سلام عزیزِ خالق☁️ خوش تشریف آوردید. من رقیه برومندم، نویسنده‌ی متن‌هایی که داخل کانال هست. آخرین روزهای هفده سالگی رو دارم می‌گذرونم. اینجا هم پناهگاهی برای کلمه‌هایی هست که از قلبم به قلمم نازل می‌شه❤️

محبوب این روزهایِ من

نیاز دارم اعضای خانوادم بیان بغلم کنن و بگن نتیجه‌ی کنکور هر طوری بشه ما کنارتیم، مثل همیشه دوستت داریم و حمایتت می‌کنیم تا این دفعه رو بهتر پیش ببری و به رویات برسی...

- 𝓵𝓸𝓿𝓮𝓵𝔂

فلا تَکُن مِن القَانِطِین نکند ناامید شوی...

- 𝓵𝓸𝓿𝓮𝓵𝔂

یک ساعتی هست که اشک‌هام به پایِ شعرهایی که اومدن داخل اکسپلورم می‌ریزه... دست خودم نیست، انگار غمِ شاعر رو می‌چشم و می‌بینم. انگار خودِ شاعر موقع نوشتنشون اشک و بغض بوده که من به این روز افتادم...

و صدایِ آقای قربانی...

وسواس سرِ چجوری بودنِ محتوای اینجا خیلی اذیتم می‌کنه... دائم خودم رو، طرز صحبتم رو، محتواهام رو، نوشته‌هام و همه چیزم رو با دیگران مقایسه می‌کنم و ناخودآگاه می‌بینم که یک سری کارهایی رو می‌خوام انجام بدم که شبیه اون دیگران بشم... دیگرانی که بسیار بسیار ازشون تعریف و تمجید می‌شه و مخاطب‌هاشون خیلی باهاشون همراه هستن... اصولا چنل داشتن باید بیشتر از همه به مالک چنل احساس آرامش بده ولی من دائم درگیر وسواسم هستم که چرا فلان حرف رو زدم؟ چرا؟ چرا روزمرگی گذاشتم؟ چرا داخل چنلم که می‌خوام به صورت حرفه‌ای فقط به نوشته‌هام اختصاصش بدم، از علاقه‌مندی‌ها و روزمرگی‌هام می‌ذارم... شاید بگید تو که خیلی روزمرگی نمی‌ذاری، باید بگم دقیقا! همون اندازه یه دونه لوبیا چِش بلبلی که می‌ذارما، تا ساعت‌ها به همون فکر می‌کنم.

آی خدا جان، این وسواس از کجا و کی و چجوری خِر منو گرفت و موند کنارم؟ بیا ردش کن بره پی کارش.