‌ قبول‌کردنِ اصلِ کرامت، دلیل بر پذیرفتنِ هر کرامت‌ای برای هرکسی نیست. چنانچه ما پرواز را قبول داریم، ولی اگر کسی ادعاء کند شتر و گاوش می‌توانند پرواز کنند، لازم نیست حتما بپذیریم. ‌

‌. اگر از شروحِ «الکبریٰ فی المنطق» درست یادم مانده باشد، استعمال «چنانچه» در اینجا غلط است، و باید به‌جای‌اش می‌نوشتم «چنانکه». چون «چنانچه» ظرف است، یعنی «هرگاه»، و «چنانکه» به‌معنای «همان‌طور که». ‌

‌ اینکه یک کانالِ شناخته‌شده‌ی تلگرامی با یک‌ملیون و چهارصدهزار نفر عضو -که طبعاً مدیران‌‌اش (مثل مدیرانِ گیزمیز و خبرِفوری و سائرِ کانال‌های مشهورِ ملیونی هستند؛) ناشناس نیستند و با اسم و مشخصات و حتی آدرس منزل‌شان مشخص و معلوم هستند- بیاید چنین تبلیغی بکند، خبرِ خوب‌ای نیست؛ یک زنگِ خطرِ بزرگ است. شخصاً معتقد به وجودِ «فسادِ سیستماتیک» نیستم، ولی این عکسْ نشان می‌دهد که در حوزه‌ی تألیفات و مدارکِ دانشگاهیِ قانونی و رسمی‌مان فسادی گسترده و -متأسفانه- مغفول‌ٌ‌عنه در جریان است. ‌‌

‌ نقل است که روزی أمیرالمؤمنین علیه‌السلام بر گروه‌ای از مسلمانان گذشت، که حلقه زده بوده و مشغولِ ذکر و سخن و عبادت بودند. از آنها پرسید: شما چه کسانی هستید؟ گفتند: ما زاهد هستیم. امام پرسید: گواه و نشانه‌ی زهدِ شما چیست؟ گفتند: این است که هرگاه طعام‌ای بیابیم، بخوریم و خدا را شکر کنیم، و هرگاه چیزی نیافتیمْ صبر پیشه کنیم تا زمان‌ای که چیزی برسد. امام فرمود: سگ‌های کوفه نیز همین‌چنین‌اند که شما می‌گویید (هرگاه استخوان‌ای بیابند بخورند و هرگاه چیزی نیابند صبر کنند). گفتند: پس علامتِ زهد چیست؟ فرمود: این است که هرگاه یافتی، با دیگرانْ قسمت کنی و هرگاه نیافتیْ شاکر و صابر باشی. حقیقت این است که «خسته‌شدن در مقابلِ ناگواری‌ها» را همه بلد هستند. تسلیم‌شدنْ هنر نیست. انسانِ بالغ باید این را بداند که «چاره‌ای جز امید و تلاش و استقامت وجود ندارد». باید با این حقیقت کنار بیاید که قرار نیست بدون تحملِ مشکلات و سختی‌ها به جایی برسد. سفیدکردنِ ریشْ کارِ «گذرِ زمان» است، نه هنرِ «ما». بزرگ‌شدن، به این است که بدانیم عمْر کوتاه است و قیامت حق است و چاره‌ای جز «حرکت» و «رشد» و «تحصیلِ زاد المعاد» نیست. ‌ اللهمّ أصلِح نیّاتِنا و قَوّ‌ِ علیٰ خِدمتِك جوارحَنا. آمین. ‌

سخنان حضرت إمام خمینی (رضوان الله تعالی علیه) در أواخر عمر شریف‌شان: «اینجانب از روی جِدّ، نه تعارفِ معمولی، می‌گویم كه: از عمرِ به باد رفته‌ی خود تأسف می‌خورم. شما ای فرزندانِ برومندِ اسلام، حوزه‌ها و دانشگاه‌ها را به شئوناتِ قرآن و أبعادِ بسیار مختلفِ آن توجه دهید؛ تدریس‌ِ قرآن را در هر رشته‌ای مقصدِ أعلیٰ، نه در حاشیه، قرار دهید. مبادا خدای ناخواسته در آخرِ عمر كه ضعف و پیری بر شما هجوم آورد، از كرده‌ها پشیمان و تأسف بر أیام‌ِ جوانی بخورید. همچون نویسنده». ‌ صحیفه‌ی إمام خمینی (ره)، جلد ۲۰، صفحه‌ی ۹۳ ------------------- حاشیه: سـابـقـاً نیز أشعاری از حضرت إمام در همین معنیٰ به اشتراک گذاشته‌ام. ‌نمی‌گویم تبعیّت از رهبرِ کبیرِ انقلاب در چنین مسائل‌ای (که به حکومت و فقاهت ربطی ندارند، بلکه مسائلِ صِرفاً علمی هستند) که هرکس ممکن است نظرِ خودش را داشته باشد، لازم و واجب است، یا مثلا از نشانه‌های ولایت‌مداری است؛ نـه. ولی آیا سخنِ ایشان به‌عنوانِ یک فیلسوف و عارفِ دانا و خِبره‌ای که بعد از غور در فلسفه و عرفان (که کسی نتواند بگوید: او که فیلسوف یا عارفِ قَدَر و متبحری نبود که بفهمد فلسفه و عرفان چه جایگاه بلندی دارند. و او که خیلی بیشتر از أمثال و أقران و معاصرین‌اش در فقه و قرآنْ تحقیق کرده بود، وقتی چنین انسان‌ای) این حرف را می‌زند و صَرفِ عمر در فلسفه و عرفان، و نه در قرآن و علومِ قرآن را، بر باد دادنِ عمر و موجبِ تأسف می‌داند، از حیثِ «شهادتِ خبیرِ عادل» نیز إعتبار و حجیّت ندارد؟ چرا، بالبداهة إعتبار دارد؛ أهلُ البیتِ أدریٰ بما فی البیت. ‌ #فلسفه

.. شادم به مرگِ خود که هلاکِ تو می‌شوم با زندگی خوش‌ام که بمیرم برای تو ‌

‌ «وَ أنْ یَرزُقَني طَلَبَ ثاري [ثارکم] مَعَ إمامٍ هُدیً» طلبْ مفعول، ثار مضاف‌إلیه، مع حال از یاء در یرزقني، و هُدیً صفتِ إمام است؛ این کلمه، یا مصدرِ هَدیٰ یَهدي هدایةً است، پس إمامٍ هدیً مثلِ «رجلٌ عَدلٌ» است، یعنی إمام‌ای که از غایتِ هدایت‌گری‌اش انگار که خودِ هدایت است. و یا اینکه اسمِ ذات است به‌معنای «طریق» و صراط، یعنی إمام‌ای که همان طریقِ معهودِ سعادت، و همان صراطِ مستقیم است. در برخی از نسخه‌ها «ثارِکُم» آمده؛ یعنی: از خدا می‌خواهم که روزی‌ام کند [این را که] به خون‌خواهیِ شما قیام کنم درحالی‌که همراه با إمام‌ای هستم که نَفْسِ هدایت است. و در برخی از نسخه‌ها، «ثاري» آمده؛ یعنی: و از خدا می‌خواهم که روزی‌ام کند که به خون‌خواهیِ خودم قیام کنم، در حالیکه همراهِ إمام‌ای هستم که نَفْسِ هدایت است. خون‌خواهیِ خود را، دو جور می‌شود معنیٰ کرد: یک: آنها با کُشتنِ شما و محروم‌کردنِ ما از وجود و حضورِ شما به‌عنوانِ حاکمِ جامعه، ما را بدبخت و گرفتارِ جهالت‌ها و مصیبت‌ها کرده‌اند، پس گویا که خونِ ما را ریخته و ما را کُشته‌اند. دو: از آنجا که شیعتُنا خُلِقوا مِن فاضلِ طینَتِنا: شیعیانِ ما از باقیمانده‌ی خاک و گِلِ ما آفریده شده‌اند، و إمامانْ حُکمِ پدرانِ أمّت را دارند، پس آنها با ریختنِ خونِ إمام، انگار که خونِ ما را ریخته‌اند و خودِ ما را به‌ قتل رسانده‌اند. چرا که ما در أصل و ریشه و معدن و جوهره‌ی وجودِمان بیگانه و جُدا از ایشان نیستیم، بلکه همه از یک اصل و شجره‌ایم. ‌ و الله أعلم ‌

‌ و لا لغوٌ و لا تأثیمَ فیها .. ‌

‌ سینه اقیانوسینه جمع اِیله‌دی دریا غمین ‌

‌ شعر و صدا: مرحوم استاد تقائی اردبیلی صلوات‌الله‌تعالی‌علیه در وصف و ثنای سیدتنا الصدیقة الصغری، عقیلة بني‌هاشم، مولاتنا زینب الکبری علیها السلام و الصلاة ‌