۱
💬 از نامه‌هاى امام عليه السلام به عثمان بن حنيف انصارى، فرماندار بصره، است، بعد از آنكه خبر به آن حضرت رسيد كه به ميهمانى جمعى (از مرفهين) اهل بصره دعوت شده و او هم در آن ميهمانى شركت كرده است.
📜 اين نامه از نامه‌هاى بسيار مهم نهج‌البلاغه است كه درس‌هاى فراوانى به همۀ پويندگان راه حق و مخصوصاً زمامداران و مسئولان كشورهاى اسلامى مى‌دهد و شامل چند بخش است:
1. ابتدا امام عليه السلام به مخاطب خود كه عثمان بن حنيف؛ فرماندار بصره است خبر مى‌دهد كه گزارشِ شركت او در ميهمانى يكى از اشراف بصره به او رسيده است. در ضيافتى كه فقط ثروتمندان حضور داشتند و سفره‌اى پرنعمت و رنگارنگ بوده است، حضرت او را به جهت شركت در چنين ضيافتى سرزنش مى‌فرمايد.
2. در بخش دوم به او يادآور مى‌شود كه هر كَس بايد در زندگى، پيشوا و رهبرى داشته باشد. آن‌گاه زندگى خودش را به عنوان پيشوا و رهبر براى او شرح مى‌دهد كه چگونه به دو جامۀ كهنه و دو قرص نان اكتفا كرده و ثروتى نيز براى خود نيندوخته است؛ ولى تأكيد مى‌فرمايد: من انتظار ندارم كه همچون من زندگى كنى. انتظار من اين است كه ساده‌زيستى و
#تقوا و پرهيزكارى را فراموش نكنى.
3. در بخش ديگرى از اين نامه به داستان فدك اشاره مى‌فرمايد و مى‌گويد: تنها چيزى كه از ثروت دنيا در دست ما بود، فدك بود كه آن را هم حسودان و دشمنان اهل‌بيت پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله از دست ما گرفتند؛ هر چند من نيازى به فدك و غير فدك ندارم. پايان زندگى همگى ما
#مرگ و سرانجام خانۀ ما گورى تنگ و تاريك است.
4. در بخش ديگرى به اين نكتۀ مهم اشاره مى‌كند كه ساده‌زيستى من از آن‌رو نيست كه امكان برخوردارى از مواهب مادى دنيا را ندارم، بلكه به آن دليل است كه وظيفۀ خطير رهبرى مردم را بر عهده دارم و اين موقعيت ايجاب مى‌كند كه در سختى‌ها و تلخى‌هاى زندگى با ضعيف‌ترين مردم شريك باشم؛ شبانگاه سير نخوابم در حالى كه در گوشه و كنار كشور اسلام گرسنه‌اى سر به بالين بگذارد.
