درحال فروپاشی روانی*

تو اعماق وجودم شدیدا و عمیقا ناراحتم ولی حل شدنی نیست دیگه.. دیگه نمیشه که بشه و دیگه مهم نیست مهم نیست چقدر شرایط بدجور پیش بره؛ من قرار نیست حالم بهترشه و خیلی چیزا مثل قبل شه.

از [آدما] متنفرم.

چرا همش من؟ چرا همش‌من از نگرانی بمیرم؟ چرا همش‌من باید احساساتم نادیده گرفته بشه؟ چرا همشش‌من از کارام بزنم ب‌خاطرشون؟ چرا همششش‌من باید تو کل ثانیه‌هام به‌کارا و رفتاراشون فکرکنم؟ چرا همشششش‌من باید انقدر خل بشم و درگیر بشم؟ و چرا در‌نهایت همش‌منم که له میشم و مقصر میشم؟ واقعا چرا؟ خیلی سواله واسم:) مسخرس

-

[کشیدن آه عمیق] فقط کاش مثل قبل بودیم باهم:)

گاهی‌اوقات اونقدر همه‌چی تغییر میکنه که حتی قربون‌صدقه رفتناعم دیگه مثل قبل نیست؛ همینقدر جزئیات همه‌چی مهمه:)!

باروون>>>>>

دانشگاه هوای راهیانو گرفته.عجیبه. ترکیب صدای‌زیارت‌عاشورای مسجد+بوی نم‌بارون+صدای گنجشکا+زمین خیس+کلاس خالی+ نسیم‌خنک>>>>>>

ترکیب معده‌درد با سرپا واسادن ساعت‌ها تو مترو واقعا نتانستنیه

از اینکه راجب من آروم صحبت میکنن و فکرمیکنن من نمیشنوم متنفرم* و اینکه انتقادای شدید میکنن بم و فکرمیکنن نمیشنوم:)) از اینکه درک نمیکنن خستم و چ درگیری‌های روحی و عاطفی‌ای دارم با خودم؛ و اینکه بهم میگن ضداجتماعی و بلد نیستم حرف بزنم بدم میاد:) مگه تقصیر منه:)