#مقتل_امام_حسین #حسین_در_مکه امام حسین(ع) در مکه نامه ای برای سران قبایل بصره نوشت و به وسیله ی سلیمان _که یکی از دوستداران و موالیان بود _ارسال کرد. یکی از رؤسای قبایل به نام منذربن جارود فرستاده حسین(ع) را تحویل ابن زیاد داد.چون منذر،پدر زن ابن زیادبود و گمان می کرد این نامه دسیسه و نقشه ای از سوی خود ابن زیاد است تا او را بیازماید. ابن زیاد همان شب سلیمان(فرستاده حضرت) را به دار آویخت و صبح روز بعد به طرف کوفه حرکت کرد تا زودتر از حسین به آنجا برسد و بر اوضاع مسلط گردد. احنف،یکی دیگر از سران قبایل پاسخ نامه امام را نوشت و آیه ی ۶۰ از سوره روم را در آن گنجاند.یزیدبن مسعود نیز سه قبیله بنی تمیم،بنی حنظله و بنی سعد را گرد آورد و به میان آنها رفت و آنها را به یاری حسین فرا خواند. طایفه بنی حنظله و بنی تمیم سخنان او را پذیرفتند اما طایفه بنی سعد به خاطر پیمانی که در جنگ جمل با،صخربن قیس،برای فاصله گرفتن از جنگ بسته بودند،مهلتی خواستند تا مشورت کنند. ابن مسعود در پاسخ آنها گفت:اگر به سخن قیس جامعه عمل بپوشانید و حسین(ع) را یاری نکنید و یزید بر شما حاکم شود حتی یک روز سایه صلح و امنیت را بر سر خویش نخواهید دید. 📚مقرم،ص۱۷۲_۱۷۳ 📚تاریخ طبری،ج۶،ص۲۰۰ 📚مثیرالاحزان،ص۱۲

#مقتل_امام_حسین #حسین_در_مکه ابن مسعود پس از گفت و شنودها،نامه ای به امام حسین(ع) نوشت.وقتی نامه به دست مبارک امام رسید و آن را خواند برای ابن مسعود دعا کرد و فرمود: "خدا تو را از بیم و هراس آخرت ایمنی دهد و عزیزت گرداند و در روز قیامت که روز تشنگی بزرگ است سیرابت نماید" اما پس از مدتی،زمانی که ابن مسعود آماده شد تا برای یاری امام به راه افتد،خبر آوردند که امام به شهادت رسیده است. ابن مسعود با شنیدن این خبر به شدت گریست و بسیار تأسف خورد که سعادت بزرگ شهادت را از دست داده است. 📚مقرم،ص۱۷۵_۱۷۶ 📚مثیرالاحزان،ص۱۳،ص۳۱