📖 امام عليه السلام در اين كلام شريف خود به نكتۀ دقيقى در مسائل مربوط به اطاعت و ترك معصيت اشاره مى‌كند، مى‌فرمايد: «اگر خداوند تهديد به عذاب در برابر عصيان نكرده بود باز واجب بود كه به پاس نعمت‌هايش نافرمانى او نشود»؛ (لَوْ لَمْ‌ يَتَوَعَّدِ اللّٰهُ‌ عَلَى مَعْصِيَتِهِ‌ لَكَانَ‌ يَجِبُ‌ أَلَّا يُعْصَى شُكْراً لِنِعَمِهِ‌) متكلمان، در علم كلام، نخستين مسئله‌اى را كه مورد بحث قرار مى‌دهند مسئلۀ وجوب معرفة اللّٰه است؛ يعنى ما بايد به دنبال اين مسئله برويم كه خالق اين جهان كيست و صفاتش چيست‌؟ چراكه وجود خود را مشمول نعمت‌هاى فراوان مادى و معنوى مى‌بينيم و مى‌دانيم اين نعمت‌ها از ما نيست؛ از لحظۀ انعقاد نطفۀ ما در رحم مادر، تا لحظه‌اى كه چشم از اين جهان فرو مى‌بنديم نعمت‌هايى به سوى ما سرازير است كه بسيارى از آن‌ها را حتّى يك گام براى تحصيلش برنداشتيم. وجدان آدمى قضاوت مى‌كند كه به دنبال آفرينندۀ اين نعمت‌ها برويم و شكر منعم به جا بياوريم. از اين‌جا مسائل مربوط به خداشناسى و #معارف دينى شكل مى‌گيرد. در مسائل عملى كه مربوط به اطاعت و ترك عصيان است نيز همين معنا صادق است. به فرض كه خداوند مجازاتى براى معصيت‌كاران قرار نداده بود باز هم وجدان ما قضاوت مى‌كرد كه از باب شكر مُنعم، عصيان او را ترك كنيم. از اين‌جا روشن مى‌شود كه مسئلۀ اطاعتِ فرمان خدا و ترك عصيان او مسئله‌اى عقلى است كه از مسئلۀ شكر منعم، سرچشمه مى‌گيرد. برخلاف كسانى كه تصور مى‌كنند اين‌ها تنها جنبۀ شرعى و قرارداد الهى دارد. ازاين‌رو در حديثى از #پيامبر_اكرم صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم كه شبى از شب‌ها عايشه (هنگامى كه تلاش و كوشش پيامبر صلى الله عليه و آله را در عبادت پروردگار ديد) گفت: چرا اين‌قدر خود را به زحمت و رنج مى‌افكنى در حالى كه خداوند گذشته و آيندۀ تو را بخشيده است‌؟ پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «اى عايشه! أَلا أَكُونُ‌ عَبْداً شَكُوراً؟؛ آيا بندۀ شكرگزار خدا نباشم‌؟» #نهج_البلاغه_بخوانیم ╭─── │ 🌐 @Mabaheeth ╰──────────