تو نیامدی و تمام خواب‌های عاشقانه‌ام در برزخ دست‌هایمان تعبیر شد راست می‌گفتند چقدر “خواب زن، چپ است“

شاعر نشدی حالِ مرا خوب بفهمی من قافیه در قافیه رسواییِ محضم .

امان از دل که می‌گوید بزن بر طبل رسوایی! ولی دیوانگی‌های مرا گردن نمی‌گیرد

چشم‌ها:) 💚🌱

منو جام شعری که خسته از غصه؛ باران گفت : هرگز اشک هایم را ندیدی ! نمی دانست ؛ سویی به چشم نیست . از کودکی گوش هایم را می چسباندم به ناودان ، تا صدایش را بشنوم ...

هوا سرد است و من در آتش ؛ جامم پر شده از اشک .. اشکی که برای باران می بارد ؛ اشکی که برای چتر های خاک خورده می بارد .. خواستم وصفش کنم، خواستم آن را بنویسم ؛ اما قلم سوخته ام یاری نکرد ..

تو چه دانی که چه ها کرد فراغت با من ...

آیا شده از شدت دلتنگی و غصه هی بغض کنی، گریه کنی، شعر بخوانی؟

دردیست‌ به‌ جانم‌ ولی‌ نیست‌ طبیبی ؛ پنهان‌ شده‌ در‌ خنده‌ی‌ من‌ بغض‌ عجیبی️.

تو چه دانی که پس هر نگه ساده ی من ؛ چه جنونی، چه نیازی، چه غمی ست؟

غمگینم و این ربطی به تو ندارد ؛ که پسر همسایه‌ام نبودی !

تا هر صبح پنجره را باز کنم. بی آنکه جواب سلامت را بدهم ! با بنفشه‌ای در گیسوانم ..