🔈برنامه 127، آیه 32 ـ 35 🌺چکیده این برنامه: 🔹پاسخ دوم به پرسش برنامه گذشته: خداوند پس از آن که از روح خودش در گِل آدم دمید، به سجده فرمان داد؛ یعنی آنچه شایسته‌ی سجده بود، آن روح الاهی بود، نه گِلِ بدبوی آدم. اما وقتی خداوند پرسید: «چرا سجده نکردی؟» ابلیس پاسخ داد من از آتشم و آتش از گِل بهتر است و از روح الاهی سخن نگفت. این گفته‌ی ابلیس، پاسخِ آن پرسش نبود و صرفاً بر این دلالت می‌کرد که او قصد تمرّد و سرکشی دارد، نه این که واقعاً شبهه‌ای برایش مطرح شده باشد. 🔹در سوره حجر مطلق لعنت به ابلیس نسبت داده شده؛ اما در سوره صاد آمده: «لعنتی» (= لعنت من). تعبیر «لعنت من» به خاطر هماهنگی با آیات پیش از آن است که خلقت انسان را به «دو دست» خداوند نسبت داده بود. 🔹نسبت «دو دست» به خداوند، ممکن است به چند چیز اشاره کند: 👈این که خداوند در برخورد با انسان هم صفات جمالش ظاهر می‌شود و هم صفات جلالش؛ 👈این که خداوند هنگام اعطای نعمت، هم فراوان می‌دهد و هم با تکریم و احترام. #آرشیو #سوره_حجر #نافرمانی_ابلیس #لعنت #امر_به_سجده 🔸https://t.me/maede_aasmani 🔸https://eitaa.com/maede_asmani