-

این روزا حوصله هیچ چیز رو ندارم دلم میخواد یک مدت بروم یه جایی که هیچ کس نشناسم خسته‌ام، آدما گاهی دلشون میگیره بی دلیل حال و هوای دلشون ابری میشه بی بهونه هیچوقتم کسی نیست که بهشون کمک کنه درست مثل آسمونی که تو چله ی تابستون بغض کرده و هر آن ممکنه اشکش سرازیر بشه الان دقیقا حال منم مثل همون آسمونه که تو چله تابستون اشکش سرازیر میشه هرچقدر سکوت میکنم تا این ادما باور کنن که خوبم حالِ خودم خوبه با هر لحظه نفرتی که تو وجودمه با فکر کردن اینکه دختر بچه‌ی دهن لقی بودم هرچی به فکرم میرسید و داد میزدم حتی بعضی وقتا واقعا خسته میشدم از حرف زدن اما الان سکوت کردم جلوی همچی با تیکه هایی که بهم میندازن منتظره خندهِ‌‌ی روی صورتم ان ولی خستگی من فقط با خواب ابدی رفع میشه از آدما تنفر دارم بخاطر چی؟بخاطر اینکه من از صمیمی ترین آدم زندگیم دروغ شنیدم با چیزایی که ازم قایم میکردن و بهم نمیگفتن تنفرم بیشتر و بیشتر شد الان فقط شدم یه ادم دلسرد و منطقی که هیچ چیز دیگه براش مهم نیست فقط این روزا پُرِ بی حوصلگیَم و بی حوصلگی موج میزنه از سرتا پام، اینجوریم که : خب که چی؟ تهش که چی؟ برام مهم نیست! باهام حرف نزن، تنهام بزار . . . [به قلـمِ ʜ.ɴ]

- شعر بخونیم

یک درد به دل هست که گفتن نتوانیم یک گمشده ای هست که جستن نتوانیم

ما حبس شده در تن و زندانی خویشیم خود حکم ابد داده و رستن نتوانیم

بر جلوهٔ هر جلوه گری دل بگشاییم ما دلشدگانیم و گسستن نتوانیم

بر جلوهٔ هر جلوه گری دل بگشاییم ما دلشدگانیم و گسستن نتوانیم

ما عهد به نابودی خود بسته و حتی نابود شدیم ، باز شکستن نتوانیم

درگیر هوا و هوس و میل و نیازیم عادت شده این ها و گذشتن نتوانیم

در هیزم عقل و دل ، آذر شدگانیم ما آمدگانیم که رفتن نتوانیم

- حسین علیزاده -