#درس_مهدویت_ش9 مفهوم و جایگاه امامت پس از رحلت پیامبرگرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) مهمترین بحثی که در جامعه نوپای اسلامی مطرح شد موضوع خلافت و جانشینی رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بود. گروهی براساس اراء بعضی بزرگان صحابه پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)، خلافت ابوبکر را پذیرفتند و گروه دیگر معتقد شدند که جانشین پیامبر بنا برتعیین ان حضرت، امام علی علیه السلام است. در زمان های بعد دسته اول به عامّه ( اهل سنّت و جماعت ) و گروه دوم به خاصّه ( تشییع ) معروف گردیدند. نکته قابل توجه اینکه اختلاف شیعه وسنی تنها در شخص جانشین پیامبر(ص) نیست؛ بلکه در دیدگاه هر یک، «امام» معنی و مفهوم و جایگاه ویژای دارد که این دو مذهب را از یکدیگر متمایز می کند. برای روشن شدن موضوع، معنای امام و امامت را بررسی می کنیم تا تفاوتِ دیدگاه ها اشکار گردد. « امامت » در لغت به معنی پیشوایی و رهبری است و« امام » کسی است که سرپرستی یک گروه را در مسیری مشخص به عهده می گیرد. و در اصطلاحِ علم دین، امامت به گونه های مختلف تفسیر شده است. به نظر اهل سنّت، امامت حاکمیتی دنیوی( ونه منصبی الهی ) است که از رهگذر ان جامعه مسلمین سرپرستی و اداره می گردد و از انجا که هر جمعیتی نیاز به پیشوا و بزرگی دارند جامعه مسلمین نیز، پس از پیامبر(ص) باید برای خود رهبری برگزیند و چون برای این گزینش راه و رسم ویژه ای در دین ترسیم نشده است، انتخاب جانشین پیامبر(ص) می تواند از راه های مختلف همچون رجوع به اراء اکثریت مردم یا بزرگان انها یا وصیت خلیفه پیشین و یا حتی کودتا و غلبه نظامی باشد. ولی شیعه که امامت را ادامه نبوت و امام را حجت خدا در میان خلق و واسطه فیض او به مخلوقات می داند معتقد است که « امام » تنها به تعیین الهی است که از زبا ن پیامبر(ص)، پیام اور وحی، معرفی می گردد. این ایده به خاطر جایگاه رفیع وبلند امامت درتفکر شیعی است که امام را نه تنها سرپرست ومدیر جامعه مسلمین که بیان کننده ی احکام الهی و مفسر قران کریم وراه بر راه سعادت می داند. به بیان دیگر در فرهنگ شیعه، امام، مرجع امور مردم در دو بخش دین ودنیا است نه ان گونه که اهل سنت معتقد اند که تنها وظیفه خلیفه، حکومت داری و اداره دنیای مردم باشند. https://eitaa.com/mahdavibavar