من بودم و یک آسمان سر روی نیزه  خورشید و ماه و اختران بر روی نیزه من بودم و سر تا به سر ماه منوّر  سرهای نورانی به روی نیزه یکسر من بودم و یک بوستان سرو و صنوبر  بی پیکر امّا سرکشیده تا فراتر دیدم خودم زنجیر جانسوز تن‌آزار  بر گردن نور خدا، سجاد بیمار یک کوفه بود و سینه در سینه قساوت  یک شهر بود و سر به سر شرّ و شقاوت شام سیه بود و سیه روزان شب کور  من بودم و نامردمان از خدا دور گرچه جفا بود و بلا جای تسلّا  دیدم هر آنچه ما رأیتْ، الّا جمیلاً ... #محسن‌صافی‌گلپایگانی