و من چقدر چیزهای پیشِ پا افتاده‌ای خواستم و نشد.

دلم می‌خواد دائما در همچین فضایی باشم و بَس. به دور از صداها و آدم‌ها.

با بغض‌هایی که تو گلوم کاشتی، پیرم کردی. دردی هستی که به هیچ کجا و پیش هیچکس نمی‌تونم فریادت کنم... تلخ هم نه، زهری. دلم می‌خواد نباشی، نمونی، نبینمت.

از زخم‌هایی که به تنم زدی، زمین‌گیر شدم.

با کوچیک‌ترین صدایی، جوری اضطراب می‌شینه رو سر و روم که انگار یکی قلبمو از جا درمیاره و بعد می‌زاردش سر جاش.

بچه‌ها من خیلی احساسِ غربت در زندگیم دارم. از همه‌ی آدم‌ها خسته‌ و دلشکسته‌م. هیچ چیز اون جوری که من می‌خوام نیست.

اینکه داخل دفترهام یک عالمه قصه رو نصفه نیمه رها کردم، از غصه دق می‌کنم.

شاید تقدیرش همین بود...

منِ نسبتا عزیز زمانی که رنج‌هایت به پایان رسید، شاد بودن را بلدی؟

همه‌شون یه مشت خل و چل‌ان! همه‌ی اون‌هایی که سعی کردن با حرف‌های زشت و ناشایست برنجوننت، یه مشت خل و چل‌ان!

ء به هیچ وجه این تصویر راٰ باز نکنید. اگر باز کُنید، با افکارِ تقریبا دل‌زده‌ی من رو به رو می‌شوید و من نمی‌خواهم کسی را غَمین کنم. انسان‌هایِ عزیزم، شاد باشید. نگذارید افکارِ غَمینِ کسی، لبخند شما را بدزدد.

- تو کُجا بودی؟