#دوم_محرم_ورودیه #کربلاء #مقتل_روضه_مرثیه_تباکی مرثيه ورود امام حسين به کربلا 6 چون امام حسين - عليه‏السلام- در روز دوم محرم سال شصت و يکم هجري قمري به سرزمين کربلا رسيد، سوال کرد: اين زمين چه نام دارد؟ در جواب عرض کردند: نام اين زمين عقر است حضرت فرمودند: اللهم! اني اعوذ بک من العقر. خدايا! من از هلاکت به تو پناه مي برم. در تذکره‏ي سبط است که دوباره امام حسين - عليه‏السلام- پرسيدند: اين زمين چه نام دارد؟ در جواب عرض کردند: کربلا، و به آن نينوا نيز مي گويند که دهي در اين نزديمي است: فبکي عليه‏السلام‏و قال: کرب و بلاء. امام حسين - عليه‏السلام- گريست و فرمود: اندوه و گرفتاري. سپس فرمود: ام سلمه به من خبر داد که جبرئيل نزد رسول خدئا - صلي الله عليه و آله - آمد، و حسين، تو با من بودي و گريه کردي.آن گاه رسول خدا - صلي الله عليه و آله - به من فرمود: پسرم حسين را رها کن، و من تو را رها کردم. پيغمبر تو را گرفت و در دامان مبارک خود نشاند. سپس جبرئيل عرض کرد: آيا او را دوست داري؟ پيغمبر فرمود: آري. جبرئيل عرض کرد: به زودي امت تو او را به شهادت مي رسانند، و اگر بخواهي خاک آن سرزميني که او را در آن به شهادت مي رسانند به تو نشان مي دهم. پيغمبر - صلي الله عليه و آله - فرمود: آري، به من نشان بده. جبرئيل بال خود را بر فراز سرزمين کربلا گشود و آن را به پيغمبر - صلي الله عليه و آله - نشان داد. فلما قيل للحسين عليه‏السلام: هذه ارض کربلاء، شمها و قال: هذه والله هي الارض التي اخبربها جبرئيل رسول الله صلي الله عليه و آله و انني اقتل فيها. هنگامي که به امام حسين - عليه‏السلام- عرض کردند نام اين سرزمين کربلاست، خاک آن را بوييد و فرمود: به خدا سوگند، اين همان خاکي است که جبرئيل آن را به رسول خدا - صلي الله عليه و آله - خبر داد و از آن آگاه گردانيد، و من در همين سرزمين کربلا به شهادت مي رسم. سيد بن طاووس - رضوان الله تعالي عليه - در لهوف مي فرمايد: هنگامي که امام حسين - عليه‏السلام- به سرزمين کربلا رسيدند، پرسيدند: نام اين سرزمين چيست؟ در پاسخ عرض کردند: کربلا. آن گاه حضرت فرمودند: اللهم! اين اعوذ بک من الکرب و البلاء. خدايا! من از اندوه و گرفتاري به تو پناه مي برم. سپس امام حسين - عليه‏السلام- فرمودند: هذا موضع کرب و بلاء و انزلوا، هيهنا محط رحالنا و مسفک دمائنا و هنا محل قبورنا، بهذا حديثي جدي رسول الله صلي الله عليه و آله. اين سرزمين جاي اندوه و گرفتاري است. در همين جا فرود آييد که اينجا محل بار و خيمه‏ها و محل ريختن خونها و محل قبور ماست، و جدم رسول خدا ذ صلي الله عليه و آله - همه‏ي اينها را به من خبر داده است. سپس حضرت و يارانش در يک سو و حر با يارنش در سوي ديگر فرود آمدند. منتهي الآمال، ص 397 و نفس المهموم، ص 206-205. نکاتي مربوط به زمين کربلا سبط از شعبي روايت کرده است که چون حضرت امير المومنين علي - عليه‏السلام- به صفين رفت و به نزديک نينوا که دهي در کنار شط فرات است رسيد، در آنجا ايستاد و به يکي از ياران خود فرمود: ما يقال لهذه الارض؟ نام اين سرزمين چيست؟ در جواب عرض کرد: کربلا. فبکي حتي بل الارض من دموعه. حضرت آن قدر گريه کردند تا زمين از اشکهاي مبارکشان خيس شد. سپس حضرت فرمود: بر رسول خدا - صلي الله عليه و آله - وارد شدم و ايشان را گريان ديدم. عرض کردم: چرا گريه مي کنيد؟ رسول خدا - صلي الله عليه و آله - به من فرمودند: کان جبرئيل عندي آنفا و اخبرني ان ولدي الحسين يقتل بشط الفرات بموضع يقال له کربلاء، ثم قبض جبرئيل قبضة من تراب فشمني اياها، فلم املک عيني ان فاضتا. اينک جبرئيل نزد من بود و خبر داد که فرزندم حسين - عليه‏السلام- در کنار شط فرات و در جايي که آن را کربلا مي نامند، به شهادت مي رسد. آن گاه جبرئيل مقداري از خاک آنجا را برداشت و بويش را به مشامم رساند. من هنگامي که بوي خاک کربلا را استشمام نمودم، نتوانستم جلوي گريه‏ي خود را بگيرم. در بحارالانوار از خرائج نقل کرده است که امام باقر - عليه‏السلام- فرمود: حضرت اميرالمومنين علي ذ عليه‏السلام- همراه مردم حرکت مي کرد، تا يکي دو ميل به کربلا مانده بود. در حالي که حضرت پيشاپيش آنها مي رفت به جايي رسيد که آن را مقدفان (مقذفان) مي گفتند: مدتي در آنجا گردش کرد و فرمود: قتل فيها مائتا نبي و مائتا سبط کله شهداء، و مناخ رکاب و مصارع عشاق، شهداء لا يسبقهم من کان قبلهم و لا يلحقهم من بعدهم. در اين زمين دويست پيغمبر و دويست نوه‏ي پيغمبر که همه شهيد بوده‏اند، کشته شده‏اند. اينحا جاي خوبيدن شتران آنان و بر زمين افتادن عاشقان است؛ آ شهيداني که پيشينيان (در عظمت و بزرگي) به پاين آنها نمي رسند. و آنان که بعدا نيز مي آيند، (در فضل و برتري) نمي توانند به آنها بپيوندند و جاي در پاي آنها بگذارند. نفس المهموم، ص 206-205. سرشگ خوبان، عبدالرحيم موگهي @rozevanoheayammoharramsoghandi