🔸قصۀ پرغصۀ دیدار (۲) بگذاریم ولی، ولی بماند مریم صدری قالب تعاملی که حضرت زهرا(س) به خون خود آغشته کرد و برایمان به امانت گذاشت هم همین است. نمی‌دانم، شاید الان کمی بتوانید شرمندگی‌ام را درک کنید. پر و بال فاطمه‌های آقا را بستند که هر سال آقا ناگزیر از تکرار است. فاطمه‌ها می‌دانند باید جلوی او باشند، بروند و پا روی مین‌ها بگذارند تا مسیر جدید باز شود تا امت با جلوداری ولی به آن‌سوی تپه برسند و حال ولی دستور بعدی را بدهد. یک‌بار تاریخ خودمان را ورق بزنید تا جلوداری فاطمه‌های انقلاب را ببینید. مخاطب حرف‌های آقا در این دیدارهای سالانه برایم چند دسته‌اند: زنان، مردان، حلقهٔ میانی و قانون‌گذار. روضهٔ زنانه را خواندم، اما یک قسمتش ماند که گریزی زدم: اینکه چرا هنوز هم خانم‌ها با شنیدن اینکه زن مدیر خانه است، نه کارگزار، از خوشحالی روی پا بند نمی‌شوند؟ نمی‌دانم عقل توجیه‌گر عده‌ای اینجا چه برای ارائه دارد، اما به‌گمانم این یکی را حداقل باید به خود بگیرد. به نظرتان توصیه‌های سالانهٔ آقا دربارهٔ نحوهٔ تعامل و نوع نگاه به زن برای کیست؟ سختش نکنیم؛ نهایتاً ادمین‌های خوش‌مزه در سطحی‌ترین لایه با این توصیه‌ها در قالب جوک برخورد می‌کنند و آقا دوباره سال بعد می‌فرمایند: «زن کارگزار نیست!» چه بلایی سر مرد انقلابی آمده که آن‌قدر از میدان دور است که آقا باید آن‌قدر مصداقی ورود کند و به او بگوید که چه باید انجام دهد؟ این‌ها را درحالی می‌نویسم که اشک در چشمانم حلقه زده از اینکه تمام این حرف‌ها آن‌قدر روی زمین مانده که بارها مثل روز اول باید تکرار شوند. خط بعدی روضه که برای حلقهٔ میانی و قانون‌گذار است، مخصوصاً با حماسه‌آفرینی دربارهٔ مهریه در روز دیدار را خودتان برای خودتان بخوانید. درد من این است که ولی را به پدرِ توصیه‌گر مهربان و خیراندیشی که هوایمان را دارد، تقلیل دادیم. اصلاً به روی مبارکمان نمی‌آوریم که حرف‌هایش فرمان است و لازم‌الاجرا. همین است که هر سال برای دیدن آقا، رنگ پرده‌های بیت و «زن کارگزار خانه نیست» ذوق می‌کنیم و بعدش با لبخند رضایت به زندگی عادی‌مان برمی‌گردیم تا سال بعد. نهایتاً اگر خیلی هنر کنیم موشکافانه به دنبال واژه و اشاره‌ای از آقا هستیم تا تفسیرهای خودمان از او را مزین به مهر تأیید کنیم. خودمانی بگویم، همگی در حال مصرف آقا هستیم. 📝 فصلنامه هفده دی|جستار مجازی @mag_17dey

🔸سرباز خط مقدم یا سیاهی لشکر؟! از پیشتازی در انقلاب تا حاشیه نشینی در تشکل‌ها؛ روایت به عقب رانده شدن دختران دانشجو فاطمه قربانی همیشه یکی از رویاهایم این بود که دوران دانشجویی‌ام، حوالی انقلاب و اوایل شکل‌گیری نظام اسلامی سپری شود. هر بار تصاویر دانشجویانی را می‌دیدم که پیش از انقلاب تظاهرات برپا می‌کردند، مبارزه می‌کردند، مخفیانه کتاب‌های ممنوع را ردوبدل می‌کردند، ساعت‌ها با مخالفین بحث و جدل می‌کردند و برای آرمانشان زخم برمی‌داشتند، آرزو می‌کردم کاش من هم یکی از آنها بودم. وقتی تصاویر دانشجویان، به ویژه دختران دانشجویی را می‌دیدم که سفارت آمریکا را تسخیر کردند، شوری وصف‌ناشدنی، وجودم را در بر می‌گرفت. احساس قدرت می‌کردم. احساس می‌کردم در جوانی و با دست‌های خالی هم میتوان با استعمار گلاویز شد. زمانی هم که تریبون‌های دانشجویان تشکیلاتی را در دیدار با رهبر انقلاب و رؤسای جمهور می‌شنیدم، گمان می‌کردم جنبش دانشجویی هنوز هم پررمق است. قلبم تندتر می‌زد و آرزو می‌کردم زودتر رخت دانشجویی بر تن کنم و یکی از آن مشت‌های گره‌کرده و فریادهای بلند باشم. به ویژه آن سالی که خانم رضوی علوی به عنوان نمایندۀ دفتر تحکیم وحدت در دیدار رهبری با تشکل‌های دانشجویی صحبت کردند، از خوشحالی سر از پا نمی‌شناختم. آرزو می‌کردم روزی من هم امکان ایستادن و صحبت کردن در این جایگاه را داشته باشم. آن وقت‌ها نمی‌دانستم در تشکلی که قرار است در آن فعالیت کنم، این سهمیه هیچ وقت به دختران تعلق نمی‌گیرد. تصوراتم با واقعیت بسیار متفاوت بود. فعالیت‌های زیادی داشتیم. حلقه‌های مطالعاتی برگزار می‌کردیم. دربارۀ موضوعات روز سخنران دعوت می‌کردیم. مناظره می‌گرفتیم. اردو می‌بردیم. فیلم و مستند اکران می‌کردیم. آن وسط‌ها هم مطالبه‌گری‌هایی داشتیم که گاهی به ثمر می‌نشست. اما در مقایسه با انتظاراتی که آقا هر سال در دیدارهایشان با ما مطرح می‌کردند، خیلی عقب بودیم. جنبش دانشجویی که روزگاری مانند دونده‌ای چابک و پرقدرت بود و نظام سلطنت را براندازی کرده بود، حالا به نفس‌نفس افتاده بود و به سختی گام برمی‌داشت. وضعیت ما دختران که چندان جالب نبود. عکس‌های زنان مجاهد و انقلابی مانند خانم دباغ را به دیوارهای اتاقمان در تشکل می‌زدیم. اما بعد از چهار دهه از انقلاب، عمدۀ وقتمان در تشکل صرف این میشد که هر روز گعده و برنامه بگیریم تا برای اصل ضرورت حضور اجتماعی زن استدلال بیاوریم. حتی یک بار برای اینکه یک سخنران در یکی از برنامه‌هایمان از اشتغال زنان بیش از اندازه دفاع کرده بود، مجبور شدیم به جلسه نظارت برویم! آن وقت‌ها همیشه حلقه‌ی مطالعه و گفتگو دربارۀ بیانات رهبری در حوزۀ زنان داشتیم. کتاب‌هایی را می‌خواندیم که بیانات را جمع‌آوری کرده بودند. ولی هیچ کدام کامل نبودند. برای همین من بعد از دورۀ تشکیلاتی تازه یک جایی خواندم که آقا گفته بودند: «خانم‌ها، سربازان خط مقدم انقلاب بودند و این به معنای واقعی کلمه است و من به عنوان یک مبالغه نمی‌گویم. اگر زنها با انقلاب سازگار نبودند و به آن باور نداشتند، مطمئناً این انقلاب واقع نمی‌شد». اما ما به سختی خودمان را در انتهای صف جا می‌کردیم. حتی وقتی تصمیم گرفتیم یک طرح بزرگ دربارۀ مسائل زنان در دانشگاه اجرا کنیم، مسئولیت ستاد آن به یکی از آقایان واگذار شد. البته ما برای تغییر این وضعیت تلاش زیادی داشتیم. برای مثال با چاپ یک نشریه و اثبات توانایی‌هایمان توانستیم جایمان را در تحریریۀ نشریه اصلی تشکل پس بگیریم. یا یکی از دوستانمان آنقدر در طراحی حرفه‌ای عمل میکرد که با اصرار طراحی‌های مهم را به او می‌سپردند. با پافشاری و سخت‌کوشی اجازه نمی‌دادیم در تصمیم‌گیری‌های مهم ما را نادیده بگیرند. این تغییرات کوچک کمی به ما دلگرمی می‌داد. هر چند که بسیاری از آنها در دوره‌های بعد از ما دوباره از میان رفت. روزهایی که می‌دیدم جنبش دانشجویی به حال احتضار افتاده است، فکر میکردم شاید یکی از مهمترین علت‌هایش همین باشد که سربازان خط مقدم آن، به سیاه‌لشکر تبدیل شده‌اند. دخترانی که در دورۀ انقلاب و دفاع مقدس پیشران بودند، حالا به انفعال کشیده شده‌اند. تا مدت‌ها از دیدن این روند پسرفت عصبانی بودم. اما مدتی پیش در یک رویداد دانشجویی، دخترانی خوش‌فکر و پرشور را راهبری کردم که توان زیادی برای انجام کارهای بزرگ داشتند. کاش بتوانند زمین بازی را عوض کنند. 📝 فصلنامه هفده دی|جستار مجازی @mag_17dey

🔸«اون حضرت زهراست، فرق داره»(۱) حضرت زهرایی که نمی‌شود از او الگو گرفت! زینب علی‌اشرفی نیم‌ساعتی از وقت جلسۀ تفسیر خانم‌ها مانده بود و یک‌ساعتی هم تا اذان ظهر. چند مرد بی‌اعتنا به حضور خانم‌ها سرشان را انداختند پایین و وارد مسجد شدند. یکی‌شان بیرون مسجد گفته بود که خانم‌ها بروند خانه‌شان قرآن بخوانند. استاد تفسیرمان اعتنا نکرد. مردها رفتند آن‌طرف پرده و خانم قزوینی هم این‌طرف، درسش را سر گرفت. ماه رمضان اوایل دهۀ هشتاد بود. شنیدم که آن‌طرف پرده پیرمردها غرغر کردند و خانمی هم این‌طرف دم‌به‌دمشان داد: -چه معنی داره صدای زن رو مرد بشنوه؟ نوجوان بودم و سر پربادی داشتم. رفتم سراغش: -چرا کلاسو به‌ هم می‌زنید؟ دوباره حرفش را تکرار کرد. با چه آب‌و‌تابی هم! اصلاً متوجه تناقض حرفش نبود که همان موقع صدای خودش را هم پرده‌نشین‌های ریش‌و‌سیبیل‌دار می‌شنوند. گفتم: «اشکال شرعی اگه داشت حضرت زهرا(س) تو مسجد برای مردها خطبه نمی‌خوند.» جوابش را فاتحانه پرت کرد توی صورتم: -اون حضرت زهراست. فرق داره. آن روز اولین بار بود که این حرف را می‌شنیدم؛ ولی آخرین بار نشد. بعد از آن هر وقت بحث حضور اجتماعی زن مسلمان و کنشگری‌اش شد و به این حضور تاریخی و تاریخ‌ساز ارجاع دادیم، عینِ هر بار استثناسازی نظریه‌پردازانِ «پرده‌نشینی زن در هر زمان و مکان و شرایطی» شروع شد: -اون حضرت زهراست. فرق داره. آنقدر تکرار کردند که بعید نبود یکجایی ما هم باورمان بشود حضرت زهرا(س)، استثناست. شک کنیم در اینکه حضرت فاطمه(س) برای همۀ ساحات زندگی یک مسلمان-اعم از زن و مرد- الگو باشد. شکی که این گروه انداخته بودند به جانمان نقطۀ پایان نداشت. می‌توانست برسد به اینجا که اگر این کنش حضرت استثنا باشد پس لابد باقی رفتارهای زنانه و مادرانه‌‌اش هم استثناست! ما که ظرفیت ایشان را نداریم. نکند حجاب و حیایشان هم استثنا باشد! بعد از آن هم قطعاً شک‌ می‌شد مورچۀ سیاهی که روی سنگ سیاه، نرم‌نرم جلو می‌رفت و کسی نمی‌دیدش. بعید نبود که حتی برسد به جاهای باریک: -اگر ماجرا اینی باشه که اینا می‌گن، هر فاطمیه حرف زدن از سیرۀ دختر پیامبر چه غرض عقلایی می‌تونه داشته باشه؟ اینطوری که می‌شه یه خاطره‌پردازی فانتزی-درام از گذشتۀ تاریخی امت! ولی اینطور که نمی‌شد؛ تنگ‌نظرها به اسم دین هر کاری بکنند، شک بیندازند به جامعه، ما هم شک را ول کنیم تا برای خودش بچرخد و سنگر‌به‌سنگرِ قلب و ایمان‌مان را تسخیر کند؟ اگر قرار بود حضرت فاطمه(س) استثناء باشد، اسمش را زهرا نمی‌گذاشتند که بشود نور و بتابد به معرکه‌های تاریخ و حق و باطل را از هم جدا کند. اگر قرار بود استثنا باشد که لازم نبود رهبری توصیه کند: «ما باید خودمان را به این مرکز نور نزدیک کنیم.» یکی از منابع اصلی شناخت ما از حضرت زهرا(س) همان خطبۀ معروف در مسجد مدینه است که به اسم یکی از موضوعاتش نام گرفته و مشهور شده به «خطبۀ فدک». غالباً این خطبه را که رفت نفاق اهل سقیفه را رو کند از بعد ادبی و محتوایی‌اش خوانده‌ایم. درستش هم همین است. اما کاملش، نه! خطبۀ فدک، یا بهتر بگویم «قیامِ حضرت زهرا برای خطبه‌خوانی در مسجد» یک نکتۀ مغفول هم دارد که بیشتر از همه‌، آن‌هایی به آن دقت نکرده‌اند که لقلقۀ زبانشان شده است: «اون حضرت زهراست. فرق داره.» آن روزی که حضرت زهرا(س) چادر سر کرد و راهی مسجد شد، نرفت که فقط روی فضای پرنفاق و غبارآلود آن‌روزهای مدینه نور بیندازد. حضرت، خورشید شد برای تمام معرکه‌های تاریخی‌ای که ممکن بود در آنجا قرائت‌های کج‌و‌معوج، دینِ مردم را به ناکجاآباد برساند. حضرت آنجا ایستاد برای انسان، برای انسانی که حقش بود مؤمن باشد و برای ایمانش بجنگد. 📝 فصلنامه هفده دی|جستار مجازی @mag_17dey

🔸«اون حضرت زهراست، فرق داره»(۲) حضرت زهرایی که نمی‌شود از او الگو گرفت! زینب علی‌اشرفی برگردیم به صحنه! مدینۀ چند روز بعد از رحلت پیامبر، مدینۀ خفت‌زدۀ سقیفه‌آلود. حضرت زهرا(س) همراه با زنان همدل، نه بیایید بگوییم زنان هم‌جبهه، راهی مسجد شد. به محض ورود او پرده کشیدند و بانو ایستاد به خطابه. جزئیات مهم‌اند. «چه کسی چه گفت و چه کرد و چه نکرد‌»ها در فهم تاریخ مهم‌اند. دختر پیامبر ایستاده است به خطابه و من دارم تاریخ را با جزئیاتش می‌خوانم. توقع دارم «اَلْحَمْدُللَّـهِ عَلی ما اَنْعَمَ» به «وَ لَهُ الشُّكْرُ عَلی ما اَلْهَمَ» نرسیده یکی از آن طرف پرده بلند شود و غرغر کند، یا نه اصلاً داد بزند که «چه معنی داره صدای زن رو مرد بشنوه؟» از روی منبع دست‌اول، متن خطبه را می‌خوانم و سندش را. حضرت با بلیغ‌ترین و فصیح‌ترین بیان از حمد خدا و شهادت به وحدانیتش رسیده است به رسالت پدرش «اِبْتَعَثَهُ اللَّـهُ اِتْماماً لِاَمْرِهِ، وَ عَزیمَةً عَلی اِمْضاءِ حُكْمِهِ»، از خدمات رسالت می‌گوید و خطبه را می‌برد و می‌رساند به آنجا که کردار غلط اهل سقیفه و پیروان‌شان را می‌کوبد توی صورت‌شان «تَسْتَجیبُونَ لِهِتافِ الشَّیطانِ الْغَوِی»؛ به کل تاریخ می‌گوید این‌هایی که مخاطب امروز من‌اند، این‌هایی که خشم من را برانگیخته‌اند بعد از پیامبر شده‌اند دست راست شیطان، او را از کمینگاهش بیرون کشیده‌اند و حالا هم افتاده‌اند پشت‌سرش. کدام یک از جزئیات توجهم را جلب کرده است؟ خطابه یک دست است. کسی نه اولش مانع خطابه شد نه وسط‌هایش پرید لابلای کلماتش. هیچ کدامشان هم نگفت «زن را چه به حرف زدن بین مردها؟» با شناختی که از پرده‌نشین‌های ریش‌و‌سبیل‌دار آن روز مدینه دارم مطمئنم که این رفتار از ویژگی‌های شخصیتی و فردی آنها ناشی نشده است. آن جامعۀ اسلامی که پیامبر سال‌ها برای ساختش خون دل خورد، این را ایجاب کرده است. فهم من می‌گوید، حرف زدن زن بین مردها و بالاتر از آن، خطابه‌گویی زنان در جمع مردانِ مدینۀ نبوی امری عادی بود و پذیرفته شده. روایات زیادی هم داریم که زنانی در مسجد بر پیامبر وارد شده‌اند و گلایه‌ای طرح کرده‌اند یا سؤالی. در هیچ کدام، هیچ گزارش تاریخی نداریم که مردی از آن طرف پرده دخالت کرده باشد: «زن را چه به این کار؟» همین‌ها یعنی که کنش‌گری اجتماعی زن در جامعۀ نبوی امری بدیهی بود و الا اگر حضرت زهرا استثنا بود، رجاله‌های همان روز مدینه خوب بلد بودند به همین استثنابودگی چنگ بزنند و نگذارند حضرت زهرا آن‌طور بی‌اعتبارشان کند. اگر کنشگری اجتماعی زن در جامعۀ نبوی یک امر بدیهی نبود، آن روزِ مدینه شعور نداشت که بگوید حضرت زهرا به خاطر جایگاه رفیع معنوی‌اش استثناست. از خیل اسناد خطبه، حداقل در یکی از آن‌ها کلامی و طعنه‌ای وارد می‌شد که به حضرت عتاب کرده باشد: «زن را چه به این کارها؟» 📝 فصلنامه هفده دی|جستار مجازی @mag_17dey