#دل_گویه... هر چه به پایان عزای حضرت امام صادق (علیه السلام) نزدیک می شدیم، بیشتر در هوای هیئت، عطر نام شهدا می پیچید... حال و هوای آخر هیئت ما را هنوز هیچ کس جز آنان که آخرین لحظات هیئت را آغوش حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) می پندارند ندیده... دقیقا همان زمان بود که هر کسی با نام «حسیــــ💔ـــــن» عالمی داشت ؛ تا اینکه... تا اینکه کسی میان نوحه، در آن تاریکی محض با بغضی عجیب و صدایی گرفته صدا زد: «به یاد شهیـــــ🌹ــــد گمنام دانشگاه» بلبل آستان اهل بیت (علیهم السلام) هم که شنید نامش را بُرد و شروع کرد... « اله من، اله حسین/ برا من بسه نگاه حسین» گویا کربلای ۵ بود و کربلایی شدیم... باران فضای هیئت را پر کرده بود دیگر خود را در محضر شهدا می دیدیم گویا ما همه مهمان و آنان میزبان بودند صلوات پایانی هیئت را که فرستادیم یکی از دانشجویان جلو آمد و گفت: سالگرد «شهـــ🌹ـــدای مظلوم خانطومان» است ... آری... آخر محفلمان نه در قاب دوربین می گنجد 📸 ، نه نور چراغی💡 می تواند حق آن را ادا کند... و نه انتشارش دردی دوا می کند... آن زمان است که اشک ها جز «الهِ حسین»، نیت دیگری را نمی طلبند و جز برای او به حرکت در نمی آیند... دقیقا همان زمان است که قلب ها به نور مطلق متصل است... به قول آیت الله بهجت (رضوان الله تعالی علیه): اشک بر سید الشهدا، قلبـــ❤️ــــی است و نماز شب کَالقلبی... به حدی که دَمعه و اشک، از علائم قبولی نماز شب است. رزق اشکتون پا بر جا در پناه شهدا... ✍️ روایت یکی از دانشجویان از حال و هوای هیئت دانشجویی مهدویون ┄┅┅┅┄❅💠❅┄┅┅┅┄ ╭━━━━⊰❀🇮🇷❀⊱━━━━╮ ایتا | تلگرام | اینستاگرام ╰━━━━⊰❀🇵🇸❀⊱━━━━╯