سلام و عرض تسلیت 1️⃣ علوم ارتباطاتی‌ها اصطلاحی دارن؛ میگن آدما یک وقتایی می‌افتن توی حباب اطلاعاتی؛ یعنی فکر می‌کنن همه مثل خودشون فکر میکنن و نظر اونا غالبه.گ! این مشکل خصوصاً توی شبکه‌های اجتماعی شدیدتره چون این شبکه‌ها طوری طراحی شدن که مدام پست‌ها و پیام‌های هم‌نظر با خودتو ببینی. 2️⃣ علوم شناختیا، میگن حافظه ی تاریخی آدما از وقایع، عموماً توی همون ساعات و روزای اول حادثه شکل می‌گیره و تا سال‌های سال، وقتی یاد اون شخص یا مکان یا واقعه میفتن، همون حس و حال روزای اول براشون زنده میشه؛ خوب یا بد. ⬅️ غرض اینکه یک عده هستن که توی این روزهای غم ملی مون، دارن توی فضای مجازی عربده می‌زنن و شادی می‌کنن و هویت ملی رو زیر سؤال می‌برن؛ اونم طوری که القاء کنن «همه» اینطورین! از طرفی هم بعضی از هم‌وطن‌های ما هستن که توی حباب اطلاعاتی همین فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی اسیر شدن. حافظه ی تاریخی شون داره با همین تصویر شکل می‌گیره که این غم، ملی نیست و «همه» شادن! 🚫 متاسفانه، ما خیلی سخت می‌تونیم توی همون شبکه‌ها نفوذ کنیم و نجاتشون بدیم. ✅ اما یک راه داریم؛ اونم اینه که توی فضای حقیقی، این حباب رو بترکونیم و نشون بدیم اونا «همه» نیستن... 👈 حالا چی کار کنیم؟ — ساده است! هر کار جمعی ای که همبستگیِ ملی مون رو نشون بده؛ مشکی پوشیدن توی این روزا، چسبودن یک عکس پشت شیشه ماشین به عنوان یک رسانه ارزون و سیار و پرمخاطب، حلوا درست کردن و پخش کردن فردا شب جمعه و ... ⚠️ فقط یادمون نره که همین چند روز آتی رو وقت داریم برای ساختن حافظه ی تاریخی مردم مون... و الا روایت اقلیت پرهیاهویی سوار بر ذهن می‌شه که به قول سیدمرتضای آوینی: «... غرب چنین است که در عین ضعف، بیش تر از همیشه رجز می خواند تا خود را در پناه وهم حفظ کند.» ارسالی #حباب_اطلاعاتی #سواد_رسانه #شهید_جمهور