در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست می رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست

می نشینی روبرویم، خستگی در می کنی چای می ریزم برایت، توی فنجانی که نیست

باز می خندی و می پرسی که حالت بهتر است باز می خندم که خیلی، گرچه می دانی که نیست

شعر می خوانم برایت، واژه ها گل می کنند یاس و مریم می گذارم ، توی گلدانی که نیست

چشم می دوزم به چشمت، می شود آیا کمی دستهایم را بگیری ، بین دستانی که نیست

وقت رفتن می شود، با بغض می گویم نرو پشت پایت اشک می ریزم، در ایوانی که نیست

می روی و خانه لبریز از نبودت می شود باز تنها می شوم، با یاد مهمانی که نیست ...

دوستت داشتم دوستت دارم و دوستت خواهم داشت از آن دوستت دارم‌ ها که کسی نمی‌داند که کسی نمی‌تواند که کسی بلد نیست .

منو یادت نره...

پاییزِ پر از خاطره ای وسوسه انگیز مهر تو رسیده است به آبان بغلم کن

نردبان این رویاها به دیوارهای بلند جهان نمی رسد

من از راهی دور برای خواندنِ خواب های تو آمده‌ام، من از راهی دور برای گفتن از گریه های خویش راهی نیست، در دست افشانیِ حروف باید به مراسمِ آسانِ اسمِ تو برگردم، من به شنیدنِ اسمِ تو عادت دارم من مشقِ نانوشته ام به دستِ نی، خواندن از خوابِ تو آموخته ام به راه من بارانِ بریده ام به وقتِ دی، گفتن از گریه های تو آموخته ام به راه به من بگو در این برهوتِ بی خواب و طی، مگر من چه کرده‌ام که شاعرتر از اندوهِ آدمی ام آفریده اند؟ سیدعلی صالحی