📖 امام عليه السلام در اين كلام حكمت‌آميز خود اشاره به اين نكته مى‌كند كه از چه كسى بايد اطاعت و از چه كسى نبايد اطاعت كرد، مى‌فرمايد: «لازم است از كسى اطاعت كنيد كه از نشناختن او معذور نيستيد»؛ (عَلَيْكُمْ‌ بِطَاعَةِ‌ مَنْ‌ لَا تُعْذَرُونَ‌ بِجَهَالَتِهِ‌) منظور از «آن كَس» در درجۀ اول ذات پاك خداوند متعال و در درجۀ بعد رسولش #پيامبر_اکرم صلى الله عليه و آله و جانشينان معصوم و بر حق اوست كه اطاعت از آنها اطاعت مطلقه است؛ يعنى كسى نمى‌تواند بگويد چون نمى‌دانستم اطاعت نكردم، چرا كه بر هر كسى واجب است بخشندۀ نعمت‌ها را بشناسد؛ كسى كه تمام هستى ما از اوست و ما هرگز نمى‌توانيم بگوييم چون نمى‌شناختيم در برابر ترك طاعتش معذور بوديم و بعد از شناخت خداوند بايد بداند او مطابق «قاعدۀ لطف»، رسولانى را مبعوث مى‌كند تا پيامش را به بندگان برسانند و راه صحيح و باطل را به آنها نشان دهند و به هنگام رحلت رسولان، اوصياى آنها را بشناسند و پيام رسولان را از آنها بگيرند. در ضمن هدف حضرت اين است كه به مردم هشدار دهد از اطاعتش سر نپيچند و بدانند هرگونه سرپيچى #روز_قيامت مايۀ سرافكندگى است و هيچ‌گونه عذرى از آنها قبول نخواهد شد. در تأييد اين سخن، در حديثى از #امام_صادق عليه السلام در تفسير آيۀ شريفۀ «فَلِلّٰهِ‌ اَلْحُجَّةُ‌ اَلْبٰالِغَةُ‌» ؛ بگو دليل رسا و قاطع براى خداست (دليلى كه براى هيچ كَس بهانه‌اى باقى نمى‌گذارد». فرمود: «إِنَّ‌ اللَّهَ‌ تَعَالَى يَقُولُ‌ لِلْعَبْدِ يَوْمَ‌ الْقِيَامَةِ‌ أَ كُنْتَ‌ عَالِماً فَإِنْ‌ قَالَ‌ نَعَمْ‌ قَالَ‌ لَهُ‌ أَ فَلَا عَمِلْتَ‌ بِمَا عَلِمْتَ‌ وَ إِنْ‌ قَالَ‌ كُنْتُ‌ جَاهِلاً قَالَ‌ لَهُ‌ أَ فَلَا تَعَلَّمْتَ‌ حَتَّى تَعْمَلَ‌ فَيَخْصِمُهُ‌ وَ ذَلِكَ‌ الْحُجَّةُ‌ الْبَالِغَةُ‌ ؛ خداوند متعال روز قيامت به بنده‌اش مى‌گويد: آيا مى‌دانستى‌؟ اگر بگويد: آرى مى‌فرمايد: چرا به آنچه مى‌دانستى عمل نكردى‌؟ و اگر بگويد نمى‌دانستم به او مى‌گويد: چرا ياد نگرفتى كه عمل كنى و به اين ترتيب با او مخاصمه مى‌كند و اين است معناى #حجّت_بالغه»