مـَ؋ـتونِنا؏ِـم .
ازم پرسیدن رفقایی که ظالمانه به قلبت آسیب رسوندن دوست داشتن ؟
مدت ها بعد از رفتنشون ی جمله باعث درگیری منو مغزم شده بود ، میگه که ، آدم هایی که دوستت داشته باشن به هیچ وجه تورو رها نمیکنن ؛ ولی شنیده بودم که گاهی وقتا در افسانه ها و تعریفات گفته میشه که انسان ها گاهی اوقات موجب خطراتی در زندگی ، فضای اجتماعی ، و پیشرفت ِخود میشوند و موجه است که تو را ترک کنند ، امّا خیال خوش ، وجودی را نباید شرح دهد ؛ و خب بنظر من آدم هایی که به تو علاقمند باشن و یا ساده تر بگم دوسِت داشته باشن هیچوقت ترکت نمیکنن شاید بتونن بخاطر غرور و کوفت و زهرماریهای ِدیگه باهات سرد رفتار کنن و مثل قبل موجب دلخوشی تو نشن ، اما هیچوقت بهت آسیب نمیرسونن ؛ و از زمان حال تنها چیزی که برام باقی مونده ی ِزمزمهٔ کاملا وحشتناکی ِکه گاهی وقتا سر از مریض خونه ی بدون واگیر درمیارم و که شامل ِدستورات ِمغز و قلب ُذهن ، به دلیل دلتنگی و تخلیه ای به عنوان خاطرات برای شرح ها و روایات ؛
خداوندا ، تو را سپاس میگویم برای آن اندوهی که با همه ی سنگینی او مانند بغض و سنگ در گلو مرا به سوی تو کشاند ، برای رنجی که در دل نهفتم و پلی شد میان ضعف ِمن قدرت ِتو ، و چه زیباست دردی که انسان را به آستانه ی بندگی ِخدا می رساند .