چه می‌دانی؟ شاید روزی، جایی کسی دلش برای این روزهای ما تنگ شد دورهمی ۱۶ اسفند | کافه هور

📪 پیام جدید آب‌پرتقاله؟ #دایگو

نه، دمنوش تبریز. شامل به خشک، سیب خشک، هل، زعفران و کمی خلال پسته. طعم و عطر خوشایندی داره.

امروز گفت: چقدر اونایی که یکی مثل تو رو تو زندگیشون ندارن، گناه دارن.

و امروز برای ادامه دادنِ زندگی انگیزه‌ی بیشتری دارم.

پدیده‌ای دیگر از روی نویسندگیم! گریبانم رو گرفته که می‌خوای دوره بذاری؟ زهی خیال باطل‌. من قصد نوشتن و خلوت کردن دارم. شمام باید دنبال کارهای افتتاحیه سایت و کتاب‌های پیش رو بری. تصور مطلوبی که ازت دارم اینه که خودنویس به دست زیر نور شمع روی برگه‌های کاهی می‌نویسی و احدی‌ام از احوالت خبردار نیست. این چنینه که هنوز نتونستم بیام از کمپ نوشتن و هدیه‌ی سال نو بگم. دلش رو به دست میارم و میام براتون می‌گم. تا دلش رو به دست میارم می‌تونید تو نظرسنجی شرکت کنید.

اگر هنر نبود، دنیا چطور قابل تحمل می‌شد؟ ۲۵ اسفند | تالار وحدت

و ساده‌ترین افطارم تا به امروز. آب و خرما و شکلا‌ت. هیچوقت فکر نمی‌کردم به‌خاطر شروع تئاتر اینطوری افطار کنم و تا چند ساعت بعدش انگار نه انگار چیزی نخوردم. هنر شاید خرج زندگی رو نده، اما برای زنده موندن کافیه.