا شاید قطعه آتشی برای گرم شدن بیاورم.)
۵. مرد، مسئول رفع نیازمندیهای #همسر و خانواده خود است. «لَعَلَّکُمْ تَصْطَلُونَ»
۶. برای رسیدن به مقامات عالی عرفان، لازم نیست با زن و فرزند متارکه کنیم، بلکه میتوان به طور عادّی و طبیعی و ساده زندگی کرد و به بالاترین درجات #عرفان نیز رسید. «سارَ بِأَهْلِهِ ... قالَ لِأَهْلِهِ ... لَعَلَّکُمْ تَصْطَلُونَ»