‌ مریضْ مصلحتِ خویش را نمی‌داند به تلخ و شورِ طبیبِ زمانه راضی باش ‌‌

‌. رسول خدا آب‌ای برای وضوء خواستند، و پس از اینکه [از وضوء‌گرفتن] فارغ شدند، دستِ عليّ را در دستِ خود گرفتند و سپس فرمودند ... . [و فیه آیاتٌ للسائلین] ‌‌

‌ أنت مَنار الإیمان منار، اسم مکان از نور است؛ یعنی محلّ‌ِ نور. ای علی، تو جایگاهِ درخششِ ایمان هستی. تو کسی هستی که با ولایتِ تو نورِ ایمانْ تابیدن می‌گیرد. اگر اعتقاد به ولایتِ تو نباشد، ایمانِ هیچ بنده‌ای برای‌اش نور و ثمر و هدایت‌ ندارد. ‌‌

‌ گرچه خاکسترِ شبْ صیقلِ زَنگارِ دل است در صَفاکاریِ دلْ دستِ دگر دارد صبح ‌‌

‌. السلام علیك حینَ تُصبِحُ و تُمسي ‌

. تو بی‌تو دَم‌ای نبوده‌ای، معذوری ‌

‌ التفکّرُ حیاةُ قلبِ البصیر ‌سبحان الله، ثمّ سبحان الله چقدر این فرمایشِ حضرت أبي‌محمد الزکیّ، سیدنا و مولانا الإمام المجتبیٰ علیه‌السلام، عمیق و زیبا است. فکرکردن، زندگیِ قلبِ [انسانِ] بصیر است. انسانِ بینا و بیدار، قلب‌اش با تفکر زنده می‌مانَد. تفکر است که دل‌های انسان‌های آگاه را زنده نگه می‌دارد. ‌ جز همین ترجمه، هرچه بگوییم و هر شرح‌ای بدهیم، زیاده است. ‌‌

‌ به‌قولِ شیخنا الحبیب، حضرت استاد عباسعلی‌پور (الذي لا تکاد تجد نظیرَه، لاسیما في حسن السریرة) حفظه‌الله‌تعالی، که تکیه‌کلام‌شان است گویا (و نعم الکلام) «آی گوزل آللاه». بالوجدان حق است و حقیقت؛ که خدا واقعا زیبا است. حکمت‌اش محکم است؛ با هر عسری یسری نهاده. اگر دری را بسته، درهایی را باز کرده. اگر نعمتی را گرفته، بهتر از آن را عطاء کرده. القصه، دو شبِ گذشته را با دوست‌ام شیخ‌شهاب (زادَه‌ الله حبّاً لمولاه) میزبانِ یک انسان شریف بودیم. کسی که از اخلاق زیبا و خاکی و از دانشِ وافرش بهره‌ها بردیم. کسی که از بزرگ‌ترین شاهدها است بر اینکه می‌شود تبریزی بود و در عینِ‌حالْ دوست‌داشتنی. حاج‌آقا قبله (صانه الله تعالی عن الحدثان) از آنها است که صائب در وصف‌شان گفته: صحبتِ خوش‌نفَسان می‌بَرد از دلْ تنگی غنچهْ دردِ دلِ خود را به صبا می‌گوید . خدا را بابتِ آشنایی با این دو بزرگوار فوق‌الذکر، و هم البته دیگرانی که یادشان چراغِ قلبِ تاریک‌ام هست و نیاز به ذکر و تَعدادشان نیست، هزار هزار بار شاکر و حامد و ممنون‌ام. نعمتِ خدا، فقط نان و آب و ریال نیست. ‌نعمتِ بزرگِ خدا، گاهی عبارت است از «مصاحبت با بندگانِ صالحِ خدا». که خیلی‌ها از آن محروم‌اند؛ چنانکه دانم و دانی و مشهود است. و الحمد لولیّه ‌

‌. ‌

‌ آدی معطّر ائدوب آغزیمی گلاب‌دن آرتیخ «حسین‌ حسین» دئمه‌سم، بو زبانین ارزشی یوخدی ‌

‌. باشیم اوجال‌سا جِـدایه، «حسین‌ حسین» دِیَـه‌جاخ کولوم سَپیلْسه هَوایه «حسین‌ حسین» دیه‌جاخ ‌‌

‏اگر طهور شود مُنَجَّس‌ای به آبِ مُضاف‌ای رسد عَدویِ علی از عداوت‌اش سوی صافی [ببند کام و مزن نزدِ شاهْ حرفِ اضافی «بحار» و «مُختصر» و «عروه» و «مکاسب» و «کافی» عریضه‌ای‌ست که افتاده در بحارِ تو هر پنج] ‎ ‌

. جز بوسه بر رکابِ همایونِ ذو الجناح عقل‌ام به هیــچ‌جایِ دگر قد نمی‌دهد ‌

‌ ‌کسی که حسّ‌اش بر عقل‌اش غالب است، شاید بتواند دوستِ خوب‌ای باشد، ولی قطعاً نمی‌تواند دشمنِ قَدَری باشد. ‌

‌ مادر به اشکِ روضه مرا داده است شیر در شیرم آب کرده، ولی سود با من است ‌

. صلی الله علیک یا مولاي الشهید حدیثِ عشقْ شنیدن، کم از شهادت نیست سخن بگو و بفرما کفن کنند مرا ‌

‌ خدا ‌

مولای من، به دستِ مرگ هم از پاک‌باختن نَکِشم رویْ قمار بر سرِ دل می‌کنم به خشتِ لحد هم ‌

. مقتولِ تو چرا که ننازد به قاتل‌اش؟ ‌

‌ یا سَر نَهَم به خاکِ درش، یا دَهَم به باد رفتم به کوی یار، ببینم چه می‌شود .. ‌

‌ در نجف باش زائرِ زهراء عارفان در مزارِ یکدگرند ‌‌

‌ چه معجزی است تو را در بریدن از علی اکبر به روی خاک نشستی و ز آفتاب گذشتی ‌