♻️همیشه پای یک «خارجی » در میان است!♻️ کوتاه از نسبت حکومت پهلوی با خارجی¬ها ✍️ کار گروه تاریخ پهلوی خانه بیداری اسلامی 🔸به قدرت رسیدن رضاشاه در خاطرات اردشیر ریپورتر می¬خوانیم: «از مدت‌ها قبل من جزئیات مربوط به کلیه صاحب‌منصبان ایرانی واحدهای قزاق را بررسی کرده و تعدادی از آن‌ها را ملاقات نموده بودم. درباره رضاخان چکیده آن چه به من داده شده بود در کلمات "بی باک، تودار، مصمم" خلاصه شده و هم‌چنین اضافه شده بود که افراد و صاحب‌منصبان ایرانی از وی حرف‌شنوی دارند. قرار ملاقات گذاشته شده بود و در همان برخورد اول سیمای پرغرور و قامت بلند و قوی و سبیل چخماقی و چشمان نافذش مرا تحت تأثیر قرار داد. ... مدتی صحبت کردم تا او هم به حرف آمد و با آن چه گفت برایم روشن بود که سرانجام با مردی طرفم که آتش مهر ایران در دلش شعله‌ور است و می‌تواند روزی ناجی کشورش باشد. رضاخان سواد و تحصیلات آکادمیک نداشت ولی کشورش را می‌شناخت. ملاقات‌های بعدی من با رضاخان در نقاط مختلف و پس از متجاوز از یک سال بیشتر در قزوین و طهران صورت می‌گرفت. پس از مدتی که چندان دراز نبود، حس اعتماد و دوستی دوجانبه‌ای بین ما برقرار شد. ... به زبانی ساده تاریخ و جغرافیا و اوضاع سیاسی اجتماعی را برایش تشریح می‌کردم. به ویژه مایل بود که سرگذشت مردانی را که با همت خود کسب قدرت کرده بودند، برایش نقل کنم. ...حوادثی که منجر به قیام رضاخان شد متعلق به تاریخ است. فقط می‌گویم که آن چه را سیدضیاءالدین طباطبایی بر عهده داشت به خوبی انجام داد و محرک او هم خدمت به ایران بود. ولی شاید بیش از آن چه لازم و یا مطلوب بود، تظاهر به همگامی با سیاست انگلیس می‌کرد.» در پی درگیری‌ای که شاپور ریپورتر [فرزند اردشیر ریپورتر] با دربار پهلوی دوم بر سر ماجرای دلالی شکر داشت، وی توانست با تهدید شاه به افشای اسناد تأسیس سلسله پهلوی، نفوذ خوذ را بیشتر کرده و قراردادهای بیشتری با انگلیس امضا کند. 🔸 برکناری رضا شاه و اخراج وی از ایران این نکته عیان است که انگلیسی‌ها خود را مالک ایران می‌دانستند و حقی برای شاه و مردم ایران در تعیین سرنوشت خودشان قائل نبودند. چند ماه قبل از حمله متفقین به ایران، رضاشاه به صورت خصوصی به تاج‌الملوک گفته بود که انگلیسی‌ها فشار می‌آورند که ایران نقض بی‌طرفی کند و به آلمان اعلان جنگ دهد. تاج‌الملوک اظهار می‌دارد: «انگلستان از خروج رضاشاه از ایران دو هدف داشت: 1. رضا به دست روس‌ها نیفتد. 2. انگلیس‌ها دیگر نمی‌توانستند با رضا کنار بیایند. 📚منبع: نشریه معارف، شماره 108، پرونده تقلب شاهانه.

🔸 به اطلاع متقاضیان شرکت در نشست سالانه "اندیشمندان و استادان درس انقلاب اسلامی دانشگاههای سراسر کشور" می رساند: نشست مزبور ویژه استادان دارای مجوز در گرایش انقلاب اسلامی(اعم از هیات علمی و مدعو) است که اشتغال به تدریس گرایش انقلاب اسلامی داشته و دارند بویژه در نیمسال اول سال تحصیلی 1402-1401 عهده دار تدریس یکی از عناوین گرایش انقلاب اسلامی بوده اند، لذا مقتضی است واجدین شرایط ضمن مراجعه به لینک اعلامی در اطلاعیه نسبت به ثبت نام اقدام نمایند. ضمنا عزیزان واجد شرایط پس از ثبت نام در لینک مزیور می توانند جهت اطلاعات بیشتر با شماره تلفن 09124037034(جناب آقای دکتر کتابی)تماس حاصل فرمایند.

مركز ارتباطات و اطلاع رساني نهاد برگزار مي‌كند: جلسه سخنراني و پرسش و پاسخ با موضوع "راهبردهای حجاب در دانشگاه امروز ایران" سخنران: جناب آقاي دكتر سید عبدالرسول علم الهدی عضو هیئت علمی دانشگاه جامع امام حسین (ع) زمان: چهارشنبه ( ۲۸ دی ماه)، ساعت ۹ تا ۱۱ مكان: ساختمان مركزي نهاد، سالن جلسات طبقه منفي يك همكاران ستادي مي‌توانند بصورت حضوري در جلسه فوق شركت نمايند. همچنين همكاران دفاتر نهاد، اساتید محترم و مبلغین دانشگاهی مي‌توانند از طريق لينك زير بصورت مجازي در جلسه شركت نمايند. https://link.nahad.ir/mava

📕[فایل PDF نشریه الکترونیکی معارف شماره 10] ✅ دهمین شماره الکترونیکی نشریه معارف (آذر و دی ماه 1401) منتشر شد. 📗 پرونده «داستان حجاب» و پرونده «دروس معارف اسلامی» در نشریه معارف📕 ♻️ در پرونده «داستان حجاب» می خوانیم: 🔸 داستان حجاب در قرآن 🔹تأملی در ضرورت فقه راهبردی(به بهانه مسائل مرتبط با حجاب) 🔸حجاب و حیا؛ تأملی مبتنی بر مطالعه میدانی ♻️مقالات پرونده «دروس معارف اسلامی» عبارتند از: ✅ اشاره‌ای به مبنای معرفت‌شناختی «آموزش شناختی» معطوف به دروس معارف اسلامی ✅ تأملی در دروس اندیشه‌‌ای و هویت‌سازِ معارف اسلامی ✅گزیده خوانی نشست‌های معارفی ادامه مطالب... 🔸 تبیین و تقییدات ولایت 🔹تبیین‌گری حوزه علمیه معاصر قم در عرصه قرآن 🔸و اخبار انتصابات 👇کانال نشریه معارف:👇 https://eitaa.com/maarefmags_ir

🔹داستان حجاب در قرآن ✍️دکتر سید محمدحسن جواهری 🔸درآمد نگارنده در چند مقاله مسئله حجاب و آیات و شبهات مربوط به آن را به بحث گذاشته و از ابعاد مختلف، به طور اختصاصی یا در ضمن مباحث دیگر بررسی کرده‌ام؛ که دریافت شالوده مباحث و جمع‌بندی همه آن‌ها از طریق مطالعه مقالات یاد شده، برای بیشتر علاقه‌مندان دشوار بود؛ از این رو ناگزیر خلاصه بازنگری شده و جمع‌بندی مقالات را یکجا و با سیر منطقی و با زبانی به نسبت ساده به اضافه نقد برخی شبهات که اخیراً‌ در رسانه‌ها مطرح شده، تقدیم می‌کنم؛ امید که مرضی رضای خداوند باشد. حجاب در زمان جاهلیت زنان در زمان جاهلیتِ متصل به اسلام سه دسته بودند: یک. زنان اشراف و بزرگان و تجار و مانند آن‌ها؛ این دسته از زنان کاملاً پوشیده و حتی نقاب‌زده در جامعه حاضر می‌شدند و می‌توان چنین پوشش‌هایی را خاص آنان تلقّی کرد. ب. کنیزان که مطلقاً اجازه پوشیدن حجاب را، چه ابتدایی و چه کامل، نداشتند و در صورت پوشیدن حجاب مجازات می‌شدند. ج. طبقه سوم زنان آزاد معمولی بودند که حداکثر، شالی بر سر خود می‌انداختند اما معمولاً به نحوه پوشش زنان امرا و تجار و مانند آن‌ها وارد نمی‌شدند. البته زنان اهل کتاب نیز در جامعه جاهلی قبل از اسلام زندگی می‌کردند که معمولاً زیستگاه آنان از مشرکان جدا و پوشش کاملی داشتند و قابل شناخت بودند. نکته دیگر این که مسئله عفاف عمومی در جامعه جاهلی آن روزگار به شدت مخدوش بود و رفتارهای شنیع و فحشاء رواج فراوان داشت. پس از ظهور اسلام و آغاز نزول قرآن، برای نزول حکم حجاب دو مشکل اساسی وجود داشت که لازم بود ابتدا آن دو مشکل و مانع برطرف و سپس احکام حجاب نازل شود؛ که عبارت‌ بودند از: الف) اختلاف طبقاتی در پوشش؛ زیرا چنان که اشاره شد، حجاب ویژه زنان سرشناس بود و به طور طبیعی آنان مایل نبودند زنان معمول جامعه پوششی همانند آن‌ها داشته باشند. اگر این مانع برطرف نمی‌شد، موانعی فراروی گسترش حجاب و پذیرش عمومی آن و چه بسا روند گسترش اسلام‌خواهی به وجود می‌آمد که در دوران ضعف جامعه اسلامی به صلاح نبود. ب) لزوم نهادینه شدن حجاب؛ با توجه به این که حجاب و عفاف لازم و ملزوم هم‌اند (دلیل قرآنی آن خواهد آمد) و عفاف در دوران جاهلیت به شدت تضعیف شده بود (هرچند بزرگ‌نمایی‌هایی در این خصوص اتفاق افتاده)، لازم بود ابتدا ارزشمندی عفاف در جامعه نهادینه و فراگیر شود تا حجاب مجال پذیرش بیابد. البته نهادینه شدن امر عفاف بین مردم کار ساده‌ای نیست و زمان درازی نیاز دارد تا حفظ عفاف معروف و ترک آن به منکری عمومی و پذیرفته شده تبدیل شود. 📚منبع: نشریه الکترونیکی شماره 10، پرونده داستان حجاب.

مركز ارتباطات و اطلاع رساني نهاد برگزار مي‌كند: جلسه سخنراني و پرسش و پاسخ با موضوع "راهبردهای حجاب در دانشگاه امروز ایران" سخنران: دكتر سید عبدالرسول علم الهدی عضو هیئت علمی دانشگاه جامع امام حسین (ع) زمان: چهارشنبه ( ۲۸ دی ماه)، ساعت ۹ تا ۱۱ مكان: ساختمان مركزي نهاد، سالن جلسات طبقه منفي يك همكاران ستادي مي‌توانند بصورت حضوري در جلسه فوق شركت نمايند. همچنين همكاران دفاتر نهاد، اساتید محترم و مبلغین دانشگاهی مي‌توانند از طريق لينك زير بصورت مجازي در جلسه شركت نمايند. https://link.nahad.ir/mava

✍️ سومین نشست از سلسله نشستهای دانشگاه و تمدن نوین اسلامی ⬅️ ویژگی‌های استاد تراز تمدن نوین اسلامی(با تاکید بر دیدگاه مقام‌ معظم رهبری) 👤ارائه دهنده: دکتر امیر سیاهپوش(استادیار دانشگاه معارف اسلامی) 📅 زمان:چهارشنبه: ۲۸ دی ماه ۱۴۰۱ ⏰ ساعت: ۱۲:۴۵ الی ۱۴:۳۰ 📒 دبیر علمی: دکتر سیدجواد میرخلیلی ◾️نشانی: قم- بلوار جمهوری_ دانشگاه معارف اسلامی_طبقه چهارم_ سالن امام رضا علیه السلام 🔵 نشست به صورت حضوری و مجازی برگزار می گردد. ⏮ لینک ورود به جلسه به صورت مجازی: 🌐 dte.bz/maarefconf

🧕تأملی در ضرورت فقه راهبردی🧕 به بهانه مسائل مرتبط با حجاب ✍️نقطه‌نظرات حجت‌الاسلام و المسلمین دکتر محمدرضا زیبایی‌نژاد 🔸در نشست هم‌اندیشی استادان گروه معارف اسلامی دانشگاه قم/مهر 1401 🔹موضوعات مرتبط با حجاب سرفصل‌های مختلفی در موضوع حجاب وجود دارد؛ از جمله: احکام شرعی حجاب، فلسفه حجاب، حکم شرعی مداخله حاکمیت در موضوع حجاب ـ که مخاطب این بحث حاکمیت است، جامعه‌‌شناسی تحولات حجاب، سیاست‌پژوهی و سیاست‌‌گذاری حجاب و مباحث متنوع دیگر. سیاست‌‌پژوهی حجاب در این است که سیاست حاکمیت از اول انقلاب تاکنون در مورد حجاب چه بوده و چه کارهایی کرده است؛ یعنی سیاست‌‌پژوهی بیشتر رویکرد افشاگرانه دارد. سیاست‌‌گذاری حجاب، بخش هنجاری موضوع است؛ مثلاً اینکه حاکمیت باید در بحث حجاب فلان عملکردها را داشته باشد. اما موضوع مورد بحث بیشتر ناظر به سیاست‌‌پژوهی حجاب است؛ یعنی جمهوری اسلامی، از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی چه مواجهه‌‌ای با حجاب داشته است؟ بخشی از بحث هم مربوط به حکم شرعی مداخله حاکمیت در حجاب است. 🔸تقلیل‌ دین به احکام و وجه رفتاری اگر به اول انقلاب برگردیم و از علما و طلاب و مردم متدین بپرسیم که چه تصویری از جامعه اسلامی دارید؟ یا اگر بپرسیم: جامعه اسلامی چه جامعه‌‌ای‌‌ و حکومت اسلامی چه حکومتی است؟ پاسخ بسیاری از افراد این است که جامعه اسلامی، جامعه‌‌ای است که در آن احکام اسلامی اجرا شود. حکومت اسلامی، حکومتی است که نسبت به اجرای احکام اسلامی حساسیت داشته باشد. ✅ادامه مطلب در فایل pdf 📚منبع: نشریه الکترونیکی شماره 10، پرونده داستان حجاب.

✳️ دامن اهل بیت(ع) از انتساب سخنان رکیک به آنان بسی پیراسته است! ✍️ آیت‌الله دکتر علی نصیری گیلانی(استاد پیشکسوت گروه معارف) 🔹 در این چند سال که فضای مجازی و کارکردهای آن توسعه یافته به مناسبت های مختلف مجال پیگیری سخنرانی ها و اظهار نظرهای آقای رائفی پور فراهم آمد. در عموم موارد ایشان را (که ان شاء الله تعالی قصدشان خیر و خدمت به دین است) مورد تحسین قرار دادم؛ زیرا به رغم جوانی و البته اینک میان سالی و به رغم عدم برخورداری از مدارج تخصصی حوزوی یا دانشگاهیِ متعارف، با بیان تاثیر گذار و توان برقراری ارتباط خوب با جوانان، با غیرت و کوشش زیاد معارف دین را تبلیغ و در برابر شبهات و کژاندیشی ها به نیکی ایستاده و در برخی از موارد جای خالی امثال ما حوزویان را پر کرده است. برخی از خطابه های ایشان از این جهت حقاً قابل تحسین است. اما پیداست که محدودیت مطالعات تخصصی و به تعبیر رایج؛ خاک نخوردن در درس و مدرسه و در سایه چراغ حجره و پای بحث استاد، گاه زمینه را برای ابراز مطالبی غلوّ آمیز، فاقد پشتوانه علمی و گاه همراه با خطای فاحش فراهم می آورد. 🔸 آخرین مورد آن ابراز این نکته بسیار نادرست است که اهل بیت (ع) آن چنان شوخی های تند و زننده جنسی داشتند که امکان گفتن آنها حتی در میان جمع پیرمردان و پیرزنان نود ساله فراهم نیست!! (نقل به مضمون) در این بین برخی از اساتید محترم حوزه البته از سر دلسوزی و ارادت به اهل بیت (ع) تعابیر نسبتا تند در باره ایشان بکار بردند. در نگاه این ناچیز در نقد افراد و اندیشه ها باید جانب انصاف را نگاه داشت و در کنار ذکر محاسن و خدمات، نقد نظر آنان را ارایه کرد. 💠 در نقد سخنان مورد اشاره آقای رائفی پور تذکار چهار نکته لازم به نظر می رسد: 🔹 یک؛ در اعلام نظر در همه امور به ویژه در امور بسیار حساس دینی باید روش های علمی را شناخت و مطالب را از منابع مورد اعتماد و اتقان ارایه کرد. متاسفانه بخش قابل توجهی از مباحث دینی که در تریبون های زیادی ارایه می گردد، به خاطر تکیه به منابع موهون و ضعیف باطل بوده و به جای تقویت دین داری، به تضعیف دین و دین داری منتهی می گردد که اینک مجال پرداختن به نمونه های آن نیست. مطلب ارایه شده از آقای رائفی پور دچار همین کاستی بنیادین شده است. باید از ایشان پرسید که مستند و منبع جنابعالی در انتساب صدور شوخی های جنسی بسیار زننده! از اهل بیت (ع) چیست و کتاب مورد نظر که این شوخی ها در آن آمده کدام کتاب است؟! احتمال می رود که منبع و مقصود ایشان کتاب زَهْرُ الرَّبیع ‌(گلهای بهاری)، اثر سید نعمت‌الله جزایری شوشتری (م 1112) باشد؛ کتابی کشکول مانند مشتمل بر حکایات، لطایف، افسانه‌ها و خاطرات که متاسفانه با اخبار و احادیث فراوان عموما بدون سند و بدون اعتبار آمیخته شده است. در بخش آخر این کتاب توضیحات و توصیفات مفصل در باره مسایل جنسی بازتاب یافته است. باید دانست که افزون بر عدم التزام سید نعمت الله جزائری در این کتاب بسان عموم دیگر آثار ایشان به ذکر اسناد و عدم رعایت اصل اتقان منابع که بخشی از آن ناشی از مشرب اخباری گری ایشان است، تدوین چنین کتابی لبریز از هجویات و مطالب سخیف و خلاف شؤونات اخلاقی و ادب دینی به ویژه در زمینه مسایل جنسی که برخی از مطالب آن به عنوان استهزای عالمان شیعی مورد استفاده معاندان قرار گرفته، دون شأن مولف محترم آن بوده و وجود آن از هر جهت برای حوزه های علمیه خسارت تلقی می گردد. صدور چنین کتابی را باید جزو رخدادهای تاسف بار تاریخ عالمان شیعه دانست! نیز محتمل است آقای رایفی پور در انتساب مدعای خود به اهل بیت (ع) از کتاب «المستطرف في كل فن مستظرف» از شهاب‌الدين محمد بن احمد ابوالفتح ابشيهى شافعی (م 850) بهره گرفته باشد که در این صورت باید تاکید کرد اساساً مطالب آن برای جامعه شیعه فاقد ارزش است. از نمونه روایات بی اساس و بسی زشت در زمینه مسایل جنسی که در این کتاب آمده و متاسفانه پای اهل بیت (ع) نیز در آن به میان کشیده شده است، روایت گونه ذیل است: «روي أنه جاء رجل إلى علي (ع) فقال له إن لي إمرأة كلما جامعتها تقول قتلتني. فقال اقتلها بهذه القتلة و علي إثمها»(المستطرف في كل فن مستظرف، ج 2، ص 789) پیداست که این دست از منابع و روایات باطل مورد ادعایی در آنها، نباید تکیه گاه انتساب مطالب ناروا به اهل بیت (ع) قرار گیرند. 👇👇👇

🔹 دو؛ در این که اهل بیت (ع) شوخی و مزاح را پسندیده و حتی آن را برای تلطیف خاطر جمع دین داران مورد تاکید قرار دادند؛ مشروط به آن که از یک سو محدود و از سویی دیگر از مرز شرع، ادب و اخلاق خارج نشود، جای تردید وجود ندارد. دو نمونه آشکار مدعا دو روایت ذیل است: 1. «عنْ يُونُسَ الشَّيْبَانِيِّ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّه ع كَيْفَ مُدَاعَبَةُ بَعْضِكُمْ بَعْضاً قُلْتُ قَلِيلٌ قَالَ فَلَا تَفْعَلُوا فَإِنَّ الْمُدَاعَبَةَ مِنْ حُسْنِ الْخُلُقِ وإِنَّكَ لَتُدْخِلُ بِهَا السُّرُورَ عَلَى أَخِيكَ ولَقَدْ كَانَ رَسُولُ اللَّه ص يُدَاعِبُ الرَّجُلَ يُرِيدُ أَنْ يَسُرَّه» (الکافی، ج 2، ص 663) «باب الدعابة و الضحک» 2. صَالِحُ بْنُ عُقْبَةَ عَنْ عَبْدِ اللَّه بْنِ مُحَمَّدٍ الْجُعْفِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ إِنَّ اللَّه عَزَّ وجَلَّ يُحِبُّ الْمُدَاعِبَ فِي الْجَمَاعَةِ بِلَا رَفَثٍ (همان) رفث را این گونه معنا کرده اند: «به معناي تصريح به هر سخن زشتي است که تنها در بستر زناشوئي به زبان مي آيد و در غير آن مورد گفتنش نفرت آور و قبيح است.» مفهوم این روایت آن است که حتی در موارد شوخیِ مجاز، باید از سخنان زشت، قبیح و ناروا پرهیز کرد. نیز در همین کتاب در باره نکوهش بدزبانی و کاربست کلمات زشت و قبیح بر زبان چنین آمده است: «عَنْ سُلَيْمِ بْنِ قَيْسٍ عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّه ص إِنَّ اللَّه حَرَّمَ الْجَنَّةَ عَلَى كُلِّ فَحَّاشٍ بَذِيءٍ قَلِيلِ الْحَيَاءِ - لَا يُبَالِي مَا قَالَ ولَا مَا قِيلَ لَه فَإِنَّكَ إِنْ فَتَّشْتَه لَمْ تَجِدْه إِلَّا لِغَيَّةٍ أَوْ شِرْكِ شَيْطَانٍ» (همان، ص 333) «باب البذاء» آیا معنا دارد که اهل بیت (ع) این چنین از راندن سخنان زشت و ناروا بر زبان نهی کنند، آن گاه العیاذ بالله خود مطالب زشت جنسی آن چنانی بر زبان جاری کنند که ما حتی نتوانیم آنها را برای پیرمردان نودساله بیان کنیم؟! حاشا و کلا از جایگاه رفیع و نزیه اهل بیت (ع)!! 🔹 سه؛ ما اهل بیت (ع) را آیینه تمام نمای خداوند و تجلی اسمای جمال و جلال او می دانیم. یکی از صفات ستودنی خداوند که بارها در قرآن تجلی یافته، رعایت ادب و آزرم در عرصه مسایل و اندام جنسی است. بر همین اساس، قرآن به مناسبت‌هاي مختلف از مسأله همبستري با زنان سخن به ميان آورده و بي‌آن به آن تصريح کند، در تمام آنها از تعابير کنايي همچون: مسّ، لمس، اتيان، مباشرت، رفَث، طَمث و غشيان بهره جسته است. روایت ذیل گواه مدعا است: «مُحَمَّدُ بْنُ مَسْعُودٍ الْعَيَّاشِيُّ فِي تَفْسِيرِهِ عَنِ الْحَلَبِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: (اللَّمْسُ) هُوَ الْجِمَاعُ وَ لَكِنَّ اللَّهَ سَتِيرٌ يُحِبُّ السَّتْرَ فَلَمْ يُسَمِّ كَمَا تُسَمُّونَ.» طبق این روایت مراد خداوند از واژه «لامستم» در آیه شریفه «أَوْ لَامَسْتُمُ النِّسَاءَ» (نساء، 43) همبستری با زنان است که در پی آن غسل جنابت واجب می شود، اما خداوند از روی ادب و پوشیده سخنی، از تعبیر «لمس» که خود مقدمه همبستری است، بهره گرفته است؛ چنان که در ترسیم جنسی ترین صحنه تلاقی یوسف و با زلیخا از تعبیرِ غیر صریح «هیت لک» استفاده کرده است. خداوند متعال که هیچ کس در ادب و اخلاق به پایه او نمی رسد، پیامبر و اهل بیت (ع) را بر اساس همین ادب و اخلاق تربیت کرده است: «إِنَّ اللَّه عَزَّ وجَلَّ أَدَّبَ نَبِيَّه فَأَحْسَنَ أَدَبَه فَلَمَّا أَكْمَلَ لَه الأَدَبَ قَالَ: إِنَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِيمٍ ثُمَّ فَوَّضَ إِلَيْه أَمْرَ الدِّينِ والأُمَّةِ لِيَسُوسَ عِبَادَه ..» (الکافی، ج 1، ص 266) «باب التفويض إلى رسول الله و إلى الأئمة (ع) في أمر الدين» با این حال چگونه شنیدنی است که شاگردان مکتب ادب و اخلاق خداوندی در مقام شوخی رکیک ترین مطالب جنسی را بر زبان جاری کنند؟! 👇👇👇

🔹 چهار؛ با بررسی مواردی از روایات اهل بیت (ع) بدست می آید که آنان نیز هر جا که لازم بوده در باره مسایل یا اندام جنسی سخن بگویند، با نهایت ادب و آزرم آن را بیان می کردند. دو نمونه را مورد اشاره قرار می دهیم: یک؛ «عَنْ مَسْعَدَةَ بْنِ زِيَادٍ عَنْ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ آبَائِهِ ع‏ أَنَّ النَّبِيَّ (ص) قَالَ لِبَعْضِ نِسَائِهِ مُرِي نِسَاءَ الْمُؤْمِنِينَ أَنْ يَسْتَنْجِينَ بِالْمَاءِ وَ يُبَالِغْنَ فَإِنَّهُ مَطْهَرَةٌ لِلْحَوَاشِي وَ مَذْهَبَةٌ لِلْبَوَاسِيرِ.» (الکافی، ج 3، ص 18) «باب القول عند دخول الخلاء» بر اساس این روایت رسول اکرم (ص) از طریق همسران خود به زنان پیام داد که به زنان مسلمان ابلاغ کند تا آنان در شستن اندام جنسی خود به هنگام استنجاء دقت و مراقبت بیشتر داشته باشند. آن حضرت به عنوان پیامبر امت و پدر معنوی جامعه دین داران، می توانست خود مستقیماً با زنان در این باره سخن بگوید، اما ترجیح داد که این پیام از طریق یکی از همسران ایشان به زنان مسلمان ابلاغ گردد تا بدین طریق نهایت ادب و آزرم رعایت گردد. دو؛ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الْمَذْيِ فَقَالَ إِنَّ عَلِيّاً ع كَانَ رَجُلًا مَذَّاءً فَاسْتَحْيَا أَنْ يَسْأَلَ رَسُولَ اللَّهِ ص لِمَكَانِ فَاطِمَةَ ع- فَأَمَرَ الْمِقْدَادَ أَنْ يَسْأَلَهُ وَ هُوَ جَالِسٌ فَسَأَلَهُ فَقَالَ لَهُ النَّبِيُّ ص لَيْسَ بِشَيْ‏ءٍ.» (تهذیب الاحکام، ج 1، ص 17) به استناد این روایت حضرت امیر (ع)، به رغم ابتلاء به «مذی» که مربوط به خروج آب شبیه منی قبل از جنابت و به نوعی ناظر به مساله جنسی است، از روی شرم و ادب مستقیماً با پیامبر اکرم (ص) وارد سخن نشد و پرسش خود را در باره حکم آن از طریق دوست خود؛ مقداد پیجویی کرد. 🔹 حال باید پرسید: وقتی خداوند در مقام بیان احکام شرعی (جنابت در پی همبستری) یا در مقام تبیین داستان برخورد جنسی زلیخا با یوسف (ع)، آن چنان با اشاره و کنایه سخن می گوید، و رسول اکرم (ص) در مقام ابلاغ یکی از رهنمون های دینیِ نسبت به مساله استنجای زنان و نیز حضرت امیر (ع) برای دریافت حکم شرعی مذی از طریق دوست خود؛ یعنی مقداد کمک می گیرد تا مرزهای ادب، شرم و اخلاقِ نزیه به صورت شایسته رعایت گردد، چگونه می توان پذیرفت که اهل بیت (ع) در مقام مزاح در زمینه مسایل جنسی مطالبی بس زشت و زننده را بر زبان جاری کنند که نتوان آنها را حتی برای کهنسالان بازگو کرد؟! از این جهت باید تاکید کرد که ابراز مطالب ناصواب هر چند از روی خیرخواهی باشد، مصداق این روایت نبوی است: «من أفتى الناس بغير علم كان ما يفسده أكثر مما يصلحه» 🔹 در پایان به عنوان یک برادر خیرخواه دینی به فاضل محترم جناب آقای رائفی پور توصیه می کنم که در موسسه خود به ویژه در طرح مباحث دینی از شماری از فاضلان متضلع حوزه بهره گیرد تا این دست از اشتباهات به کمترین نصاب خود منتهی گردد. پیداست که تنها خداوند و اولیای او هستند که از گونه خبط و خطا به طور کامل دوراند! از خداوند مهر گستر می طلبیم که به توفیقات روز افزون امثال ایشان و همه کسانی که در مسیر تبلیغ دین و فرهنگ دینی تلاش می کنند، بیافزاید! بمنه و کرمه علی نصیری قم، موسسه معارف وحی و خرد سه شنبه بیست و هشتم دی ماه 1401