آغوش خود را بازکن، محکم مرا دربر بگیر حَیَّ‌عَلیٰ‌خَیرِالعَمل، یعنی همین آغوش‌ها

‏وضعیت روحیم، مثل یه خمیر دندونه تموم شدست، هی با زور و فشار، سعی میکنم یکم اشتیاق بکشم بیرون از ته وجودم، ولی کلا هیچی نیست :)

-

آن گونه غریبم ك کسی نیست به غربت ، بد جورِ خراب است دلم مثلِ قیامت ، در خویش فرورفتم و در خویش شکستم این خنده ك بر لب زده‌ام نیست حقیقت آن قدر از این خلقِ پرم سخت ك دیگر . ‌. نه میلِ سخن دارم و نه گوشِ نَصحیت ، درشهر بسی گشتم و یک جرعه وفا نیست چیزی ك در این قوم زیاد است، خیانت تا کی همه را بر سرو بر شانه گرفتن! هرکس ك خوشش نیست بگویش به سلامت این گونه ك دنیا به سرم ریخت عذابش ، ای مرگ دوصد بار به اجدادِ تو رحمت ، این سادگی‌ام بود ك مرا از تو جدا کرد نگذار بیفتد همه‌اش گردنِ قسمت . . پرسید ك دنیایِ تو بی من به چه شکل است گفتم ك چنین است فقط حسرتُ حسرت!(:

وای اگر آخرِ این قصه ی پائیز، آذرش بی تو به یلدا برسد . . .

سازگاری ندارد:)

اوج تنهایی؟ اونجایی که فقط خودت می‌دونی که چی داره بهت می‌گذره. شما رو نمیدونم ولی حال دل من اصلا اوضاع جالبی نداره .

« تو که از جنس نماندن بودی پس چرا سنگ زدی برکه آرام مرا »

هیچ‌چیز به اندازه‌ی این تعطیلی‌ها خوشحالم نکرده بود /:

-خواستند از تو بگویند شبی شاعرها عاقبت با قلم شرم نوشتند: نشد !