وقتی در من نگاه می‌کنی، زخم‌های من آرام می‌گیرند. -شمس لنگرودی

زیباست، زیباست، زیباست...

بیت‌هایِ روشن و شعله‌ورم را باد برد...

شب‌ها استرسم به اوج می‌رسه و کل بدنم از فشارش درد می‌کنه.

باز هم بیمارستان زدن، بیمارستان...

اگر فقط یه کوچولو دیگه بین آدم‌ها بمونم و به یک جای خلوت که فقط خودمم و خودم، پناه نبرم؛ اگر فقط یک ذره دیگه صدای انسان‌ها به گوشم بخوره، رسما پودر می‌شم. واقعی از بین می‌رم. حتی انقدر🤏🏻هم تحمل صداها رو ندارم...

اگه یه ذره دیگه مغزم بخواد با کسی مقایسه‌م کنه، کله‌مو با تبر قطع می‌کنم.

هر روز خودمم، کاملا خجالتی.

بیاین درباره‌ی این صحبت کنیم که من بعد از هر فعالیتی که اینجا دارم دائم به این فکر می‌کنم که چرا این حرفو زدم؟ الان بقیه درباره‌ی من چه فکری می‌کنن؟ از دید مخاطبم چجوریم؟ باور کنید هر پیامی که می‌ذارم رو از نگاه هر ۳۲۴ نفرتون هعی می‌خونم و هی با خودم کلنجار می‌رم سرش.

📪 پیام جدید یچیز بگم؟ فقط و فقط داری به روح و روان خودت با این کار آسیب میزنی رقیه جانم:) چون ما هیچ فکری نمیکنیم و لذت میبریم از پستات حالا بر فرض یکی بدش بیاد ، خب چکار کنیم؟؟؟ زندگی و چنلمون رو کلا محو کنیم که بین هشتاد میلیون ایرانی یکی ناراحته؟ الان یکی برگرده بهت بگه وای تو عاشق ابرهایی؟ چه علاقه‌ی مسخره‌ای ، دیگه کی آخه عاشق ایرها میشه تو این دور و زمونه که تو اینطور دوسشون داری؟؟؟ الان تو باید علاقتو از دست بدی رقیه جان؟ به انگشت کوچیکه شصت پای ببعی های توی روستامون که یکی همچین نظری داره. تمرکز کن روی کاری که باعث خوشحالیته، پستی بزار که حالتو بهتر میکنه و اصلا اصلا اصلا اینطور وسواس نداشته باش. #دایگو

یکی از خوشمزه‌ترین و دلنشین‌ترین پیام‌هایی که دریافت کردم :)) ممنونم ازت عزیزِ خالق❤️‍🩹 خوشحالم که اینطوریه :)

از سری داستان‌هایِ من، نورِ خورشید خانم، چای و قالی خوشگله.