#پبام_امام 📖 ‮امام عليه السلام در اين كلام نورانى‌اش به پيامدها و آثار سوء سه رذيلۀ اخلاقى در عباراتى كوتاه و فشرده اشاره فرموده است. نخست مى‌فرمايد: «هر كس طمع را پيشه كند خود را حقير ساخته است». (أَزْرَى بِنَفْسِهِ‌ مَنِ‌ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ‌) . واژۀ «طمع» به معناى بيش از حق خود طالب بودن و گرفتن مواهب زندگى از دست ديگران است و تعبير به «استشعر» كه به معناى پوشيدن لباس زيرين است اشاره به اين است كه طمع را به خود چسبانده و از آن جدا نمى‌شود؛ بديهى است كه افراد طماع براى رسيدن به مقصود خود بايد تن به هر ذلتى بدهند و دست سؤال به سوى هركس دراز كنند و شخصيت خود را براى نيل به اهداف طمعكارانۀ خود بشكنند. در سخنان رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم: «بِئْسَ‌ الْعَبْدُ عَبْدٌ لَهُ‌ طَمَعٌ‌ يَقُودُهُ‌ إِلَى طَبَعٍ‌؛ در حديث ديگرى از رسول خدا صلى الله عليه و آله دربارۀ خطر اين صفت مذموم مخصوصاً براى علما وارد شده است كه فرمود: «إن الصّفاة الزّلال الذي لاٰ تَثْبُتُ‌ عَلَيْهِ‌ أقْدٰامُ‌ ؛ و عجيب اين‌كه هنگامى كه طمع فزونى يابد كارهايى از انسان سر مى‌زند كه كاملاً احمقانه است؛ شبيه آنچه دربارۀ طماع معروف عرب به نام «اشعب» نقل شده كه بسيارى از اوقات، هنگامى كه راه مى‌رفت دامن خود را به دست مى‌گرفت و آن را در برابر آسمان باز نگه مى‌داشت و مى‌گفت: شنيده‌ام بعضى از پرندگان در حال پرواز تخم مى‌گذارند شايد تخم آن پرنده در دامن من بيفتد. و يا نقل مى‌كنند هنگامى كه گروهى از كودكان او را در كوچه و بازار آزار مى‌دادند براى پراكنده ساختن آنها گفت: شنيده‌ام در فلان خانه حلوا پخش مى‌كنند، بچه‌ها به سوى آن خانه دويدند ناگهان ديدند خود اشعب نيز به سوى آن خانه مى‌دود گفتند: تو چرا؟ گفت: شايد حرف من درست باشد. اين داستان‌ها خواه واقعيت داشته باشد يا نه اشاره به كارهاى ننگ‌آورى است كه انسان به جهت طمع انجام مى‌دهد. https://eitaa.com/joinchat/2307129358C448afc1e38