«۱۸. امتحان دانشگاهی توی بیمارستان!» #ز_رضایی (مامان #سیدعباس و #سیدعلی ۶.۵ساله، #فاطمه‌سادات ۵سال و ۲ماهه، #زهرا‌سادات ۲ساله) خبر بارداری من و قبولی دانشگاه تقریباً با هم توی فامیل پخش شد. کسایی که همیشه منو دختر گرفتاری، قضاوت می‌کردن که از زندگی و درس مونده و مجبوره سه تا بچه رو نگه‌داری کنه، حالا در نظرشون به خانمی تبدیل شده بودم که با وجود بارداری، تحصیل هم می‌کنه😒 و چقدر این نگاه، به مادری که ترجیح داده شغل خانه‌داری رو داشته باشه، بد و ناپسنده.🙁 کلاس‌های مجازی شروع شد و من با بچه‌ها کلاس‌ها رو شرکت می‌کردم. از طرفی کمردرد زیادی سراغم اومده بود.😩 سعی می‌کردم هر زمان که می‌تونم توی رختخواب دراز بکشم. بازی با بچه‌ها رو هم به اتاق خودمون منتقل کرده بودم. تاریخ امتحان‌ها که مشخص شد، فهمیدم که دقیقاً مصادف با روزهاییه که باید منتظر اومدن دختر جان باشم.😍 چند باری با دکترم صحبت کردم و گفتن تا جایی که می‌تونیم صبر می‌کنیم ولی جان دخترک از همه چی واجب‌تره.☺️ کلی تلاش کرده بودم که تولد زهرا سادات بعد از اتمام امتحانات باشه، ولی بازم بهم ثابت شد ارادهٔ خدا فوق برنامه‌ریز‌های منه.😉 سه تا از امتحان‌ها رو گذرونده بودم و داشتم برای امتحان بعدی می‌خوندم که با علائم کرونا، بیمارستان بستری شدم. دکترها برای اینکه جنین آسیب نبینه، اتمام بارداری دادن.😢 از شدت استرس مشکوک بودن به کرونا، امتحان‌ها، به دنیا اومدن زهرا سادات، واکنش بچه‌ها به تولد دخترک و سلامتی کوچولویی که گفته بودن بعد از به دنیا اومدن نمی‌تونی پیشش باشی😪، شروع کرده بودم به گریه کردن. با کمک یه پرستار و آرامشی که بهم دادن تونستم به خودم مسلط بش و وقتی زهرا سادات رو دیدم، همهٔ ناراحتی‌ها تموم شد.😍 بعداً آزمایش‌ها هم مشخص کرد که کرونا نداشتم. با‌این‌حال به نظرم لطف خدا بوده برای زمان خوب تولد زهرا سادات. امتحان بعدی رو داخل بیمارستان دادم. درحالی‌که پرستار می‌اومد و می‌گفت که می‌خوام فشارت رو بگیرم.😅 دو تا امتحان بعدی همراه با فسقل جان تو خونه... الحمدلله همهٔ امتحانات رو با نمرات بالایی سپری کردم. چون می‌دونستم شرایطم چه‌جوریه، در طول ترم خونده بودم و نمرات اضافه هم گرفته بودم.😉 هنوز هفت روز از تولد زهرا سادات بیشتر نگذشته بود، که فهمیدم همسرم کرونا گرفتن.😐 مادر همسرم تازه رفته بودن شهرستان. از مادر خودم هم خواهش کردم که اصلاً منزل ما نیان😔، تا مبادا کرونا بگیرن. من موندم که تازه زایمان کرده بودم. نینی جان هفت هشت روزه👼🏻 سه تا بچهٔ کوچیک🥴 و همسری که کرونا گرفته بود.😢 داخل اتاق قرنطینه‌شون کردیم و من شدم پرستارشون. مدام براشون خوردنی‌های مختلف درست می‌کردم تا زودتر بتونن سرپا بشن. مراقب بچه‌ها و خودم هم بودم که کرونا نگیریم. و زهرا سادات که خیلی حساس‌تر بود. حقیقتا روزهای سختی بود...😓 بعد از دو هفته، به لطف خدا حال همسرم خوب شد. بچه‌ها هم فقط دو تاشون یه شب تب کردن و کرونا نگرفتن الحمدلله.🤲🏻 از زمان فاطمه‌سادات فهمیده بودم که خواب مادر باردار چقدر می‌تونه روی خواب فرزند (بعد از تولد) تاثیر داشته باشه. برای همین، از ابتدای بارداری زهرا سادات به ساعات خوابم دقت بیشتری داشتم. حتی اگه به خاطر کمردرد و دست درد، نمی‌تونستم بخوابم، سعی می‌کردم سکوت رو رعایت کنم.☺️ زهرا سادات د‌ل‌دردی بود و تا شبا بتونه بخوابه، حدود دو ساعت طول می‌کشید. ولی الحمدلله از وقتی که می‌خوابید تا صبح، حدود ۴ ۵ ساعتی زمان برای خواب داشتم و همین باعث شده بود‌ که در طول روز سرحال باشم.👌🏻🥰 فاطمه‌سادات از داشتن خواهر خیلی خوشحال بود و خیلی وقت‌ها باهاش حرف می‌زد. انقدر باهاش حرف می‌زد و براش قصه می‌خوند که خوابش می‌برد.😴 بعد می‌اومد به من می‌گفت: مامان! یواش... خوابوندمش.😍 از یه ماهگی نینی، کلاس‌های مجازی مجدد شروع شد. این بار علاوه‌بر مدیریت سه تا بچه، شیر دادن، گرفتن بادگلو و آروم کردن زهرا سادات هم به شرایط کلاس مجازی اضافه شده بود.😅 یادم میاد یه بار استاد ازم خواستن که میکروفونم رو فعال کنم و سوالم رو بپرسم. بهشون گفتم که نمی‌تونم. بچه بغلم خوابیده. اگه بشه تایپ کنم. وقتی این رو شنیدن گل از گلشون شکفت.😍 چیزی بهم گفتن که تا چند روز حالم رو خوب کرده بود. استاد بهم گفتن: «همین که مادر هستی و مادری می‌کنی برای بچه‌هات، یک ملت باید ازت تشکر کنن. اینکه در کنارش داری درس می‌خونی، زحمت مضاعفی هست که با از خودگذشتگی داری انجامش می‌دی...» #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«۱۹. پسرک‌‌ها به سن پیش‌دبستانی رسیدن» #ز_رضایی (مامان #سیدعباس و #سیدعلی ۶.۵ساله، #فاطمه‌سادات ۵سال و ۲ماهه، #زهرا‌سادات ۲ساله) وقتی پسرهای خواهرهام نزدیک یک ساله شدن، بهشون گفتم که نمی‌خواد برید کاپشن بخرید. کاپشن کودکی پسرها سالمه. از این‌ها استفاده کنید.☺️😉 یا سر فاطمه‌سادات وقتی به تخت احتیاج داشتیم، از دیوار، تخت دست‌دوم خریداری کردیم. سالم و نو، با قیمت تقریباً یک سوم. همینطور آغوشی، کالسکه و صندلی کودک... از لحاظ مالی مشکلی نداشتیم، ولی دوست داشتیم این فرهنگ جا بیفته که اگه وسیلهٔ نو و خوبی رو لازم نداری، بفروش و اگه وسیله‌ای نیاز داری، اول بین دست‌دوم‌ها بگرد.😉 به چند دلیل... از لحاظ مالی به صرفه‌تره، از انباشت وسایل جلوگیری می‌شه و به خاطر محیط زیست! چون هر وسیله‌ای که استفاده نشه و دور انداخته‌ بشه، بخشی از زمین خودمون رو آلوده می‌کنه.🥲 و یاد دادن فرهنگ قناعت در عین زندگی خوب، به بچه‌ها.🥰 بخشی از لباس‌های نوی فاطمه‌سادات رسیده بود به دخترک خواهرم و بخشی از لباس‌های نوی دخترک خواهرم، رسید به زهرا سادات. روزی از روزها، وقتی زهرا سادات تازه یک ماهه‌ش شده بود، از محل کارم پیشنهاد یک پروژه جدید رو دادند. خیلی دو دل بودم که برم یا نه.🤔 و در نهایت قبول کردم. اولین باری که بعد از به دنیا آمدن زهرا سادات رفتم محل کارم، ۳۸ روزه بود. محل کار من محیط خوب و امنی برای مادر و کودک بود. مهد مجاور داشت و امکان بردن نوزاد به جلسات رو داشتیم.😍 یه مجموعه با طراحی برای الگوی سوم زن. قطعاً همراه بردن چهار تا بچه به مجموعه برام سخت بود. راحت‌تر بودم بشینم تو خونه؛ ولی دوست داشتم برای آرمان‌هام تلاش می‌کردم و بچه ها می‌دیدن این تلاش رو.☺️ این برام از ارزش‌های دیگه شاید پر رنگ‌تر بود... کرونا به آخرهاش رسیده بود و بعد از عید، کلاس‌ها حضوری شدن. من دو روز در هفته کلاس داشتم. یه روز ۴ کلاس پشت سر هم (۱ تا ۷) و یه روز دو کلاس (۳ تا ۶) دخترک من سه ماهه بود و فقط هم شیر مادر می‌خورد. نزدیکی دانشگاه به خونه، اینجا خیلی به کارم اومد. از خونه تا دانشگاه ده دقیقه راه بود.😍 ده دقیقه آخر یه کلاس، ده دقیقه فاصله بین کلاس‌ها، و ده دقیقهٔ اول کلاس بعدی، نیم ساعت می‌شد. از اساتید برای این ده دقیقه‌ها اجازه می‌گرفتم و بدو بدو می‌رفتم و به زهرا سادات که پیش مادرم بود، سر می‌زدم و دوباره برمی‌گشتم. در تمام مدت با مادرم در ارتباط بودم. اگه می‌گفتن بیداره و گریه می‌کنه، دو بار بین کلاس‌ها می‌رفتم. و اگه می‌گفتن خوابه، فقط یه بار بین کلاس دوم و سوم می‌رفتم.👌🏻 بچه‌های دیگه مستقل بودن و بازی می‌کردن. براشون از قبل نقاشی، رنگ‌آمیزی و بازی آماده می‌کردم. ساعت تلویزیون رو هم استفاده نمی‌کردن که اون زمان استفاده کنن.😅 خواهرم با اینکه همسایه‌مون بودن، ولی نمی‌‌تونستم ازشون کمک بگیرم. چون خودشون اون زمان دوقلوی یک‌ساله داشتن. ولی همسرم معمولاً یک یا دو ساعت آخر می‌رسیدن و بچه‌ها رو می‌گرفتن. همینطور که ترم جلوتر می‌رفت، دخترک بزرگتر می‌شد و کار راحت‌تر. تابستون که شد، رفتیم مشهد تا دوباره از امام رضا بخوایم کربلا رو این بار نصیب خانوادهٔ شش نفره‌مون کنه.😍 بعد از دوسال که کرونا بود، اجازهٔ پیاده‌روی داده بودن و خیلی خیلی خوشحال بودیم و با بررسی‌های زیاد، تصمیم گرفته بودیم که این بار با زهرا سادات ۷ ماهه و بچه‌ها، به کربلا بریم. یادم میاد یه بار یکی ازم پرسید، چرا بچه‌ها رو می‌برید اربعین کربلا؟ گفتم چون نمادها برام مهم هستن.☺️ اربعین و پیاده‌روی یه نماده برای ما... نماد گوش به زنگ بودن... نماد از همه چیز گذشتن برای رسیدن به هدف... نماد کنار هم بودن. و‌ هیچ جای دیگه‌ای این نمادها رو نمی‌تونستم به این وضوح به بچه‌ها نشان بدم‌. سوال‌های پشت سر هم فاطمه‌سادات نشان از همین بود: مامان ،چرا می‌ذارن ما بریم داخل خونه‌شون بخوابیم؟ مامان ازمون پول نمی‌گیرن برای غذاها؟ مامان، اینا امام حسین (علیه‌السلام) رو خیلی دوست دارن؟ مامان، منم دلم می‌خواد مثل این خانمه باشم... از کربلا که برگشتیم، پسرک‌ها به سن پبش‌دبستانی رسیده بودن. همون مهد کودکی که بچه‌ها رو می‌بردم، پیش‌دبستانی هم داشت. فاطمه‌سادات رو هم پیش یک ثبت‌نام کردم. سال تحصیلی‌شون که شروع شد. واحدهای درسی منم شروع شد. البته که کلاس‌های من فقط چهارشنبه و پنج‌شنبه‌ها بودند. تبدیل شده بودم به سرویس مهد کودک بچه‌ها.😅 صبح به صبح چهار تا بچه رو سوار ماشین می‌کردم و می‌رفتیم. اون روزها من برای اولین بار، مادر یک بچه بودن رو تجربه می‌کردم. یکی دو ماه از سال گذشته بود که مادر یکی از همکلاسی‌های پسرها با ترس و لرز پیشم اومد و محترمانه مطرح کرد که یه گفتار درمان خیلی خوب می‌شناسه... #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«۲۰. حرف زدن دربارهٔ گفتار درمانی ممنوع!» #ز_رضایی (مامان #سیدعباس و #سیدعلی ۶.۵ساله، #فاطمه‌سادات ۵سال و ۲ماهه، #زهرا‌سادات ۲ساله) شمارهٔ خانم گفتار درمان رو ازشون گرفتم و زنگ زدم. یکی از پسرها در این مدت صحبت کردنش طبیعی شده بود، اما اون یکی با وجود بهتر شدن، هنوز مشکل داشت... با این حال امید داشتیم که مشکل اون هم طی مراحل رشدش، حل بشه.😢 برای اولین جلسه، چند باری برنامه جابه‌جا شد، ولی بالاخره عصر یک روز که مادرم هم نبودن، یکی از پسرها و فاطمه‌سادات رو به خواهرم سپردم و با اون یکی پسرم و زهرا سادات راهی گفتار درمانی شدیم. زهرا سادات وابستگی شدیدی به من داشت و اصلاً پیش کسی، حتی پدرش نمی‌موند.🥴 در تمام راه این امید رو به خودم می‌دادم که الان گفتار درمان می‌گن که مشکلی نداره و داره بهتر می‌شه. با خودم می‌گفتم فقط می‌خوام خیالم راحت بشه.😊 در طی جلسه رفتار و حرکات و حرف زدن پسرک به طور دقیق مورد بررسی قرار گرفت. زهرا سادات هم در تمام طول جلسه ناله کرد و بهونه آورد.😐 بررسی‌ها که تموم شد، درمانگر از من پرسیدن خب به چه علت مراجعه کردید؟ گفتم که پسرک کمی بد حرف می‌زد و آوردم تا بررسی بشه که نیاز به گفتار درمانی داره یا نه. این جمله رو که گفتم درمانگر با عصبانیت بهم گفت: «خانم این بچه نزدیک ۶ سالشه و هیچ حرفی به جز د و ب نداره و شما تازه می‌خواین بررسی کنید که نیاز داره یا نه!😡 نیاز داره! زیاد هم نیاز داره! ۶ ماه هفته‌ای دو جلسه باید بیاریدش، منزل هم هر روز باید باهاش کار کنید. جلسهٔ بعد هم این کوچولو رو نیارید.» و منی که از درون فرو ریختم.😵 پذیرش اینکه این بچه نیاز به درمان داره، داشت داغونم می‌کرد. حرف همهٔ آدم هایی که این مدت بهم گفته بودن کم کاری تو بوده. اینکه حتماً من مادری نکردم براش.😢 هر جر و بحث کوچیک و بزرگی که از بچگی تا حالا باهاش داشتم، جلوی چشمم اومد و داشتم توش پیدا می‌کردم تقصیر خودم رو... از طرف دیگه میون اون همه کار و بدو بدو و بچه‌داری و دانشگاه و دخترک وابسته، هفته‌ای دو بار رفتن و اومدن رو چطوری مدیریت می‌کردم؟😓 فکر هزین‌های آزاد، کمترین چیزی بود که اون لحظه تو ذهنم اومد... وقتی رسیدیم خونهٔ خواهرم، بهت‌زده ماجرا رو براش تعریف کردم.😔 اعصابم داغون بود. زنگ زدم به خواهر دیگه‌م که دکترن و شروع به گریه کردم. اونقدر باهاش حرف زدم تا دلم آروم شد. تصمیم گرفتم که انجامش بدم. ولی هنوز از قضاوت بقیه می‌ترسیدم. قدغن کرده بودم کسی در مورد جلسات گفتار درمانی با دیگران حرف بزنه. حتی پسرها تو مهد اجازه نداشتن به دوستاشون بگن. به هیچ کس‌. ساعت جلسات رو صبح‌ها انتخاب کرده بودم. ساعت ۱۰ تا ۱۰:۳۰. بچه‌ها رو ۷ می‌بردم مهد؛ زهرا سادات رو که خواب بود، تحویل مربی می‌دادم، همون‌جا جلوی مهد داخل ماشین می‌نشستم تا اگه زهرا سادات گریه کرد بغلش کنم. تا ساعت نزدیک ۹:۳۰ که می‌گرفتمش و شیرش می‌دادم و دوباره می‌خوابوندم و تحویل مربی‌ش می‌دادم و می‌رفتیم.🥺 سخت بود. هیچ کدوم طاقت دوری هم رو نداشتیم. نه من، نه اون... دلم همه‌ش پیشش بود. ولی پسرک هم مراقبت می‌خواست. تازه می‌فهمیدم وقتی مادرم می‌گفت کاش من چهار تا بودم (به تعداد ما بچه‌ها) یعنی چی.🥺 تمرین‌ها زیاد بودن. پسرک حساس شده بود... ناراحت می‌شد. بچه‌های دیگه هم به خاطر وقت اختصاصی‌ای که مادر با پسرک می‌ذاشت، ناراحت بودن... ولی ادامه دادیم.🥲 بارها شد که پسرک گریه کنان اومد گفتاردرمانی. چون می‌خواست بره و بازی کنه و نتونسته بود. دکتر اما کاربلد بودن. بازی می‌کردن و حرف زدن یاد می‌دادن. دونه به دونه، مرحله به مرحله، دل من ولی آروم نبود! مدام سوال‌های مختلف می‌‌پرسیدم. من پسرک رو زود از پوشک گرفتم. این تاثیر نداشته؟ بچه بود یک بار عسل خورد، دلیل اون نبوده؟ یه بار بچه بود خیلی ترسیده... من خیلی براش کتاب می‌خوندم؛ بد بوده یعنی؟ و همهٔ سوال‌هایی که وقت و بی وقت تو ذهنم می‌اومد... #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

#گردهمایی #مادرانه_فناورانه 📌گردهمایی مادرانه فناورانه 🔰 زمان :چهارشنبه ۲۰ دی ماه ساعت ۱۴ 🔰مکان :سالن ربیعی دانشکده کامیپوتر دانشگاه شریف برنامه به صورت حضوری برگزار می‌شود و لطفا حتما در لینک زیر ثبت نام کنید. برنامه شامل گفتگو های جذاب با بانوان فناور و کارآفرینی و برنامه های ویژه است همراه با پذیرایی و مسابقه و جایزه ☎️برای اطلاعات بیشتر با شماره ۰۹۱۲۰۶۳۴۲۳۷ تماس بگیرید. https://evand.com/events/مادرانه-فناورانه-02556586

«۲۱. پس بیا تمومش کنیم...» #ز_رضایی (مامان #سیدعباس و #سیدعلی ۶.۵ساله، #فاطمه‌سادات ۵سال و ۲ماهه، #زهرا‌سادات ۲ساله) نزدیک دی امتحانات ترم آخر ارشد رو دادیم. واحدهای درسی تموم شد و زمان بیشتری می‌تونستم برای پسرک بذارم. تعطیلات عید تصمیم گرفتیم بریم شهرستان پیش اقوام همسرم. آخرین جلسه قبل از عید نکات تکمیلی رو پرسیدم و جلسات رو تا بعد عید تعطیل کردیم.☺️ پسرم اعتماد به نفسش بالا رفته بود. هنوز کسی نمی‌دونست که می‌ره گفتار درمانی. حتی مادربزرگش...🫣 شهرستان که بودیم، چندین بار اقوام بهمون گفتن که چقدر بهتر شده حرف زدنش. همه خوشحال بودن. پسرم از همه بیشتر. وقتی برگشتیم تهران و رفتیم پیش درمانگر، با خوشحالی بهش گفت: خانم، من حرف زدم و بقیه فهمیدن.🥹🥲 و من چقدر با این جمله اشک ریختم. به درمانگر با خوشحالی گفتم تازه کسی نمیدونه. به کسی نگفتیم. دکتر به من‌ نگاه کردن و گفتن بذار یه چیزی بهت بگم: «تو کم کاری نکردی»☺️ از کجا استرس وجودی منو فهمیده بودن، نمی‌دونم... ولی نگاهشون کردم. ادامه دادن: «تو مادر فوق‌العاده‌ای هستی. اینو از وقت گذاری‌ت برای بچه‌ها فهمیدم.» خواستم بپرسم که آخه اگه من فلان کار رو انجام می‌دادم... که مجدد گفتن: «تو کم کاری نکردی. یه اختلاله که ممکنه برای بچهٔ منم پیش بیاد.» حالا دیگه هم من خوشحال بودم هم پسرک.🥰😍🥲 جلسات رو به هر ترفندی که بود، سپری می‌کردم. دخترک اصلاً پیش مادرم و حتی همسرم نمی‌موند‌. بعضی روزها، از حجم فعالیت‌هایی که داشتم و نمی‌تونستم انجام بدم، کلافه و ناامید می‌شدم. ولی دیدن پیشرفت صحبت کردن پسرک، منو امیدوار می‌کرد.🥰 یه بار که پسرم برای رفتن به مطب دکتر، خیلی ناراحتی کرده بود، ماشین رو نگه داشتم و باهاش حرف زدم. گفتم: الان وقتی حرف می‌زنی چه احساسی داری؟ گفت: خوشحالم☺️ گفتم: چرا؟ گفت چون بقیه می‌فهمن من چی می‌گم. گفتم: پس بیا تمومش کنیم. قبول کرد و رفتیم.🥰 هم‌زمان با تموم شدن پیش‌دبستانی پسرها، جلسات گفتار درمانی هم تموم شد.🤲🏻😍 جلسهٔ آخری که گفتار درمان گفتن دیگه نیاز نیست پسرک رو برای ادامهٔ روند ببرم، از شوق اشک می‌ریختم.😭😍🥲😭🥹🥹 حس می‌کردم، کار نیمه‌تمومی که برای پسرک داشتم رو تموم کردم و واقعاً هم خودم به تنهایی انجامش داده بودم. همهٔ جلسات، خودم پسرک رو برده بودم. تمام تمرین‌ها رو خودم باهاش انجام داده بودم. مدیریت زهراسادات که مهد کودک بمونه یا با خودم ببرمش و بیرون باهاش بشینم تا پسرک تمرین‌ها رو انجام بده با خودم بود. البته که همراهی مادرم و همسرم هم در مواقعی که می‌تونستن، بود. هم‌زمان با این اوضاع و احوال بود که اتفاقات پاییز ۱۴۰۱ شروع شد و من بیشتر از قبل احساس کردم که چقدر نیاز به کار فرهنگی در مدارس، مخصوصاً دخترانه وجود داره. به فکر افتادم که به رویای همیشگی خودم یعنی معلمی، جامه عمل بپوشونم...☺️ #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«۲۲. ما از پسش برمیایم...» #ز_رضایی (مامان #سیدعباس و #سیدعلی ۶.۵ساله، #فاطمه‌سادات ۵سال و ۲ماهه، #زهرا‌سادات ۲ساله) با یکی از اقوام مطلع صحبت کردم و ایشون گفتن که آزمون استخدامی این بار، رشتهٔ کارشناسی شما (مهندسی صنایع) رو هم داره.😉 ولی من دوست نداشتم.🥲 چیزی که برای رشتهٔ من بود، صرفاً دبیری کار و فناوری بود... مدرک ارشدم هنوز آماده نبود. چون پایان‌نامه مونده بود. یه بار با یکی از اساتید تا نوشتن پروپوزال پیش رفتم، ولی به دلیل مشغله، نشد ادامه بدم😣 و استاد هم از همکاری باهام منصرف شدن و گفتن که استادت رو عوض کن.😔 اگر با مدرک ارشد مدیریت استخدام می‌شدم، می‌تونستم آموزگار دبستان هم بشم. ولی خب... با راهنمایی اون فامیلمون، ثبت‌نام کردم و شروع کردم به مطالعهٔ مواد امتحانی. مجدد وقت کم و بچه‌داری و خانه‌داری.😅 با همون برنامه‌ریزی‌هایی که قبلاً برای درس داشتم، شروع به مطالعهٔ مباحث کردم... در همین اوضاع و احوال، موقعیت اثاث‌کشی هم برامون پیش آمد.😂 می‌خواستیم به جایی نزدیک محل کار همسرم جابه‌جا بشیم. دوباره تبدیل شدیم به آدم‌هایی که در حال بدو بدو بودن.🤦🏻‍♀️ با سرعت خیلی کم شروع کردم به بسته‌بندی وسایل. ابتدا از وسایلی که کم‌ترین استفاده رو داشتیم. در همین حین، وسایل رو مرتب هم می‌کردم. وسایل اضافه رو دور می‌ریختم، وسایلی که احتیاج به تعمیر داشت، تعمیر کردیم و خلاصه در حین اثاث‌کشی خونه‌تکونی هم کردم.🥰 تمام وقتم رو برای این کار نمی‌ذاشتم و آهسته پیش می‌رفتم و وسط کارا برای درسا وقت می‌ذاشتم.👌🏻 کارهای اثاث‌کشی و ثبت‌نام پسرک‌ها برای مدرسه و کارهای آزمون خودم انقدر زیاد شده بود که مجبور بودم بچه‌ها رو به مادرم بسپارم. روزهای اول زهرا سادات اصلاً پیش مادرم آروم نمی‌موند.😰 می‌خندیدم و می‌گفتم این بچه شما رو اصلاً ندیده.🫣😅 واقعاً همینطور بود. مادرم با اینکه نزدیک من بودن، ولی شاید تا اون موقع و بعد از اون یک ترمی که زهرا سادات نوزاد بود، خیلی نتونسته بودن دخترک رو نگه دارن. اصلاً دخترک پیشش نمی‌موند و مدام گریه می‌کرد. یه بار مادرم بهم گفتن: «به هرکسی می گم که ما توی یه ساختمان زندگی می‌کنیم، ولی شما انقدر مستقل هستید که تمام کارهای بچه‌داری رو خودتون می‌کنید، باورش نمی‌شه.» همیشه و همیشه لطف مادرم بالای سرم بوده. ولی تا جایی که تونستم، سعی کردم بهشون زحمت ندم.☺️ روز امتحان فرا رسید. با توکل به خدا رفتم و امتحان رو به خوبی دادم. با این حال نگران بچه‌ها بودم و سردرگم در دوگانگی نقش‌های مادری و معلمی. بچه‌ها چطور کلاس اولشون رو سپری کنن؟ دخترها رو چیکار کنم؟ یعنی چی می‌شه؟😶 حتی روز مصاحبه وقتی قرار بود برم، نشستم و گفتم من نمی‌رم. نمی‌خوام!😅 همسرم کلی باهام صحبت کردن که بچه‌ها بزرگ شدن. ما از پسشون برمیایم. تو می‌تونی. تا الان با توکل به خدا تونستی. از الان به بعدم همینطور...☺️ و بالاخره رفتم مصاحبه. اثاث‌کشی قرار بود اواخر مهر باشه و مدرسهٔ پسرها نزدیک منزل جدید بود. اون روزهایی از مهر که هنوز جابه‌جا نشده بودیم، خیلی سخت شد. چون مجبور بودم که هر روز حدود ۳ ساعت وقت برای بردن و آوردن پسرها صرف بکنم.😩 روز قبل اثاث‌کشی، مادر همسرم برای کمک اومدن و تا چند روز بعدش هم موندن. بالاخره جابه‌جایی‌ها تموم شد و کمی کارها روی روال افتاد.😍 روز دومی که فراغ بال داشتیم، به همسرم گفتم باور کنید دو روز دیگه اعلام می‌کنن باید برید مدرسه😅 و همین شد...😂 پنج‌شنبه شب، تماس گرفتن که فردا جمعه بیاین برای ساماندهی.🙃 تعداد معلم‌ها کم بود و آموزش و پرورش تاکید زیادی داشت که معلم‌ها هر چه زودتر شروع به کار کنند. و من از اول آبان امسال به صورت رسمی مشغول کار شدم. برای دبیری دورهٔ دوم دبیرستان. درس‌ها چون سال اول هست، کمی نامرتبط هست و زمان زیادی می‌بره تسلط به متن کتاب‌ها. الان، سه روز مدرسه می‌رم و مابقی روزها خونه‌م. این روزهایی که منزل هستم، سعی می‌کنم خونه رو تمیز کنم تا برای روزهایی که نیستم ذخیرهٔ تمیزی داشته باشم.😅 همینطور سعی می‌کنم بیشتر با بچه‌ها زمان بگذرونم. قبل اینکه بخوابم، کیف مدرسه و مهد کودک بچه‌ها، حتی لباسی که قراره بپوشن، کیف و لباس‌های خودم، تغذیهٔ پسرک‌ها و هر چی لازم هست رو آماده می‌کنم.☺️👌🏻 امسال پسرها مدرسه می‌رن و دخترها مهدکودک. همگی صبح‌ها با هم از خونه خارج می‌شیم و ظهرها برمی‌گردیم خونه. #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«۲۳. فقط باید بخوای...» #ز_رضایی (مامان #سیدعباس و #سیدعلی ۶.۵ساله، #فاطمه‌سادات ۵سال و ۲ماهه، #زهرا‌سادات ۲ساله) خیلی‌ها می‌پرسن چطوری می‌رسی به همهٔ کارات؟ و وقتی می‌گم خب ممکنه به یه سری‌ها نرسم😉، تعجب می‌کنن! خب مگه کسی که چند فرزند داره آدم نیست؟😅 گاهی بعضی‌ها که من رو می‌شناسن، مدام می‌گن ما خجالت می‌کشیم جلوی تو از مشکلات بچه‌ذاری بگیم، تو خیلی صبوری و... در صورتی که منم مثل همهٔ مامان‌ها، بارها و بارها کم آوردم🙃 و حداقل این فکر چندین بار تو ذهنم اومده که وای کاش تنها بودم... و اصلاً بد هم نیست. ولی وقتی مدام از اطراف بهت می‌گن که تو توانمند هستی، تو قوی هستی، یا خیلی صبوری، اگه یک زمانی کم بیاری یا صبرت تموم بشه، حتی اگه کسی نفهمه و نبینه، تو ذهن خودت، آدم دورویی شدی...😣 و این کم‌کم روانت رو خراب می‌کنه. ما مادران چندفرزندی، دائم در معرض قضاوت بقیه هستیم. چون چند تا بچه آوردیم! اگه یه وقت ما ناراحت و عصبی بشیم یا بچه رو دعوا کنیم، سریع می‌گن که چون چند تا آورده، نمی‌تونه تربیت کنه.😶 یا مثلاً اگه بچه مریض بشه، سریع می‌گن که چون رسیدگی نداشتی!🥲 یا اگه دفتر بچهٔ کلاس اولی کثیف بشه، یا دیکته نمرهٔ کمی بگیره، خیلی راحت قضاوت می‌کنن که چهار تا بچه داره و نمی‌تونه به همه‌شون برسه...🫢 درحالی‌که ممکنه همهٔ این اتفاق‌ها برای یه مادر تک فرزندی هم بیوفته. چون طبیعت زندگیه. مهم اینه که چه‌جوری باهاش رشد بدی خودتو و مدیریتش بکنی. خدا نکنه موقع خرید برای بچه‌ها، حساب‌کتاب کنی یا مثلاً بگی که الان روز اسباب‌بازی نیست! سریع محکوم به این می‌شی که نداشتی، بچه نمی‌آوردی.🤦🏻‍♀️ در صورتی‌ که اصلاً پشت خیلی از حساب کتاب‌ها تربیت اقتصادی بچه هست. ما مادرهای چند فرزندی، اگه خودمون همهٔ کارهای خونه رو انجام بدیم، می‌گن زندگی‌تو تباه کردی و شدی بشور و بساب خونه و اگه پرستار بگیریم یا مادرمون کمک کنه، می‌گن کمک داشته که آورده!😶 برای من خیلی اتفاق می‌افته ببینم نمی‌تونم به همه کارها برسم، تو این مواقع سعی می‌کنم اولویت‌ها رو در نظر بگیرم. از کارهایی شروع کنم که اگر انجام ندم، زندگی مختل می‌شه. مثل غذا یا ظرف‌ها... و اینکه عادت کردم چند تا کار رو با هم انجام بدم. مثلاً اگه بخوام تلویزیون ببینم (کلا که کم می‌بینم)، هم‌زمان کار دیگه‌ای هم دست می‌گیرم.😉 مثل مرتب کردن محوطهٔ جلوی تلویزیون، خرد کردن پیاز، مرتب کردن کیف پسرها یا نقاشی دور دفترهاشون. یا مثلاً دیکتهٔ پسرها رو، حین تمیز کردن گاز می‌گم. یا تماس‌هایی که دارم با هندزفری بلوتوثیه (با قیمت کم خریدم) و حین مرتب کردن آشپزخونه. از بچه‌ها کمک می‌گیرم برای مرتبی خونه. مثلاً دو بار یا یک بار در روز می‌گم بدو بدویی🤭 خونه مرتب بشه. یعنی فقط همه چی از هال بره سر جاش. با این حال اگه هم نرسم به کاری، تلاش می‌کنم نیمهٔ پر لیوان رو ببینم.😅 مثلاً اگه فقط تونستم اتاق رو تمیز کنم، دیگه استرس بقیهٔ خونه رو نداشته باشم و از تمیزی همون اتاق لذت ببرم.😊☺️ شاید بعضی مادرها، خودشونو با بقیه مقایسه کنن و احساس ناتوانی یا شکست کنن، ولی در واقع این مهمه که آیا از زمانی که دارم، استفاده می‌کنم یا نه... این چیزیه که خداوند هم در آخرت ازمون سوال می‌‌کنه.😉 من همیشه به خودم این امیدواری رو می‌دم: تو روایت هست که خداوند در روز قیامت از ما می‌پرسن جوانی‌ات رو در چه راهی خرج کردی؟ و من به واسطهٔ مادر بودن‌های پشت سر هم، امید دارم بتونم اونجا این جواب رو بدم که داشتم به بنده کوچولوهای شما خدمت می‌کردم... و شاید این قبول بشه از من.🤲🏻 اینکه بدونیم هدفمون از زندگی چی هست و بعد براش برنامه‌ریزی کنیم، کل هدف من برای نوشتن این یادداشت‌ها بوده. اگر فرزندآوریه، اگر فعالیت اجتماعیه، اگر مرتبی خونه‌ست، اگر یکنواخت کردن زمان خواب بچه‌ست... همه و همه با برنامه‌ریزی و توکل به خدا امکان‌پذیره... در آخر اینکه من سعی کردم تو این نوشته‌ها، واقعیت رو بگم... ولی ادعا نمی‌کنم که تونستم همهٔ واقعیت رو بگم. بالاخره کل دوران یا تحولات رو نمی‌شه گفت. همین شیرینی‌ها و تلخی‌ها، راحتی‌ها و سختی‌ها کنار هم هست که زندگی رو می‌سازه... #قسمت_پایانی #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif