#عبور_از_سیم_خاردار_نفس #پارت136 دردم را فراموش کردم و خندیدم و گفتم: –چی میگی تو؟ – من نمیدونم چرا هر کس به پست تو می خوره عاشقت میشه، چرا کسی مارو نمیبینه؟ این بار بلندتر خندیدم. – دوست داشتی جای من بودی این همه درد داشتی؟ شاکی نگاهم کردو گفت: – والا ما جای شما هم بودیم، من تصادف کردم کلی هم بیمارستان بستری بودم. اونوقت آقای معصومی عاشق تو شد. –توقع نداشتی که عاشق قاتل همسرش بشه. بس کن سعیده. ــ نه خب، فکرش رو بکن. حالا از اینورم تو تاقچه بالا میزاری آخه، بعد قیافه ی جدی به خودش گرفت و گفت: –حاضرم باهات شرط ببندم اگه این پسر از همین فردا به بهانه های مختلف شروع به زنگ زدن نکرد. خنده ام رو جمع کردم و گفتم: – غلط کرده زنگ بزنه. ــ نه اونجوری که... منظورم به قصد ازدواج، حتما منظوری داشته اینقدراصرار داشت تا خونه باهامون بیاد. وای راحیل، به جان خودم حالا اگه من دقیقا جای تو تصادف می کردم، موتور سواره یه آدم معتاد و بیکارو بدبخت بیچاره ی بیخودی بودا، اصلا باید کفاره میدادم نگاهش می کردم. تازه اونم میزد در می رفت، نمی موند خرج درمونم رو بده. حالا خوبه می گی این پسره اصلامقصرنبوده، اگه مقصر بودچیکارمی کرد. اصلا میدونی چیه، همون اول وقتی دیدم با این تصادف کردی عصبانی شدم.اصلا ناراحتیم واسه تو نبود که... با گفتن این حرفش خودش هم به خنده افتادوبا صدای بلند خندید. برای اینکه پسره اینقدر خوشگل بود عصبانی شدم، دیدی همشم هواتو داشت. ✍به‌قلم‌لیلافتحی‌پور @maajar_ir