۱۶ آذر ۱۴۰۲... همایش دانشجویی بود ... با عنوان گام دوم ... درجمع عده ای فرهیخته و توانمند ... نخبگانی عالم و عاقل ... یک جای این همایش اما با همه جا فرق داشت ... دو روز تمام کارمان شده بود التماس که کمکمان کنند تا حاضرین را #سورپرایز کنیم ... و موافقت شد ، مطمئنم نظر مادرمان بود ... یک مهمان خیلی ویژه داشتیم... درست لحظه ای که هیچ کس فکرش را هم نمی کرد ، مادر نظر کرده بود و فرزندش دلمان را میزبانی کرد ... برخلاف عرف متداول حاضرین را دعوت کردیم که پشت به سن بایستند ... تعجب را درچشمان حضار می شد دید ... و ... مهمانمان از راه رسید ... و حالا همان چشمان متعجب را میدیدم که دیگر بارانی بودند و در رثای #شهید_خوشنام دُر می فِشاندند ... هرکس با هر تفکری که آنجا بود برای شهیدمان اشک می ریخت ... چه مبارک محفلی بود و چه فرخنده مهمانی ... محفلمان مزین شد به استخوانی که پلاک نداشت اما شمیم عطر زهرا را با خود آورده بود ... #سید برایمان روضه خواند از مادرش ... و برکت مجلس دوچندان شد ... یاد جمله سید شهیدان اهل قلم افتادم که فرمود : پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند، اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده اند. #اللهم_اجعلنی_من_المجاهدین #اللهم_ارزقنا_توفیق_الشهادت_فی_سبیلک #پایگاه_مقاومت_بسیج_شهدای_امداد #استان_مازندران