چه خوش است راز گفتن، به حریف نکته‌سنجی که سخن نگفته باشی، به سخن رسیده باشد...

این منم! به همراهِ یک بغل رویایِ در انتظار برای واقعی شدن... این منم، به همراهِ ترس، اضطراب و امید! و به شکلِ کودکی دو ساله، که آغاز کرده راه رفتن دست و پا شکسته‌اش را... | رقیه برومند

این پیام رو فور کن تویِ چنلت تا بگم اگه چنلت خونه بود چه وایبی داشت.🪄 . برای ارسالِ تگ : @Rosaalin ‌ - @kim_rosalin

شاید وقتی به سی چهل سالگی رسیدم خاطراتم رو چاپ کنم. یا همش به این فکر می‌کنم موقع نوشتنشون که دلم می‌خواد بدمشون به جیگرگوشه‌هام. بخونن و به عنوان یه ارثیه‌ی خانوادگی دست در دست به امانت بسپرن. البته که بیشتر از احساسات می‌نویسم تا اتفاقات. خیلی دوست دارم بدونم اگه چاپش کردم اسمش رو چی می‌ذارم اون موقع؟ مبتلایِ امید؟ :) چون این اسم خیلی وصف حالمه. خیلی دوسش دارم. قلبم ضعف رفت از تصورش... کاش تا اون موقع پیش هم باشیم نه؟❤️‍🩹

شعری که در واج به واجش، خودم رو دیدم.

وضعیت ما عینکی‌ها در روزهای بارونی! از عینک سازان عزیز تقاضا داریم به عینکامون برف پاک کن وصل کنن.

https://daigo.ir/secret/51054060090 می‌ذارم لینک ناشناس بمونه. هر صحبتی داشتید برام بنویسید، منم هر چند وقت یک بار میام و بهشون جواب می‌دم🤍

وقتی کتاب فرهنگ فارسی عمید رو که بسیار هم قدیمی بود از مدرسه آوردم تا چند روز داشته باشمش، یهو این صفحه‌ی پروانه‌ای رو دیدم و گفتم این باید تو گوشی من ثبت بشه و بمونه انقدر که زیباست🤍🦋

بدون توجه به هوای نسبتا سرد، نشستم توی حیاط و زل زدم به ماه. پر نوره، خیلی زیاد. لکه‌های خاکستری روش مشخصه، حتی از این فاصله‌ی دور. آبیِ آسمون هم هنوز سیاه نشده. به این فکر می‌کنم که فرایِ این آسمونِ آبی چیا هست که منِ کوچولو حتی نمی‌تونم تصورش کنم... تو همین افکار بودم که صدایِ اذان موذن‌زاده پیچید و من به این فکر کردم که چقدر دلتنگِ خدام... چقدر هنوز امید دارم برایِ زنده بودن و زنده‌گی کردن. چقدر می‌خوام که سبز بشم و سبز بمونم... نور بشم و بتابم به قلب‌های غمگین و خاموش...

ستاره‌ها هم دونه دونه دارن طلوع می‌کنن💛