#درس_مهدویت_ش14 آیات دال بر عصمت امام آیاتی از قران نیز برلزوم عصمت امام دلالت دارد که یکی ازآنها آیه124 سوره بقره است. در این آیه شریفه آمده است که پس از مقام نبوت، خداوند مقام والای امامت را نیز به حضرت ابراهیم علیه السلام عطا فرمود. انگاه حضرت ابراهیم از خداوند درخواست کرد که مقام امامت را درنسل او نیز قراردهد. خداوند فرمود: «عهد من( امامت) به ستمگران و ظالمان نمی رسد». یعنی منصب امامت مخصوص آن دسته از ذرّیه ابراهیم علیع السلام است که ظالم نباشد. حال با توجه به اینکه قران کریم، شرک به خدا را ظلم بزرگ دانسته ونیز هر گونه تجاوز از دستورات الهی(= گناه) راظلم به نفس شمرده است، هرکس در برهه ای از زندگی خود، مرتکب گناهی شده، مصداق ظالم بوده و شایسته مقام امامت نخواهد بود. به بیان دیگر، بدون شک حضرت ابراهیم علیه السلام «امامت» را برای آن دسته از ذرّیه خود که در تمام عمرگناه کار بوده و یا در آغاز نیکو کار بوده و سپس بدکار شده اند، درخواست نکرده است.بنابراین دو دسته باقی می ماند: 1: آنان که در آغاز، گناه کار بوده و سپس توبه کرده و نیکوکار شده اند. 2: آنها که هیچ گاه مرتکب گناهی نشده اند. خداوند در کلام خود، دسته اول را استثنا کرده است. نتیجه اینکه مقام « امامت» تنها به دسته دوم اختصاص دارد. https://eitaa.com/mahdavibavar