📖 امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه به نكتۀ مهمى اشاره مى‌كند و مى‌فرمايد: «هيچ‌گاه مردم به چيزى نگفتند: خوشا به حال او؛ مگر اين‌كه روزگار روز بدى را براى آن پنهان و فراهم ساخت»؛ (مَا قَالَ‌ النَّاسُ‌ لِشَيْ‌ءٍ‌ «طُوبَى لَهُ‌» إِلَّا وَ قَدْ خَبَأَ لَهُ‌ الدَّهْرُ يَوْمَ‌ سُوءٍ‌) معادل «طُوبىٰ‌ لَه» در فارسى «خوشا به حال او» ست، «طُوبىٰ‌» مؤنث «أطْيَب» به معناى بهتر و پاكيزه‌تر است. براى اين جملۀ كوتاه و پرمعنا دو تفسير وجود دارد: نخست اين‌كه چون مردم چيزى را بستايند، حسودان، حسادتشان تحريك مى‌شود و در زوال آن كوشش مى‌كنند. به همين دليل جمعى معتقدند بايد نعمت‌هاى چشمگير را از نظر حسودان مخفى داشت كه در مقام دشمنى با آن برنيايند. درست است كه بايد انسان به مقتضاى «وَ أَمّٰا بِنِعْمَةِ‌ رَبِّكَ‌ فَحَدِّثْ‌» نعمت‌هاى الهى را آشكار سازد؛ ولى در برابر حسودان، استثنايى وجود دارد. به همين دليل حضرت يعقوب عليه السلام به فرزندش يوسف عليه السلام سفارش كرد كه خواب خود را كه نشانۀ اوج عظمت او در آينده است از برادران حسود پنهان كند. تفسير ديگر اين‌كه همه چيز دنيا در حال دگرگونى و زوال است؛ امروز ممكن است همه دربارۀ شخص معينى تعريف و تمجيد كنند و نعمت‌هاى الهى را براى او كامل بدانند و بگويند: خوشا به حال او كه مشمول چنين نعمت‌هايى است؛ اما چيزى نمى‌گذرد كه دگرگونى‌هاى طبيعت دنيا، دامان او را مى‌گيرد، ثروت از ميان مى‌رود، قدرت رو به افول مى‌گذارد و جوانى و سلامت به پيرى و بيمارى منتهی مى‌شود و اين‌جاست كه ستايش كنندگانِ سابق انگشت حيرت به دندان مى‌گزند. نمونۀ اين مطلب همان است كه در داستان قارون، اواخر سورۀ «قصص» در قرآن مجيد آمده است. قرآن مى‌گويد: «فَخَرَجَ‌ عَلىٰ‌ قَوْمِهِ‌ فِي زِينَتِهِ‌ قٰالَ‌ اَلَّذِينَ‌ يُرِيدُونَ‌ اَلْحَيٰاةَ‌ اَلدُّنْيٰا يٰا لَيْتَ‌ لَنٰا مِثْلَ‌ مٰا أُوتِيَ‌ قٰارُونُ‌ إِنَّهُ‌ لَذُو حَظٍّ عَظِيمٍ‌» ؛ (روزى قارون) با تمام زينت خود در برابر قومش ظاهر شد، آن‌ها كه خواهان زندگى دنيا بودند گفتند: «اى كاش همانند آنچه به قارون داده شده است ما نيز داشتيم! به راستى كه او بهره عظيمى دارد!» ... #نهج_البلاغه_بخوانیم #نعمت | #حسادت ╭─── │ 🌐 @Mabaheeth ╰──────────