‌ ‌امشب شبِ زیارتیِ مولای‌مان حضرت سیدالشهداء أبي‌عبدالله علیه‌السلام است. طبق روایات عدیده‌ی صحیحه، أرواحِ صد و بیست‌ و چهار هزار پیامبر با أوصیای‌شان، که خاتم‌الأنبیاء و أئمه از جمله‌ی ایشان‌اند، برای زیارتِ حضرتِ سیدالشهداء علیه‌السلام در هر پنجشنبه‌شب به سرزمینِ کربلاء می‌آیند. هم‌نوا با أنبیاء و أوصیای ایشان، سه‌بار صدا بزنیم: صلّی اللهُ علیك یا أباعبدالله ‌‌

‌‌ ... ‌إنْ قَدَرتَ عَلىٰ أنْ لا تَخْرُجَ مِنْ بَيْتِكَ فَٱفْعَلْ، فَإِنَّ عَلَيْكَ في خُروجِكَ أَنْ لا تَغْتابَ وَ لا تَكْذِبَ وَ لا تَحسُدَ وَ لا تُرائِيَ و لا تَتَصَنَّعَ وَ لا تُداهِنَ. ثم قال: نِعمَ صَوْمِعَةُ الْمُسْلِمِ بَيْتُهُ؛ يَكُفُّ فيهِ بَصَرَهُ وَ لِسانَهُ وَ نَفْسَهُ وَ فَرجَهُ ‌‌ . ‌سَیّدُنا و مولانا و مالِکُ رِقابِنا، حَضرَت أبوتراب (علیه صلواتُ ربّ‌ِ الأرباب) می‌فرمایند: اگر قادر باشی بر اینکه خارج نَشَوی از خانه‌ات، پس [حتماً این کار را] انجام بده. چرا که بر تو واجب است در زمانِ خارج‌شدن‌ات [از خانه] اینکه غیبت نکنی و دروغ نگوئی و حسادت نکنی و خودنَمائی نکنی و وانمود [به آنچه نیستی] نکنی و مُداهنه نکنی [یعنی به‌خاطرِ ملاحظاتِ دوستی و تعصّبات و مناسباتِ فامیلی یا طائفه‌ای یا رفاقتی، حکمِ دین را، مثلاً امر به معروف و نهی از منکر را، نادیده نگیری و دستوراتِ خدا را تعطیل نکنی] سپس فرمود: چه عبادت‌گاهِ خوب‌ای است برای یک مسلمانْ خانه‌ی او؛ که نگه می‌دارد در آن [خانه، از حرام‌های إلهی] چشم‌اش را و زبان‌اش را و جان‌اش را و دامان‌اش را. ‌

‌ بِکُلّ‌ِ چیزٍ چیزٌ‌ إلّا إیّاهُ سُبْحانَه ‌

. در دل‌ات نیست به قدرِ سَرِ سوزنْ رحم‌ای تا به مژگان بزنی بخیهْ دلِ ریشِ مرا؟ ‌

‌ ‌بو حسین کیم‌دور اولوب انسان‌لارا راهِ نجات خضرلر تشنه لَبین‌دن کسب ائدیر آبِ حیات فکریمه بِیله گَلیر قبرین طواف اِیلور کُرات عالَم إمکان چوخور یئرلَن اؤزون میزان ائدیر ‌ ‌

‌ [گوشه‌گیران زود در دل‌ها تصرّف می‌کنند؛ بیشتر دل می‌بَرَد خال‌ای که در کنجِ لب است] ‌

‌ مدح شام ولادت خاتم الأنبیاء (صلی الله علیه و آله) و امام صادق (علیه السلام) حاج حسن جمالی (رضوان الله تعالی علیه) ‌

‌ [الصلوات الزاکیات علی مولانا أبي‌عبدالله الصادق المصدَّق] ‌

‌ ‌قال مولانا أبوعبدالله الصادق علیه‌السلام: أعرِبوا کلامَنا فإنا قوم فصحاء أعرب الکلامَ أی بَیَّنَه، و - طبَّق علیه قواعدَ النحو: «کلام را إعراب کرد» دو معنی دارد، یک: یعنی آن را تبیین کرد. دو: یعنی قواعدِ نحو را بر آن تطبیق کرد (یعنی وجهِ إعراب‌اش را بیان کرد: آن کلام را ترکیبِ نحوی کرد، و نقش و إعرابِ کلمات‌ِ روایت را مشخص کرد) اینکه امام علیه‌السلام به‌جای «أعربوا کلامَنا» تعبیرِ «بَیّ‍ِنوا کلامَنا» را به‌کار نبرده است، از بابِ إشاره به وجهِ تبیین است؛ یعنی: کلامِ ما را تبیین و تفسیر کنید به‌وسیله‌ی تجزیه و ترکیبِ صرفی و نحوی، و دقت در ظرائفِ أدبیِ آن شاهدِ این سخنْ ادامه‌ی روایت است، که در بیانِ علتِ أمرِ شیعیان به إعراب‌کردنِ کلامِ ایشان، می‌فرمایند: چون ما [امامانْ] انسان‌هایی فصیح هستیم. یعنی چون ما فصیح هستیم و سخن‌مان سخن‌ای است در اوجِ فصاحت، پس هر کلمه‌ای که در سخنان‌مان به‌کار برده‌ایم (و از کلمه‌ی مشابه‌اش استفاده نکرده‌ایم و منظورمان را با سیاق و ترکیب‌ای غیر از ترکیبِ فعلی بیان نکرده‌ایم) علت و دقت و غرض‌ای دارد، و شما باید تلاش کنید با تفکر در متنِ گفتارِ ما، به منظورِ اصلی و دقیقِ ما پی ببرید. (و سخنِ ما را دقیق بفهمید و خصوصاً شما که طلابِ علومِ ما هستید و وظیفه‌تان انتقالِ معنای سخنانِ ما به مردم به زبان‌ای دیگر است، دقیقاً آنچه را که ما گفته‌ایم به آنها منتقل کنید، نه چیزی شبیه و قریب به مرادِ ما. نه یک گزارشِ سطحی و کلی و ترجمه‌ی عمومی. چه رسد به ترجمه‌ی غلط و انتقالِ آن به مردم، به اسمِ کلامِ معصوم، که مساوی است با ارتکابِ ناخواسته‌ی «افتراء بر إمام» یعنی، نعوذ بالله، دروغ‌بستن به معصوم. یعنی بگویی: «ای مردم، امامِ صادق علیه‌السلام چنین فرموده‌اند که ...»، درحالی‌که امامْ چنین نفرموده و معنایِ کلام‌اش این نیست. أعاذنا الله تعالی من تلکم الکبیرة) ‌‌ ‌ و اللهُ تعالی أعلم ‌‌

‌ إنسدادیِ واقعی، ما هستیم، که حتی در قبالِ «تحلیلِ مستدلّ‌» نیز می‌گوییم «این را از کجا می‌گویی؟». گویا پذیرفته‌ایم که «سخن آن است که قبلا گفته شده باشد.» در کتاب‌ها و أذهانِ گذشتگان. نه آنچه عقلِ تو می‌گوید و بسا عقلِ من هم می‌پذیردش. ‌