#داستان #نماز_خواندن_خوابیده حمید روی تخت بیمارستان بود. ملافه‌ی سفیدی سرش کشیده بود و آروم آروم اشک می‌ریخت. دو روز بود که از عمل او می‌گذشت. حمید حوصله‌اش حسابی سر رفته بود. او یک غصه‌ی بزرگ دیگه هم داشت. او فکر می‌کرد در اتاق بیمارستان نمی‌تونه نماز بخونه. دلش برای مسجد، بچه‌های مسجد و تکبیر گفتن در نماز جماعت تنگ شده بود. یه‌دفعه صدای در اومد. نگاه حمید به آقای سبحانی، روحانی مسجد، افتاد. او با دوستان حمید به عیادتش اومده بودند. آن‌ها با حمید سلام و احوالپرسی کردند. آقای سبحانی دست حمید رو در دست گرفت و برای شفاش دعا کرد و بچه‌ها آمین گفتند. آقای سبحانی گفت: «حمیدجان! چیزی احتیاج نداری؟» حمید گفت: «نه. فقط از این ناراحتم که نمی‌تونم از روی تخت بلند شم و نماز بخونم.» آقای سبحانی گفت: «می‌تونی تیمّم بگیری و نشسته و حتی خوابیده نماز بخونی.» حمید گفت: «خوابیده؟» آقای سبحانی رساله‌ی کوچکی رو که همراه آورده بود، باز کرد و گفت: «بگیر، خودت بخون.» @mah_mehr_com