‌ زندگی با همه‌ی گند و کثافت‌های‌اش زیبا است. زندگی واقعا زیبا است. و من، شخصا، درباره‌ی آینده و فردا و فرداها، به چیزی جز نور و سعادت و بهبودی و خوشبختی، فکر نمی‌کنم. ‌

‌ زندگی زیبا است، ای زیبا پسند زنده‌اندیشان به زیبایی رسند آنقدَر زیباست این بی‌بازگشت که برای‌‌اش می‌توان از جان گذشت ‌

شب و روزگار خوش. 🌺

‌ واللا به خدا 😒 ‌

‌ نیست پروا تلخ‌کامان را زِ تلخی‌های عشق آبِ دریا در مذاقِ ماهیِ دریا خوش است فکرِ شنبه، تلخ دارد جمعه‌ی أطفال را عشرتِ امروز بی‌ اندیشه‌ی فردا خوش است ‌

. البته ما که ندیده‌ایم، ولی از آدم‌های موثّق شنیده‌ایم ‌

‌ اللّٰهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الحُجَّةِ بْنِ الحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَ عَلَىٰ آبائِهِ فِي هٰذِهِ السَّاعَةِ وَ في كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَ حافِظاً وَ قائِداً وَ ناصِراً وَ دَلِيلاً وَ عَيْناً حَتَّىٰ تُسْكِنَهُ أَرْضَكَ طَوْعاً وَ تُمَتِّعَهُ فِيها طَوِيلاً. ‌ خدایا، نگهدار و رهبرِ امام‌زمان باش. ‌

. مو شِکافی به‌ جهانْ گرچه  بوَد پیشه‌ی ما به مقام‌ِ تو نبُرده‌ست رَهْ‍  اندیشه‌ی ما‍ ‌

قال النبي صلی الله علیه و آله: لو تعلم البهائم من الموت ما یعلم ابن‌آدم ما أکلتم سمینا اگر می‌دانستند چهارپایان درباره‌ی مرگ، آنچه را که انسان می‌داند، هیچ حیوان چاق‌ای نمی‌خوردید. (یعنی همه‌ی آنها از خوفِ آنچه راجع به مرگ می‌دانستند، لاغر و نحیف می‌بودند) ‌‌

‌ یکی از مهم‌ترین فرق‌های روحانی و رئیسی این است که اگر غائله‌ی مهسا امینی در زمانِ انسان سست و خائنی مثل روحانی اتفاق می‌افتاد، قطعا به سقوط تهران می‌انجامید. ‌

‌. به سقوطِ تهران نمی‌انجامید؟ باشد؛ ولی هزینه‌های‌اش ده‌ها برابر و تبعات‌اش خیلی هولناک‌تر می‌بود. ‌

وصف شجاعت مولانا أبي‌عبدالله الشهید علیه‌السلام شعر از: حاج حسین غفاری اردبیلی حفظه‌الله‌تعالی ‌

دیشب رفتم قهوه بگیرم، به یارو گفتم امشب باید هشیار و بیدار باشم کار ضروری دارم باید تا صبح تمام‌اش کنم لطفا فول‌کافئین بده، نگاهی به ریش و پشم‌ام کرد و گفت یک‌چیزی می‌دهم که خودت بگویی فتبارک الله أحسن الخالقین. داد و گرفتم و آوردم دم کردم خوردم و نه‌تنها تا صبح، که تا همین الآن در خدمت شما هستم. می‌خواهم بگویم توی این دنیا همه‌چیز نسبی است، حتی «فول»کافئین. یعنی ما پُر داریم تا پُر. ‌

. عقل در إصلاحِ ما بیهوده کوشِش می‌کند نیست پَروایِ کسی، مجنونِ مادرزاد را ‌

إن شاء الله الرئوف، خیر است.

‌ دفاعِ بد، از هر عداوتی مضرّتر است. وقتی -مثلا- برای إثباتِ ولایتِ أمیرالمؤمنین علیه‌السلام، بین این‌همه أدله‌ی واضح و محکم، به سخنانی یاوه‌طور و سست و ضعیفْ چنگ می‌زنیم، این مطلب را جار زده‌ایم که: همه‌ی دفاعِ ما همین است که شنیدی. درحالیکه چنین نیست. ما مجبور به دفاع از هر حق و حقیقتی نیستیم. حقیقت را با دفاعِ جاهلانه‌ی خود، باطل و مضحک جلوه ندهیم. ‌

‌ پرسیدند: شغل‌ات چیست؟ گفت: مدیر آمل هستم. شکر خدا زیرِ میمْ کسره گذاشته بود. ‌

‌[حدیث نفس. که هرچه هست، اولاً حدیث نفس است، ثانیاً غیرِ آن از هرچه که باشد] «لعنت بر کسی که رازِ ما را فاش کند. پرسیدند: چگونه است فاش‌کردنِ رازِ شما؟ فرمود: به اینکه سخنی از ما را به کسی بگوید که می‌داند آن را إنکار خواهد کرد» از اول هم قرار نبوده که هر سخنی را بتوان به هرکسی گفت. چنانکه سیدنا عیسی (علی نبینا و آله و علیه السلام) فرمود: اگر سخن را به أهل‌اش نرسانی، به او ظلم کرده‌ای، و «اگر سخن را به ناأهل بگویی، به سخن ظلم کرده‌ای». نه مطلقاً کلام، نه مطلقاً سکوت. ما نهایتِ تلاش‌مان را می‌کنیم تا پول‌مان را هدر ندهیم، پس چگونه کلمات را (که قرار است حاملِ سعادت و هدایت باشند) مفت و بی‌پروا خرجِ کلاغ‌های مگس‌نهادی می‌کنیم که نه قیمتِ کلمه را می‌دانند و نه حرمتِ مکالمه را نگه می‌دارند؟ غریب است و سزاوار تأمل ‌

أن الحمدُ لله

‌ إعلموا أنما الحیاة الدنیا لعب و لهو. و بدانید که زندگیِ دنیا، چیزی جز بازی و بیهودگی نیست. و شما در سیزده‌سالگی به این یقین و به این حقیقت نخواهید رسید، مگر از طریق مولانا و سیدنا حضرت أبي‌عبدالله الشهید علیه‌السلام. ‌

‌ ‌یکی از ترکیب‌هایی که گوشتِ نداشته‌ی تن‌ام را می‌ریزد و برای‌ام به‌شدت توکان‌بازار شده است، همین گل‌واژه‌ی «سواد رسانه‌ای» است. الآن یعنی پسِ کلّه‌ی گربه‌های کوچه و بازار بزنی، ده‌تا مدرّس سواد رسانه‌ای قی می‌کنند. در کل، قدرتِ به ابتذال کشاندن‌مان بسیار زیاد است. ‌

‌ خَـلْـقـاء: سست و کهنه، جمعش بر خُـلْـق. خُـلُـق: ملکات زیبا یا زشتِ نفسانی، جمعش بر أخلاق. أشبه الناس خَلقاً و خُلُقاً... علی خُلُقٍ عظیم... ‌

علتی که به خاطر آن، مردم از حضرت أمیرالمؤمنین علیه‌السلام کناره گرفتند [علل الشرایع] [أمالی الصدوق] أَحْمَدُ بْنُ یَحْیَی الْمُکَتِّبُ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ الْوَرَّاقِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ دُرَیْدٍ، عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ الْفَرَجِ الرِّیَاشِیِّ، عَنْ أَبِی زَیْدٍ النَّحْوِیِّ قَالَ: سَأَلْتُ الْخَلِیلَ بْنَ أَحْمَدَ الْعَرُوضِیَّ فَقُلْتُ: لِمَ هَجَرَ النَّاسُ عَلِیّاً عَلَیْهِ السَّلَامُ وَ قُرْبَاهُ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ قُرْبَاهُ وَ مَوْضِعُهُ مِنَ الْمُسْلِمِینَ مَوْضِعُهُ، وَ عَنَاؤُهُ فِی الْإِسْلَامِ عَنَاؤُهُ فَقَالَ: بَهَر وَ اللَّهِ نُورُهُ أَنْوَارَهُمْ وَ غَلَبَهُمْ عَلَی صَفْوِ کُلِّ مَنْهَلٍ وَ النَّاسُ إِلَی أَشْکَالِهِمْ أَمْیَلُ. از أبو زید نحوی نقل است از خلیل بن احمد فراهیدی عروضی پرسیدم: چرا مردم از علی علیه السلام بُریدند و از وی جدا شدند در حالی که نزدیکی‌اش به رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله غیرقابل‌إنکار، موقعیت‌اش نزد مسلمانانْ درخشان، و رنج‌ها و زحمات‌اش در اسلام بر همگان روشن بود؟ گفت: به خدا سوگند، نورِ علی علیه‌السلام بر درخشندگی همه‌ی مسلمانان فائق و بر هر انسان آزاده‌ای غالب بود، ولی مردم به هم‌شکل و هم‌کیشِ خود گرایش بیشتری دارند. بحارالأنوار ٫ جلد 29 ٫ صفحه 479 ‌

‌ از ساعتی پیش، تا همین‌ الآن که واژه‌ی الآن را تایپ کردم، با دوست عزیز و نازنینی، که جوان معتقد و خوش‌قلب‌ای است، راجع به نماز حرف می‌زدیم. گویا کمی سست شده بود. چیزهایی گفتم شکسته و بسته. سخن او، و عرائض خودم را ذیلاً تقدیم می‌کنم ‌.

. پیام دوست عزیزم: خدا به نماز ما احتیاج نداره پس چرا اینقدر تاکید بر نماز هس [؟] سخن گفتن فقط از طریق نماز هس راه دیگه نداره [؟] مثلا تو دلمون ازش تشکر کنیم باهاش بحرفیم و... ‌

.. کلمات حقیر: چون تو بهش نیاز داری. اون خداییِ خودش رو با دادنِ مجانیِ این‌همه نعمت، ثابت کرده. تو هم باید بندگی‌ت رو ثابت کنی تو هم باید باور کنی که به او محتاج هستی به سخن‌گفتن با او به توجهِ او به اینکه هیچ‌کس توی این عالَم نمی‌تونه به تو گشایش و شادی و زندگی و طرواتِ قلبی بده و مشکلاتت رو حل کنه، جز او قدیمیا خوب گفتن: آغلامیانا پَپَه یوخ‌دو. (إن‌شاء‌الله که «پ‌»دی) اونی که زیاد درِ خونه‌ی خدا میره و آگاه هست به اینکه جایگاهش نسبت به خدا چیه، قطعا خیلی خیلی بیشتر از اونی که اون‌ورا پیداش نمیشه، چیزمیز گیرش میاد ببین داداش، اصلا مهم، نه نماز هست، نه دعا، نه هیچ‌ کارِ خوبِ دیگه‌ای مهم، قربتاً الی الله بودنِ یه عمل هست یعنی اینکه: مهم اینه من بدونم که فقط و فقط کارهایی کارِ خوب محسوب میشن که خدا میگه و میخواد کاری خوبه که نتیجه‌ش رضایتِ او باشه خب؟ اینو بشنو: شیطان به خدا گفت: بیا و از این یه سجده (یعنی سجده بر آدم) منصرف شو و بگذر، به‌ جاش من یه نمازِ طولانی و عبادتِ مفصّل برات می‌کنم که هیچکس از بندگانت نکرده باشه خدا چی جواب داد؟ فرمود: یا ملعون، انا الرب و انت العبد انی ارید ان اطاع کیف ارید لا کیف ترید یعنی: ای ملعون، من خدا هستم، تو بنده هستی پس باید من رو اونطور که خودم می‌خوام اطاعت کنی، نه طبق میل خودت مثال خودمونی‌ش: من برسم خونه، عطش باشم، بگم: «بچه‌ها، برا من یه لیوان آب یخ بیارید. هیچ چیزِ دیگه نه ها، فقط آب یخ» بعد خانمم بره چایی خوش‌رنگ و لب‌دوز بیاره دختر کوچیکه بره شربتِ آلبالوی بسیار خوش‌مزه و خنک بیاره بزرگه بره فالوده‌ی ناب و جگرحال‌‌آور بیاره بنظرت به من خدمت کرده‌ن یا به ریش‌ام خندیدن؟ به من که صراحتا گفتم فقط آب یخ می‌خوام، نه چیز دیگه من اگه خودم رو بنده و مطیع می‌دونم و او رو خدا و صاحب‌ اختیار می‌دونم و دوست دارم او به من نعمت و شادی بده پس باید هرکاری رو همونطوری بکنم که اون دوست داره و اون گفته: حتما حتما در فلان اوقات و فقط و فقط با فلان کیفیت با من حرف بزن و مناجات کن (بقیه‌ی اوقاتت هرجور و به هرزبان و کیفیتی دوست داری راحت باش، ولی در این سه‌وقت باید با این کیفیت و به این نحوه باشه) من باید گوش کنم دیگه. خصوصا که اینو شک ندارم که خدا نه جاهل هست، نه ضعیف، نه بخیل، و نه ظالم و حسود پس هرررررررچی بگه و هرکاری بکنه، حتی اگه من علتشو ندونم، به نفع من و عینِ حقیقت هست ‌

‌ بیدار نشستم که غم‌ات را چو چراغ‌ای از شب بِسِتانم، به سحر بِسپُرم امشب... ‌

دین یا انسانیت؟