یا حسین... باورم نمی‌شود پدر هنوز این تنِ به خاک و خون کشیده را گرچه در شمایل تو دیده‌ام روی نیزه‌ها سری بریده را در هجوم چنگ تیز گرگ‌ها گونه‌های سرخ ،ناگزیر بود در کنارِ داغ های بی‌شمار سال‌ها برای گریه دیر بود خواستم ببوسمت ولی نشد لحظه وداع را گریستم گرچه بر زبان نیاورم پدر! عاشق کسی به جز تو نیستم در هوای ایستادن تو بود چشم من به خاک و خون اگر نشست ساقیا! سرت سلامت از بلا ساغری مقابلت اگر شکست چشممان به سوی رود، خشک شد از زمین عمو چگونه بر نخواست ؟ تشنگی امانِ خیمه را برید شورِ گریه نیز از عطش نکاست دست و پای اسب های خویش را نعل تازه بسته بود ،دشمنت پیش چشممان دوباره خوانده شد در هوای گریه ،روضه تنت! عمه کوه صبر پیش دردهاست رو به غم همیشه چشم بسته است گرچه هرچه گفتمش نگفت که چوب محملش چرا شکسته است دور قتلگاه می دویدم و صورتم گرفته بود عطر یاس چادرم به خاک غم نشسته بود ضجه می زدم مدام از هراس این سه ساله پیر شد ، خمیده شد تا که بر تن تو مادری کند خطبه ای بخواند از رشادتت پیش دشمنان دلاوری کند شمر گفت و باورم نمی شود این سرِ تو نیست ! این تو نیستی... #میثم_داودی #۱۳۹۳ #شعر #کربلا #عاشورا